Në Francë, e djathta ekstreme është sinonim i Le Pen.

Pothuajse në çdo zgjedhje presidenciale që nga viti 1974, Jean-Marie ose vajza e tij Marine kanë qenë kandidatë të bllokut nacionalist, duke arritur tre herë në raundin e dytë.

Në fakt, ata nuk arritën kurrë të kalojnë.

Në vitin 2027, për herë të parë, me dënimin e presidentes të Kuvendit Kombëtar (RN), ai mbiemër rrezikon të mos jetë më në fletët e votimit, edhe pse do të mbetet në zemrat e një pjese të madhe franceze: por, në mënyrë paradoksale, vendimi i gjykatës së Parisit mund të shtyjë në rritjen e të djathtës ekstreme.

Për vite me radhë, Marine Le Pen ka denoncuar korrupsionin e politikanëve dhe shpërdorimin e supozuar të Bashkimit Evropian, në traditën e pastër të së djathtës ekstreme, në një luftë ekzistenciale kundër elitave kozmopolite që shfrytëzojnë njerëzit.

Dje, pas vitesh hetimesh, gjyqtarët vendosën me shkrim përgjegjësinë e partisë së saj që dyshohet se organizoi një sistem pune fiktive në Parlamentin Evropian, ai që shanin, (në dëm të taksapaguesve evropianë) për 2.9 milionë euro.

Deri në këtë pikë, dhe në pritje të vendimit të shkallës së dytë, dënimi duket se përfaqëson një gur varri për partinë e Marine Le Pen, e cila e paraqet veten si e vetmja e pastër në mes të një sistemi politik të kalbur.

E dënuar me pesë vjet mospërshtatshmëri – në fuqi menjëherë – presidentja e RN-së mund ta bëjë të rifillojë nga e para, të bërtasë për një komplot gjyqësor kundër eksponentit kryesor të opozitës, të mirëpresë pothuajse triumfalisht mbështetjen ekstremiste të Victor Orban, Matteo Salvini, Vladimir Putin.

Ajo e ndjen se era mund të ndryshojë.

Nuk ia vlen të kujtojmë se në vitin 2013, në mes të furisë së saj propagandistike anti-establishment, Marine Le Pen premtoi “të miratojë papranueshmërinë e përjetshme për të gjithë ata që janë dënuar për vepra të kryera falë ose gjatë mandatit të tyre” sapo të vinte në pushtet.

Dhe vetëkuptohet se ligji u miratua nga Parlamenti në vitin 2016 nën presionin e opinionit publik dhe grupeve më ekstremiste të shpalosura kundër zbardhjes së disa skandaleve politike.

Që atëherë, dhe shumë përpara Marine Le Pen, disa zyrtarë lokalë, përfshirë ish-kryebashkiakun e Toulon Hubert Falco, janë dënuar me dënime të ngjashme.

Në vend të kësaj, është e dobishme të vëzhgohet fakti politik i historisë, që do të thotë se presidentja e RN, tre herë kandidate për presidencën e Republikës dhe që aktualisht kryeson në sondazhe me 37%, e gjen veten të përjashtuar me mjete gjyqësore nga gara e radhës për Elysée, në 2027.

Dhe që, pavarësisht gjithçkaje, ajo nuk ul kokën me përulje, por jo kërkon të ringrihet.

Kundër një vizioni populist që e konsideron votën burimin e vetëm të legjitimitetit dhe mitin e ekzekutivit të lirë për të vepruar pa shumë kufizime, e majta e moderuar lexon në vendimin e gjykatës së Parisit zbatimin e ligjit të barabartë për të gjithë, respektimin e shtetit të së drejtës dhe rëndësinë e kundërfuqive, kryesisht gjyqësorit, për demokracinë.

Por p një ndjekës popullorë. Vendimi rrezikon, përkundrazi, të theksojë në elektoratin e Kuvendit Kombëtar (RN) një ndjenjë zemërimi dhe përjashtimi për atë që përkufizohet si “një grusht shteti institucional”.

Madje ka nga ata që i ftojnë njerëzit të dalin në rrugë.

Është e vështirë të thuhet se ku mund të çojë ky moment kaotik.

Në afat të shkurtër, kjo mund të përkthehet në një ngurtësim të grupit RN në Parlament në një moment kur qeveria Bayrou po kërcen pa një shumicë të qartë.

Megjithatë, nuk ka gjasa të rezultojë në një votë mosbesimi, sepse në rast të zgjedhjeve të parakohshme Marine Le Pen nuk do të mund të kandidojë përsëri dhe do të humbasë vendin e saj si deputete.

Mospërshtatshmëria e saj sigurisht përzjen kartat për Zgjedhjet Presidenciale 2027: udhëheqësja e RN ishte përgatitur për sfidën dhe, megjithëse arritja e 50% në raundin e dytë ishte shumë larg, qëllimi nuk dukej më i paarritshëm.

Pa të, 29 vjeçari Jordan Bardella mbetet në skenë, delfini që nuk ka ende shumë përvojë politike, por mund të ndjekë erën që fryn.

Kështu, në mënyrë paradoksale, përjashtimi i Marine Le Pen mund të rezultojë të kthehet në një avantazh për të djathtën ekstreme franceze.

Ajo do të ketë mundësinë të prezantohet e freskuar para votuesve pa erën e squfurit dhe atë nostalgji atërore për Pétain dhe Algjerinë franceze që ka shoqëruar gjithmonë klanin e familjes Le Pen. Definitivisht e zhveshur nga djalli.