TEL AVIV – Vrasja e liderit të Hezbollahut, Hassan Nasrallah, nga Izraeli, është një ngjarje me përmasa historike në Lindjen e Mesme. Siç mund të shihet nga përgjigja e Iranit ndaj sulmeve të Izraelit ndaj përfaqësuesit të tij me bazë në Liban, valët tronditëse po përhapen në të gjithë rajonin dhe ka të ngjarë të jehojnë në të gjithë botën.

Nasrallah ishte në një mision për të shkatërruar Izraelin. