Papati i ri i Françeskut, pas vdekjes së Benediktit të XVI-të

Papati i ri i Papa Françeskut nisi mëngjesin e djeshëm në sheshin e Shën Pjetrit.

Funerali i Joseph Ratzinger-it nuk ishte vetëm një homazh solemn dhe i matur, por edhe diçka më tepër.

Pyetja që u ngrit në turmën, as të madhe e as të vogël, mes klerikëve të shumtë dhe paksa të thinjur, është ajo që do të jehojë për një kohë të gjatë në muajt e ardhshëm.

Dhe kjo, nëse Papa argjentinas do të arrijë të përfaqësojë dhe të bindë edhe “kishën tjetër”, e cila nuk e ka harruar kurrë Papën gjerman.

Do të duhet që ai të demonstrojë se është i aftë t’i bashkojë të gjithë, duke i bërë të tijat disa nga temat, shenjat teologjike dhe stilin e lënë trashëgim nga Benedikti.

Nuk është një sfidë e lehtë.

Dikush po vë bast jo vetëm për një konflikt të theksuar në botën katolike, pasi argjinatura e moderatorit të Papës Emeritus është prishur nga manastiri i tij në Vatikan.

Thellë brenda, ai duket gati për ta ushqyer, i bindur se përballja nuk është thjesht e pashmangshme, por pothuajse e dobishme.

Nuk është një predispozitë e kufizuar në mjegullnajën e katolicizmit tradicionalist, sado e ndarë brenda.

Tundimi zvarritet edhe tek disa prej mbështetësve të Bergoglios, të cilët janë përpjekur ta shtyjnë atë, pa sukses, të bëjë reforma rrënjësore pa vlerësuar pasojat shkatërruese.

Qëndrimet e para të marra nga Prefekti i Familjes Papale, Imzot Georg Gänswein, njeriu më i afërt me Ratzinger-it, tregojnë një gatishmëri për të nënvizuar vuajtjet e heshtura që do të shënonin Papa Emeritus-in vitet e fundit, dhe ndoshta edhe tuajin.

Megjithatë, një përballje mes “partisë së Manastirit” dhe atyre që sot besojnë se kanë një fuqi më të fortë sepse nuk ka brigje, plehra, ndërgjegje kritike do të ishte po aq e rrezikshme.

Në realitet, Kisha dhe papati duket se janë të dobësuar dhe të mbetur prapa në kërkesat e spiritualitetit dhe fesë.

E megjithatë, pa pajtim, është e vështirë të imagjinohet jo vetëm mundësia e qeverisjes së një institucioni kaq kompleks, por edhe konsolidimi dhe rritja e ndikimit të tij.

Një ditë dikush do të vlerësojë sasinë e energjisë së harxhuar në përplasjet rraskapitëse midis fraksioneve katolike: një oksimoron në krahasim me një fe që kërkon të kuptojë dhe harmonizojë gjithçka, me ambicien për të qenë një “shoqëri e përsosur”.

Dhe nëse Ratzinger lë një testament, sado i diskutueshëm për shkak të heqjes dorë, në fund nuk është vetëm ai i qëllimit teologjik.

Mbi të gjitha është kërkimi prioritar i unitetit, i sublimuar paradoksalisht në vitet e Manastirit.

Ka nga ata që shohin edhe në thjeshtësinë ekstreme të funeralit të djeshëm, në vendimin e Vatikanit për të mos shpallur ditë zie, në maturinë e ftesave drejtuar autoriteteve shtetërore, shenjën e një lloj represioni të pavetëdijshëm të anomalisë së Benediktit.

Por ndoshta është para së gjithash konfirmimi se trauma e dorëheqjeve të 2013-ës ende nuk është kapërcyer dhe se për këtë arsye nuk ka ende një rregull të aftë për të shoqëruar jetën dhe vdekjen e një “Pape emeritus”.

Françesku do të duhet gjithashtu të vendosë rregull në këtë dhe t’i bëjë njerëzit të kuptojnë se çfarë do të thotë të jesh Papë sot.

Është një detyrë e pashmangshme në këtë pikë.

Përndryshe e ardhmja rrezikon të mos jetë e “dy papëve” por e dy apo edhe më shumë Kishave.