Vihet në skenë “Amerika e mllefit”: Bota qesh me ne, edhe me terror

E pranoj: duke parë të djathtën amerikane të vetëshkatërrohet, po ndjej, si shumë liberalë, pak “MAGAfreude” (Make Amerika Great Again është slogani i Donald Trump), një kënaqësi delikate cinike duke parë republikanët të shkatërrojnë njëri-tjetrin.

Në fund të fundit, ne kurrë nuk kemi parë një pamje të krahasueshme me kaosin që u shfaq këtë javë në Dhomën e Përfaqësuesve në SHBA.

Ka kaluar një shekull që kur një folës nuk u zgjodh në votimin e parë dhe herën e fundit që ndodhi kjo, pati një polemikë për diçka shumë thelbësore: Republikanët progresivë (po, ata ekzistonin atëherë) kërkuan dhe përfundimisht morën disa reforma procedurale. Ata shpresonin se do ta çonin përpara agjendën e tyre.

Këtë herë, nuk kishte asnjë mosmarrëveshje thelbësore politike: Kevin McCarthy dhe antagonistët e tij ranë dakord për disa çështje kryesore politike, si hetimi i laptopit të Hunter Biden dhe privimi i IRS nga burimet për të gjuajtur shmangësit e pasur të taksave.

Votimi vazhdoi mirë pasi Kevin McCarthy u përpoq të kënaqte kundërshtarët e tij duke hequr dorë nga dinjiteti.

Megjithatë, ndërsa kjo skenë ishte e pabesueshme – dhe, po, edhe emocionuese – as unë dhe siç besoj shumë liberalë të tjerë nuk po ndiejmë atë lloj ngazëllimi që do të ndjenin republikanët nëse rolet e partive do të ndryshonin.

Nga njëra anë, liberalët duan që Qeveria amerikane të jetë në gjendje të punojë, gjë që ndër të tjera do të thotë se ne kemi nevojë për një Dhomë të Përfaqësuesve të konstituuar siç duhet, edhe nëse ajo drejtohet nga individë që nuk na pëlqejnë.

Nga ana tjetër, nuk mendoj se ka shumë politikanë në të majtën e SHBA-së, që e përkufizojnë veten me atë që shumë politikanë të krahut të djathtë përdorin për të përcaktuar veten: ankesat e tyre.

Po, me të vërtetë dua të them “ankesa” dhe jo “pretendime”. Pretendimet kanë të bëjnë me gjëra që ndiejmë se i meritojmë dhe të cilat mund të jenë më pak nëse marrim të paktën disa nga ato që duam.

Nga ana tjetër, pakënaqësia është ajo që ndjen kur të përbuzin, një ndjenjë që mund të zbutet vetëm duke dëmtuar njerëzit që pjesërisht e kanë zili njëri-tjetrin.

Konsideroni shprehjen (dhe ndjenjën që e shoqëron atë) shumë të zakonshme te të djathtët: “Owning the libs” (të zotërosh të djathtët).

Në kontekst, termi “zotërim” nuk do të thotë fshirje e politikave progresive, për shembull duke refuzuar Aktin e Kujdesit Mjekësor të Përballueshëm. Përkundrazi, ai do të thotë poshtërim i liberalëve në një nivel personal, duke i bërë ata të duken të dobët dhe budallenj.

Unë nuk do të pretendoj se liberalët janë të imunizuar ndaj këtyre ndjenjave. Siç thashë, MAGAfreude është diçka reale dhe një pjesë të saj e përjetoj edhe vetë.

Por liberalët nuk janë dukur kurrë të interesuar nga distanca për poshtërimin e konservatorëve, siç po poshtërojnë konservatorët liberalët.

Në pjesën më të madhe, duket se disa republikanë në Dhomën e Përfaqësuesve, të cilët prisnin t’i mbanin dhe të provokonin Liberalët pas një fitoreje me “ortekun e kuq” – inskenuan zhgënjimin e tyre duke mbajtur Kevin McCarthy-n në kontrollin e tyre.

A dyshon dikush se pakënaqësia nga ata që ndihen të pa respektuar ishte thelbësore për ngritjen e Donald Trump? A ka ende ekspertë që besojnë se kjo ishte kryesisht për shkak të “shqetësimeve për ekonominë”?

Nuk po them se rënia e vendeve të punës në prodhim në brendësi të SHBA-ve është një mit: rënia ishte, me të vërtetë, dhe lëndoi miliona amerikanë.

Megjithatë, dështimi i luftërave tregtare që Trump luftoi për të siguruar një rimëkëmbje në sektor nuk duket se ka antagonizuar bazën e tij elektorale. Si ka ardhur?

Përgjigja e mundshme është se anti-globalizmi i Trump-it, premtimi i tij për ta bërë Amerikën përsëri të madhe, ka të bëjë më pak me bilancin tregtar dhe krijimin e vendeve të punës dhe më shumë me ndjenjën se të huajt llafazan na konsideronin budallenj.

“Bota po qesh me ne” ishte një shprehje e përsëritur në fjalimet e Trump, dhe me siguri mbështetësit e tij imagjinuan se e njëjta gjë ishte e vërtetë për elitat globaliste të vendit.

Unë kam një teori timen: Një pjesë e asaj që e bën të dashur për bazën e tij është qesharakllëku i vetë Trump-it, mungesa e tij flagrante e fakultetit intelektiv për të pasur pjekuri emocionale për të qenë president.

Dëshironi që liberalët të mendojnë se jeni shumë të zgjuar? Epo, ne do t’jua vërtetojmë këtë duke zgjedhur dikë që e konsideroni klloun!

Absurdi është se lëvizja MAGA ia ka dalë mbanë shumë përtej ëndrrave më të egra të globalistëve gjigantë (nëse do të ekzistojnë ndonjëherë) dhe e ka bërë Amerikën të kundërtën e “të madhit”.

Tani për tani, bota në fakt po qesh me ne, megjithëse është gjithashtu e tmerruar prej saj.

Amerika është ende një komb themelor sot, në shumë fronte. Kur fuqia më e madhe ekonomike dhe ushtarake në botë me sa duket nuk arrin të ketë një qeveri funksionale dhe operacionale, rreziqet janë globale.

Ajo që dua të them është: sa e mundshme është – edhe duke përmendur Kryetarin e Dhomës – që njerëzit që kemi ndjekur ditët e fundit të gjejnë një marrëveshje për të rritur tavanin e borxhit, pa bërë që kjo të çonte në një krizë të madhe financiare?

Për më tepër, edhe para se të arrijmë në këtë pikë, mund të ketë rreziqe të tjera që kërkojnë veprim urgjent nga Kongresi.

Natyrisht, bota qesh edhe më shumë me republikanët, si refuzuesit e ultra të djathtës, ashtu edhe ata që nuk kanë kurriz, si McCarthy, i cili i ndihmoi në fuqizimin e turpshëm.

Çfarë dobie do të ketë ai njeri, nëse do të humbiste shpirtin e tij dhe, megjithatë, nuk do të merrte votat e mjaftueshme për t’u bërë Kryetar i Dhomës?

Nuk jam i sigurt se çfarë do të presë e ardhmja, e as dikush tjetër. Megjithatë, një gjë është e sigurt: Amerika tashmë është shumë më e vogël se sa ishte kur Nancy Pelosi kryesonte Dhomën e Përfaqësuesve.

Dhe madhësia e saj po zvogëlohet dita ditës.