Tregimi se pse lojtari më i mirë i futbollit i të gjitha kohërave, tanimë është pa ekip, përfundimisht s’ka të bëjë më me sportin. Është çështje parash.
Për të kuptuar dhe u kthjellur mbi këtë ngjarje të pakëndshme, ndoshta do të ishte e dobishme të kthehemi pas në kohë.
Në tetorin e 2018-ës, kur klubi futbollistik Barcelona, të cilit Lionel Messi iu bashkua si 13-vjeçar nga Argjentina, njoftoi se kishte fituar më shumë se një miliard dollarë të ardhura vitin e kaluar fiskal.
Edhe në universin e fryrë dhe absurd të financave të futbollit (lojtarët elitë mund të urdhërojnë tarifat e transferimit deri në njëqind milionë dollarë) kjo ishte një shumë marramendëse.
Klubi i detyrohej në një pjesë të vogël vetë Messi-t, i cili, që nga debutimi i tij konkurrues, në 2004, ishte bërë fenomen.
Lehtësisht ai shënonte gola. Veç për një sezon, në 2018-ën, Leo regjistroi 47 gola për klubin.
Titujt e trofetë dhe jo arritjet individuale, sigurisht, janë matësit e suksesit të një klubi, dhe në vend, Barcelona ka dominuar për një dekadë: në maj të 2018-ës, fituan për herë të shtatë La Liga-n në 10 vite, si dhe kupën e gjashtë radhazi në 10 vitet e Copa del Rey.
Dhe, ndonëse Barcelona nuk i kishte fituar kampionatet më prestigjioze evropiane, si Ligën e Kampionëve që nga 2015, ende kishte arsye për optimizëm. Tifozët mendonin se Barcelona ishte vetëm disa brohoritje larg suksesit evropian.
Por kjo s’ka funksionuar. Edhe në atë kohë, një vështrim për së afërmi në pozicionin e Barcelonës do të kishte ekspozuar se sa e pasigurt ishte gjithçka.
Messi, një talent që lind një herë në një gjeneratë, ishte më së miri kur luante krahas mikut të tij, Luis Suarez, dhe brazilianit Neymar, derisa ky i fundit u zhvendos në Paris Saint-Germain, si transferim-rekord botëror për më shumë se 260 milionë dollarë.
Lojtarët me kaq shumë të ardhura – që kishte fryrë Barcelona – ishin ënjtur nga këto tratativa ekonomike.
Paraja është pará dhe talenti… është diçka krejt tjetër.
Lojtarët si Neymar nuk janë lehtësisht të zëvendësueshëm.
Në mënyrë të parashikueshme, katalanasit vazhduan me “zbavitje shpenzimesh” dhe askush nuk ishte në gjendje t’u ofronte atyre ndonjë ujdi.
Rritja e papritur e Neymar-it u shpenzua shpejt (“ri-investimi” do të ishte një term shumë bujar) për lojtarët që kanë qenë, në pjesën më të madhe, zhgënjyes.
Atyre iu ofruan kontrata në përpjesëtim me tarifat e tyre të fryra të transferimit dhe vitin e ardhshëm, fatura e pagës së klubit ishte më e larta se çdo ekipi sportiv në botë.
Vlen gjithashtu të theksohet se fitimi neto i Barcelonës nga ato të ardhura miliardë dollarëshe në 2018 ishte një pesëmbëdhjetë milionë dollarëshe relativisht modest.
Edhe brenda vendit Barcelona ishte ende konkurruese, sigurisht, por veçse pas vitit kur përfundoi fushata e Ligës së Kampionëve ata përfunduan të turpëruar.
Dhe, pas çdo zhgënjimi, mund të vëreje sesi Messi-t po i humbte durimi.
Messi, si lojtari më i mirë në botë, ishte aty, duke luajtur krah për krah lojtarëve të atij ekipi të zbehur, të lojtarëve mbështetës të mbipaguar, por dhe shumë të dobët.
