Lajmi për vdekjen e Aleksei Navalny-t ka shenjën e një dorëzimi thuajse të pamposhtur.
Për shkak të pashmangshmërisë së fatit të një njeriu të guximshëm, i cili më 17 janar 2021, kur vendosi të kthehej në shtëpi nga Gjermania – ku ishte trajtuar për pasojat e një tentative tjetër helmimi ndaj tij – e dinte se po përballej me një fat dëshmori.
Ndoshta ai e kishte zgjedhur.
Të gjithë kishin frikë në zemër se mund të përfundonte kështu.
Por shumë pak besonin se mund të ndodhte me të vërtetë, pavarësisht se precedentët sigurisht që nuk inkurajonin optimizmin bazuar në faktin se e gjithë bota po e shikonte atë, armikun numër një publik të Vladimir Putinit.
Dhe për këtë arsye nuk do të ishte e mundur që të eliminohej as fizikisht, pasi kishte anuluar praninë e tij publike duke e dërguar në kolonitë më të largëta penale të Siberisë.
Edhe një herë gabuam, edhe një herë nuk e kuptuam.
Pak rëndësi ka nëse vdekja e tij ka ndodhur për shkaqe natyrore, gjatë një shëtitjeje në një vend ndëshkimi ku në kohën e supozuar të vdekjes temperatura e jashtme ishte 31 gradë nën zero.
Ai ishte i burgosuri më i rëndësishëm në botë, i ndjekur nga i gjithë komuniteti ndërkombëtar.
Kremlinit i takonte të kujdesej veçanërisht për të.
Në vend të kësaj, pas dënimeve me arsye qesharake, iu imponua një e vërtetë via crucis, deri në zbarkimin përfundimtar në Siberi, që edhe në atdheun e tij ka një vlerë të fortë simbolike, të dënimit përfundimtar, të një vendi nga ku nuk shkojmë më tej.
Më në fund, via crucis pati përfundimin e saj më logjik.
E cila në pamëshirshmërinë e saj përfaqëson edhe konfirmimin e një ndjenje ndaj së cilës duhet të ulin kokën edhe ata që vazhdojnë të ëndërrojnë një Rusi tjetër dhe marrëdhënie më normale, nëse jo miqësore, me të.
Përfundimi i mundshëm i Operacionit Special Ushtarak, i cili aktualisht është i paimagjinueshëm, nuk do të shënojë asnjë rikthim në situatën para pushtimit të Ukrainës.
Të paktën, nuk duhet.
Ka shumë e shumë alarme që Perëndimi i ka marrë dhe i ka injoruar qëllimisht, shumë përpara 24 shkurtit 2022.
Do të mjaftonte të bënim një kronologji të eliminimit metodik e të vazhdueshëm të të gjithë kundërshtarëve politikë që morën pjesë në demonstratën gjigante në vitin 2012, të protestës kundër rizgjedhjes së Putinit pas garës së stafetës me Dmitri Medvedev.
Disidentët dhe gazetarët e persekutuar apo të vrarë ishin një shënim anësor në atë libër me përralla të diktuar nga komoditeti që Perëndimi i ka kushtuar Rusisë së sotme.
Ata nuk llogariteshin. Ishin aksidente gjatë rrugës, episode të vogla të klasifikuara si lajme të krimit të brendshëm.
Nga Anna Politkovskaya (7 tetor 2006, 17 vjet më parë) e deri më sot, ka qenë gjithmonë kështu, le ta pranojmë.
Dhe kur realiteti i fakteve kërcënonte të shqetësonte një komplot të përbërë nga mosmiratim të rremë dhe sanksione demonstruese, u propozuan dallime dhe përjashtime në lidhje me figurën e viktimës në fjalë, duke përdorur përgjithësisht baltën e vënë në dispozicion nga organet e shtypit rus.
Këtij trajtimi i është nënshtruar edhe Navalny.
Pranë emrit të tij shpesh vihej një yll, duke i dhënë etiketën e nacionalistit fanatik për shkak të disa deklaratave të bëra në vitin 2014 në kohën e pushtimit të parë të Donbasit.
Korrigjimi i kursit të tij, shpjegimi i atyre fjalëve, asnjëherë aq i qartë sa u prezantua nga shtypi ndërkombëtar, madje edhe apologjitë e tij, nuk patën kurrë të njëjtën rëndësi si teza fillestare, duke zbuluar një qëndrim gjykues ndaj tij që thjesht shërbente për të fshehur ndërgjegjen tonë të keqe.
Vdekja e Navalnyt duhet të përfaqësojë fundin e të gjitha iluzioneve, me interes apo jo.
Putinistët e vendit tonë, teoricienët e zbutjes, duhet të kuptojnë faktin se Rusia tani është larg, se në Kremlin nuk e marrin parasysh mendimin tonë dhe diplomacinë tonë, qoftë dashamirëse apo armiqësore.
Ne nuk jemi më asgjë për ta dhe kushedi kur do të jemi sërish diçka tjetër veç armikut.
Për ata që dëshpërimisht vazhdojnë ta duan atë vend, duke e konsideruar atë një pjesë integrale të kulturës dhe historisë evropiane, për ata që pavarësisht gjithçkaje ende kultivojnë një shpresë, sado në dukje e kotë, e vetmja mbështetje është pikërisht figura e atyre që sapo na kanë lënë, në mënyrë të padrejtë.
Osip Mandelstam, i cili vdiq në gulag të Stalinit, shkroi se Rusia është ai vend që vret poetët e saj, por lind njerëz të gatshëm të vdesin për vargjet e tyre.
Edhe nëse bëhet më e vështirë çdo ditë, edhe nëse kushton shumë përpjekje, le të përpiqemi të mendojmë se Rusia nuk është vetëm Putin.
Është gjithashtu vendi ku lindin heronj që janë të gatshëm të vdesin për idealin e tyre të lirisë, për të ndjekur një ëndërr demokracie, për të pasur një vend më të drejtë.
Ashtu si Aleksei Navalny.
