Të jetosh dhe të vdesësh në kampet e refugjatëve

Kampi Jabalia është vendi simbolik i konfliktit izraelito-palestinez: Intifada e parë filloi këtu, 100 mijë njerëz në pak më shumë se një kilometër katror, ​​me asgjë tjetër përveç Hamasit dhe ndihmës...
Francesca Mannocchi
Loading Icons...
test12

Të jetosh dhe të vdesësh në kampet e refugjatëve

Francesca Mannocchi
Loading Icons...

Kampi Jabalia është vendi simbolik i konfliktit izraelito-palestinez: Intifada e parë filloi këtu, 100 mijë njerëz në pak më shumë se një kilometër katror, ​​me asgjë tjetër përveç Hamasit dhe ndihmës humanitare.

Më 9 dhjetor 1987, një kamion i Forcave të Mbrojtjes të Izraelit (IDF) u përplas me një automjet palestinez, duke vrarë katër civilë, tre prej të cilëve jetonin në kampin e refugjatëve Jabalia.

Ishin ata të vdekurit, të vdekurit e Xhabalisë, që filluan Intifadën e parë.

Për izraelitët ishte një aksident, një ngjarje aksidentale, për palestinezët ushtarët vranë me dashje katër civilët.

Të nesërmen, pas varrimit, filluan përleshjet mes ushtarëve izraelitë dhe familjeve të viktimave, përleshje që shënuan fillimin e kryengritjes kundër pushtimit që shënoi një pikë kthese në konfliktin izraelito-palestinez.

U formuan komitete vullnetare, studentët ngritën një rezistencë të koordinuar me palestinezët që punonin në Izrael ose në vendbanimet izraelite dhe morën pjesë në bojkotin ekonomik: refuzimi për të paguar taksa, për të drejtuar makina palestineze me patentë izraelite, për të kryer punë jo të kualifikuara.

Pastaj ata filluan të barrikadojnë rrugët dhe – ajo që më vonë do të përcaktonte rezistencën palestineze – të gjuanin me gurë tanket dhe infrastrukturën izraelite.

Të gjithë kishin një qëllim: t’i jepnin fund pushtimit.

Në gjashtë vjet, nga 1987 deri në 1993, më shumë se 1 mijë palestinezë dhe 160 izraelitë vdiqën, dhe rezultati i atij sezoni ishte Marrëveshja e Oslos, një udhërrëfyes që duhet të kishte çuar në krijimin e një shteti palestinez brenda pesë viteve dhe në krijimin e Autoriteti Palestinez.

Sot, tridhjetë vjet më vonë, kampi i Jabalia kthehet në kryetitullin e gazetave.

Kampi, i konsideruar si një nga bastionet e Hamasit, tashmë është goditur tre herë: më 12, 19 dhe 22 tetor dhe në 24 orët e fundit është bombarduar dy herë nga ushtria izraelite.

Dy sulme në dy ditë

Izraeli tha të martën se kishte goditur një komandë të Hamasit dhe një rrjet tunelesh në një operacion të kombinuar nga trupat tokësore dhe një sulm ajror, me bomba me precizion të lartë që goditën kampin, duke rrafshuar disa ndërtesa banimi.

Mëngjesin e djeshëm, forcat ajrore izraelite u kthyen për të goditur sërish zonën.

IDF tha se kishte eliminuar Ebrahim Biari-n, që besohet se vepron si komandant i përgjithshëm i njësive të Hamasit në Gazën veriore, si kreu i brigadës Jabalia, e cila thuhej se kishte përdorur kampin për stërvitje dhe përgatitje të operacioneve dhe për të ruajtur armë dhe municione.

Megjithatë, një zëdhënës i Hamasit mohoi se komandanti Biari ishte në zonën e prekur.

Sulmi shkaktoi vdekjen e 50 personave dhe të paktën 150 të tjerë u plagosën, sipas autoriteteve palestineze që denoncuan se, në sulm, IDF nuk bëri asnjë dallim midis civilëve dhe milicëve.

Në Jabalia, në më pak se 24 orë, parimi i proporcionalitetit u shkel me sa duket dy herë, parimi që parashikon se nëse sulmi nuk ofron një avantazh të prekshëm nga pikëpamja ushtarake, kushdo që sulmon ka detyrimin të kufizojë dëmin në kurriz të civilëve.