Deri verën e kaluar, ai nuk duroi më. Fillimisht kërkoi një lëvizje, që nga klubi u hodh poshtë.
Me zemëratë, njoftoi klubin mbi synimin e tij për t’i dhënë fund kontratës së tij, e cila zgjati deri në fund të qershorit 2021. Këtu Barcelona e përfundoi e treta, megjithëse Messi (tridhjetë e katër vjeç) edhe një herë udhëhoqi La Liga në gola, ashtu siç kishte bërë në secilin nga katër sezonet e mëparshme.
Por një gjë e çuditshme ndodhi gjatë rrugës: edhe pse ai kishte njoftuar synimin e tij për t’u larguar, Messi ndryshoi emocionalisht gjatë sezonit.
Presidenti i klubit, Josep Bartomeu, dha dorëheqjen, dhe lidershipi i ri i klubit e bindi talismanin të qëndronte.
Dhe iaarritën – por se ishte ende problemi i parave. Struktura bazë e ofertës që klubi i kishte bërë Messi-t ka qenë publike për disa javë: Messi do të merrte një ulje pesëdhjetë për qind të pagave (thuhet se deri në rreth 23.5 milionë dollarë vitin e parë), gjë që do ta lidhte atë me klubin për pesë vjet të tjerë.
Sidoqoftë, nuk kishte gjasa që ai të luante në La Liga deri në moshën tridhjetë e nëntë vjeç dhe një skenar më i besueshëm përfshinte të luante në Major League Soccer, këtu në Shtetet e Bashkuara, para se të kthehej në klub në një lloj roli ambasador.
Pjesa më e madhe e pagave të tij do të paguheshin sapo klubi të kthehej në një bazë të fortë financiare. Messi kishte rënë dakord dhe ishte i vendosur për të nënshkruar sapo të kthehej nga pushimet e tij verore.
Por, sado që kjo ujdi ishte strukturuar mençur, ose sa prej pjesës së pagës i ishte shtyrë, Barcelona nuk ishte në gjendje të përmbushte një kufizim të rreptë të pagave të vendosur nga La Liga.
(Kapitali i secilit klub bazohet te të ardhurat, faturën e pagave dhe borxhin e tij. Rregullat janë vendosur për t’i detyruar klubet të jetojnë brenda mundësive të tyre, megjithëse, në rastin e Barcelonës, mund të jetë pak vonë për këtë: të ardhurat prej miliardë dollarësh të vitit 2018 është bërë më shumë se 1.4 miliardë dollarë borxh).
Kapitali i klubit për sezonin e ardhshëm është pothuajse gjysma e asaj që ishte para pandemisë, duke e vendosur Barcelonën në pozitë qesharake për të nënshkruar kontrata me lojtarë që nuk mund t’i regjistrojë.
COVID-19 luajti një rol në këtë kaos.
Sigurisht – në janar, klubi raportoi se kishte humbur njëqind e shtatëmbëdhjetë milionë dollarë në vitin 2020 – por një Camp Nou i zbrazët vështirë se mund të shpjegojë se si situata u bë kaq dëshpëruese.
Këtë pranverë, Barcelona ishte pjesë e një përpjekjeje për të krijuar një Super Ligë Evropiane të mbyllur, një kapje groteske e parasë dhe fiasko e relacioneve publike që kollapsoi nën presionin e revoltës së tifozëve.
Edhe pse shumica e klubeve të tjera kanë hequr dorë nga kjo, katalanët s’e kanë bërë ende.
Një Super Ligë, me të hyra marramendëse, ndoshta do t’i kishte shpëtuar financat e dobëta të klubit, por tani për tani, së paku, ky prospekt ka vdekur.
Për të rinënshkruar kontratë me Messin këtë verë, Barcelona kishte nevojë të shiste lojtarë të tjerë, por asnjë skuadër nuk shfaqi ndonjë interes të vërtetë për të blerë përjashtimet e paguara bukur nga klubi.
