Pse Cari ka ende nevojë për luftë

Është e qartë për të gjithë se një përshkallëzim i rrezikshëm në pushtimin rus të Ukrainës është duke u zhvilluar.

Kremlini pranon për herë të parë se nuk është një “operacion special ushtarak”, por një luftë e vërtetë.

Dhe ndërsa në front ukrainasit po nxitojnë të ndërtojnë fortifikime në pothuajse mijëra kilometrat e linjës së kontaktit, Moska po përgatitet për një ofensivë të re.

Gjatë javës së kaluar, Rusia ka lëshuar rreth 190 raketa, 140 dronë dhe 700 bomba të drejtuara në objektiva civile dhe ushtarake në Ukrainë.

Dhe në sfond, Moska po grumbullon armë dhe trupa në kufirin me Baltikun dhe Finlandën.

Nëse duam të kthejmë përshkallëzimin, pyetja që shtrohet është cilat janë shkaqet e tij.

Shkaku i parë dhe kryesor kontekstual ka të bëjë me situatën e brendshme në Rusi.

Sulmi terrorist në Crocus City Hall i pretenduar nga ISIS-K është dytësor.

Më i rëndësishëm është fakti që zgjedhjet në Rusi kanë kaluar dhe se “operacioni special elektoral” (ndryshe nga “operacioni special ushtarak” i dy viteve më parë) ishte një sukses i jashtëzakonshëm për Vladimir Putin.

Lufta po vazhdon dhe megjithëse nuk shkoi sipas skenarit të Kremlinit, Putini megjithatë ka arritur ta kapitalizojë atë politikisht.

Midis goditjes represive, rindezjes së nacionalizmit nga “lufta e re e madhe patriotike” kundër Perëndimit dhe riorganizimit në një ekonomi lufte, pushtimi i Ukrainës po funksionon për Putinin.

Kjo nuk do të thotë se regjimi është i fortë.

Një vend në të cilin një milici tenton një grusht shteti, regjimi ndjen nevojën për të vrarë liderët e opozitës.

Por forca dhe dobësia jo vetëm që bashkëjetojnë, por janë dy anët e së njëjtës medalje.

Për të parandaluar që kontradikta e dukshme të shpërthejë Putini ka nevojë për luftë.

Për ta mbajtur biçikletën drejt, duhet të pedaloni, dhe në këtë rast edhe të përshpejtoni.

Në vend të kësaj, unë do t’i jepja më pak peshë teorive të ndryshme konspirative që lidhin sulmin terrorist me Ukrainën.

Nga njëra anë, Putini, megjithëse ka një interes të largojë vëmendjen e brendshme nga dobësitë e aparatit të tij të sigurisë, duke drejtuar gishtin nga Kievi, sigurisht që nuk kishte nevojë për sulmin për të shkaktuar një përshkallëzim.

Përshkallëzimi do të kishte ndodhur gjithsesi.

Nga ana tjetër (dhe thuajse duket absurde të duhet ta specifikosh këtë), do të ishte një akt vetëvrasës për ukrainasit që të mbështesin një sulm terrorist, duke antagonizuar kështu aleatët e tyre në momentin e tyre të nevojës më të madhe.

Shkaku i dytë është, në fakt, vështirësia e Ukrainës në front, për shkak të mungesës së municioneve dhe armëve të dërguara nga vendet perëndimore.

Këtu çështja ka të bëjë para së gjithash me Washingtonin dhe faktin që ndihma amerikane ka ngecur në Kongres për më shumë se katër muaj.

Nuk mund të bëjmë asgjë për të ndikuar në gatishmërinë e Putinit për të vazhduar këtë luftë.

Konflikti kundër Rusisë ka të ngjarë të vazhdojë në një formë ose në një tjetër për sa kohë që Putini të mbetet në Kremlin, sepse fuqia e tij (dhe jo vetëm) varet prej tij.

Ajo që ne mund të bëjmë është të ndryshojmë trajektoren e saj, duke përmbysur perceptimin e forcës dhe dobësisë, duke sinjalizuar qartë se përshkallëzimi nuk paguan për Putinin.

Duke lënë të kuptohet për mundësinë e dërgimit të trupave në Ukrainë, presidenti francez, Emmanuel Macron, po përpiqej të bënte pikërisht këtë.

Por më shumë se fjalë duhen veprime konkrete.

Dhe të gjithë, duke filluar nga Italia, kontributi i së cilës në mbështetje të Ukrainës u vlerësua nga Kievi, por në përgjithësi është zhgënjyes, ne mund të bëjmë shumë më tepër.

Nëse duam të kthejmë dinamikën e përshkallëzimit dhe të mos e gjejmë veten duke vuajtur pasojat, nuk ka alternativë.