Koloneli Richard Hecht, zëdhënës i IDF-së, konfirmoi gjithashtu për CNN të martën në mbrëmje se ushtria izraelite nuk bën dallim midis civilëve dhe milicëve.

I intervistuar nga Wolf Blitzer i cili e pyeti nëse ushtria ishte në dijeni të pranisë së civilëve, ai u përgjigj “Kjo është tragjedia e luftës, ne u thamë atyre të lëviznin në jug”.

Kampi Jabalia ndodhet në Gazën veriore, një zonë për të cilën ushtria izraelite ka lëshuar urdhra evakuimi, por siç kujton Omar Shakir, drejtor i Human Rights Watch për Izraelin dhe Palestinën, “paralajmërimi nuk i përjashton ata nga detyrimi për të mbrojtur civilët. Civilët që nuk evakuohen duhet ende të mbrohen”.

I shtyrë sërish nga Blitzer, i cili e pyeti “Kështu që vendosët ta hidhni bombën gjithsesi?”, koloneli Richard Hecht tha “Ne po bëjmë gjithçka që mundemi për të minimizuar vdekjet e civilëve”.

Minimumi tregohet nga imazhet e orëve në vijim. Qindra njerëz rreth kraterit të madh të lënë nga bomba duke u përpjekur të nxjerrin trupa ose copa trupash, mes tyre dhjetëra gra dhe fëmijë.

Historia përsëritet

Jabalia është një vend simbolik në historinë e konfliktit izraelito-palestinez, vendi i fillimit të kryengritjeve të Intifadës, komiteteve popullore, pikëtakimi i aktivizmit ndërkombëtar në Rrip, por edhe një vend ku ngjarjet përsëriten tragjikisht.

Gjatë konfliktit të vitit 2014, artileria izraelite goditi një shkollë të UNRWA-s, duke vrarë të paktën 15 persona dhe duke plagosur 100.

3 mijë njerëz u grumbulluan në shkollën e vajzave Jabalia pasi ushtria izraelite paralajmëroi civilët të largoheshin nga shtëpitë e tyre në mënyrë që të mos rrezikonin vdekjen nga bombardimet .

Goditja e parë erdhi menjëherë pas ezanit, kur shumica e atyre që ishin strehuar ishin në gjumë.

Atëherë, si tani, të zhvendosurit nga lufta u strehuan ku të mundnin: në shkolla, në spitale, në vende që ata besonin se ishin të mbrojtura dhe të sigurta, sepse zyrtarët e OKB-së i jepnin Izraelit çdo ditë detaje të objekteve shkollore ku civilët kërkonin strehim.

Zyrtarët e Kombeve të Bashkuara e përshkruan vdekjen e fëmijëve në gjumë si një “turp për botën”, duke akuzuar Izraelin se ka kryer një shkelje të rëndë të ligjit ndërkombëtar. Ban Ki-moon, i cili ishte sekretar i përgjithshëm i OKB-së në atë kohë, e quajti sulmin “të egër dhe të pajustifikueshëm” dhe bëri thirrje për “përgjegjësi dhe drejtësi”.

Pierre Krähenbühl, i cili ishte komisioneri i përgjithshëm i agjencisë së Kombeve të Bashkuara për refugjatët palestinezë, tha se bombardimi i shkollës ishte një “shkelje serioze e ligjit ndërkombëtar nga forcat izraelite. Fëmijët u vranë ndërsa flinin pranë prindërve të tyre në dyshemenë e një klase në një strehë të caktuar nga OKB-ja në Gaza. Fëmijët e vrarë në gjumë; kjo është një fyerje për të gjithë ne, një burim turpi universal. Sot bota është e çnderuar”.

Që atëherë kanë kaluar nëntë vjet, shumica e banorëve të Jabalia-s janë nën 18 vjeç. Fëmijët që u strehuan në shkollat ​​e Kombeve të Bashkuara në vitin 2014 duke ikur nga bombat janë bërë djem dhe djem të rinj si ky, të kapur mes bllokadës së Rripit, rregullave të Hamasit, rregullave të luftës që nuk respektohen dhe krimeve që kanë mbetur pa u ndëshkuar.

Një histori që përsëritet çdo herë në një formë gjithnjë më të keqe.