Ndoshta Barcelona mendoi se liga do t’i shkelte rregullat e saj, siç ka bërë shpesh për klubet gjigante. Këtë herë, megjithatë, nuk e bëri.
Për ditë të tëra, tifozët kishin shpresë se ishte e gjitha një blof, një taktikë negociuese, e krijuar për të ushtruar presion mbi zyrtarët e La Ligas, por, kur shokët e skuadrës së Messi-t filluan të postonin lamtumira të zymta, sentimentale në mediat sociale, ishte e qartë se e paimagjinueshmja ishte bërë e vërtetë.
Vetë Messi foli për shtypin të dielën në mëngjes nga Camp Nou, me familjen e tij dhe një grusht shokësh në auditor.
“Këtë vit isha i bindur, unë dhe familja ime, se do të vazhdonim këtu, se do të qëndronim në shtëpi, gjë që ishte ajo që kishim më shumë dëshirë”, tha ai, duke i mbytur lotët. “Unë bëra çmos për të qëndruar, por nuk ishte e mundur”.
Lionel Messi është i veçantë, dhe kjo është arsyeja se pse diçka aq banale si një lojtar që ndërron klub pas përfundimit të kontratës është parë si gjë e denjë dhe alarmuese nga mediat e mëdha.
Ajo që ka arritur Messi nën një fanellë të Barcelonës është natyrisht mahnitëse: shkathtësia dhe shkëlqimi i lojës së tij, vizioni dhe prekja, të gjitha mënyrat e paprekshme në të cilat ai ndikon në lojëra dhe i bën lojtarët përreth tij më të mirë.
Nuk fitohen gjashtë “Topa të Artë” rastësisht. Dhe pastaj janë 672 golat që ai ka shënuar për klubin në më pak se tetëqind ndeshje, më shumë se dyqind e pesëdhjetë asistime dhe tridhjetë e pesë trofetë, përfshirë katër Ligë të Kampionëve.
Këtë verë, ndërsa kontabilistët dhe avokatët e klubit u përpoqën t’i bëjnë numrat të funksionojnë, Messi e çoi Argjentinën në finalen e katërt të Copa América, duke fituar këtë herë, trofeun e tij të parë të madh me ekipin kombëtar.
Zyrtarisht, në mënyrë të pakuptimtë, ai ishte njëkohësisht lojtari më i mirë në turne dhe një atlet pa klub për të luajtur.
Lojtarët ndryshojnë klubet gjatë gjithë kohës, kështu që pse na intereson Messi? Pse tifozët e futbollit në të gjithë botën janë kaq të mërzitur? Pse burrat e rritur postojnë video të tyre, duke qarë kundër portave të Camp Nou-t?
Në Amerikën Latine, ne jemi besnikë ndaj lojtarëve tanë në Evropë, por jo domosdoshmërisht ndaj klubeve të tyre, të cilat në fund të fundit janë të përkohshme.
Sa brazilianë filluan të shikojnë ligën franceze pasi Neymar u transferua në PSG? Sa kilianë mbështetën gjigantët italianë Inter, Milan, këtë sezon sepse Alexis Sánchez ishte pjesë e ekipit?
Në Peru, mediat lokale mbajnë shënime mbi peruanët që luajnë jashtë vendit, duke publikuar shfaqjet e tyre, pavarësisht sa të vogla, në çdo përmbledhje të ndeshjeve.
E, megjithatë, ndërsa shumica e lojtarëve elitarë të Amerikës Latine të brezit të Messi-t kanë kërcyer nëpër Evropë, nga klubi në klub, duke marrë me vete tifozët e kombit të tyre, ai kurrë nuk ka lëvizur.
Ai është po aq ikonik dhe i dallueshëm në vija kuq e blu të Barcelonës sa është në vija blu dhe të bardha të Argjentinës.
Kudo që të shkojë Messi – PSG ka shumë të ngjarë – miliona tifozë do ta ndjekin atë. Qindra miliona dollarë, gjithashtu…
