Von der Leyen-Orbán dhe shitja e Evropës së etërve themelues

Parlamenti Evropian ka mohuar propozimet e Ursula von der Leyen ndaj sovranistëve si Orbán. Si për të thënë se, me një akt të bujshëm dhe të paprecedentë, Evropa e popujve refuzon Evropën e qeverive.

Ka ardhur koha që kjo të ndodhë.

Nga ana e Strasburgut ishte një akt krenarie dhe një distancim thuajse i nevojshëm përpara zgjedhjeve të qershorit. Nëse do të ishte ende gjallë, David Sassoli, presidenti i ndjerë italian i Parlamentit Federal, do të duartrokiste. Aq më tepër pasi ka mbështetur në çdo mënyrë zgjedhjen e presidentes.

Muajt ​​e fundit, në një mënyrë gjithnjë e më të rastësishme, Ursula von der Leyen u ka bërë lëshime të shumta qeverive sovraniste të Evropës, për të garantuar mbështetjen për një mandat të dytë.

Tashmë të gjithë e dinë se për shkak të përdorimit të paskrupullt të pushtetit, as katet e sipërme të godinës së Brukselit nuk po e durojnë më atë dhe këtë Evropë që po përdoret si mjet pazaresh elektorale.

Një operacion i cili, nëse nuk çon në fitoren totale të së djathtës, do të forcojë fuqinë e tyre shantazhuese dhe do ta bëjë federalizmin evropian edhe më të dobët midis fuqive kineze dhe amerikane.

“Ursula që po sheh interesin e saj”, kështu pëshpëritin zyrtarët më besnikë ndaj idesë së etërve themelues të Evropës. Ursula që la të vdesë Antitrust-in dhe ka një linjë të drejtpërdrejtë me korporatat agro-industriale tashmë të fryra nga kontributet e BE-së.

Ursula që ndëshkon Ekonominë e Gjelbër dhe injoron prodhuesit e vegjël organikë, që nuk dëgjon punëtorët por sipërmarrësit, sikur lobet e tyre të mos kishin tashmë fuqi të madhe në BE.

Në Bruksel e quajnë “presidente amerikane”, edhe në lidhje me faktin se SHBA-të nuk janë më vendi që zbarkoi në Normandi, ngjarja themeluese e rilindjes europiane që feston tetëdhjetëvjetorin në qershor. Një Amerikë në një gjendje konfuzioni, e cila eksporton më shumë kaos sesa demokraci, dhe më pas ia lë Evropës pasojat e atij kaosi. Refugjatët, inflacionin dhe çfarë tjetër vijon.

Presidentja gjermane nuk është popullore as në Partinë Popullore (të saj) dhe as Olaf Scholz, kancelari gjerman, nuk po duket ta tolerojë këtë zonjë të kapur duke biseduar me Big Pharma për të udhëhequr zgjedhjen e vaksinave, nuk është e qartë ende në bazë të cilës aftësi.

Algida Ursula, jo e dashur në Gjermani, që ka një emër të rrëshqitshëm si Angela, por nuk është aspak si Angela, dhe që mësoi nga Berlusconi si të përdorte pushtetin për vete (dhe në fakt, kur Silvio na la si qytetar privat, imponoi flamuj në gjysmështizë në Pallatin e Evropës).

“Ursula va-t-en guerre” (Ursula ik në luftë), siç e quajnë në pallat për deklaratat e saj ndërhyrëse që kanë eliminuar çdo kapacitet ndërmjetësues diplomatik të BE-së midis Ukrainës dhe Rusisë dhe i kanë hapur rrugën një roli gjithnjë e më qendror Turqisë së Erdoganit.

Ndoshta dikujt i kujtohet kur Von der Leyen njoftoi, nuk është e qartë në emër të kujt, se BE-ja do të prishte marrëdhëniet me Kinën, ose kur tundi flamurin izraelit pikërisht në momentin kur emisar i saj po përpiqej të ndërmjetësonte në Gaza.

Ka nga ata që nuk harrojnë se Ursula e anashkaloi spastrimin etnik të armenëve, të dëbuar nga Nagorno Karabaku me mbështetjen e deklaruar të Turqisë, dhe mbi të gjitha, kur 700 emigrantë u mbytën në brigjet e Peloponezit, ajo u kufizua në duke postuar në Tëitter një “Më fal” ose diçka të ngjashme, vetëm për të forcuar refuzimet dhe për të kufizuar të drejtën e azilit kundër çdo parimi evropian, siç u kërkua nga svranistët.

U njoha me Ursulën një vit më parë në një teatër në Romë, në përkujtimin e Sassolit, i cili kishte vdekur një vit më parë.

I dashuri David, i cili besoi në Evropën e popujve dhe këmbënguli të më thoshte se liria mbrohet çdo ditë dhe se “nuk mund të ketë plan të brezit të ardhshëm nëse nuk ka më parë një ëndërr evropiane”.

Sassoli, i cili kërkoi “më shumë politikë dhe më pak teknokraci” dhe ishte në gjendje të hapte Parlamentin edhe për shpirtrat e varfër.

Kur Ursula hyri në dhomë, pata përshtypjen se temperatura ra disa gradë. Kishte një qetësi rrëqethëse rreth saj.

Erdhi edhe radha ime të flisja me atë rast, pas Romano Prodit, paraardhësit të tij. Ajo ishte ulur në të majtën time dhe unë po e vrojtoja për të studiuar reagimet e saj. Unë thashë se Evropa kishte nevojë për një ëndërr, por ëndrra kishte vdekur. Ajo mbeti e palëvizur, me dosjen e saj në dorë, pa  asnjë shprehje.

Kishte luftë në Ukrainë dhe pyeta audiencën nëse Evropa mund ta përballonte të ekzistonte pa Rusinë. Asaj nuk i lëvizi qepalla. Guxova të them se nuk mund të zgjeroheshim më tej në Lindje pa kërkuar që të rinjtë të respektonin të drejtat e pakicave, sepse në ato anë ka racizëm dhe antisemitizëm të lashtë. Ajo nuk bëri asnjë koment.

Thashë se duhet të fusim “më shumë Evropë në Atlanticizmin tonë”. As atëherë nuk e ndryshoi shprehjen. Instinktivisht, aq demokristiane në dukje, m’u pa më e rrezikshme se të djathtët më trinitarë.

Dhe kur, po atë ditë, e pashë të largohej duke buzëqeshur krah për krah me Giorgia Melonin, kryeministre e sapo zgjedhur, pata konfirmimin se ajo grua do të ishte në gjendje të shiste Evropën e etërve themelues, për të rritur fuqinë e saj.

Nga qëndrimi i të dyjave dukej se ishte Ursula ajo që kishte nevojë për Xhorxhian dhe jo e kundërta.

Ndoshta, mendova instinktivisht, një melonizim i Evropës ishte duke u zhvilluar.

Ishte një përshtypje e saktë. Një vit më vonë, drita jeshile për më të keqen erdhi nga Brukseli. Pesticidet, nafta, riarmatimi, dëbimet e emigrantëve, pezullimi i traktatit të Shengenit dhe kthimi i kufijve.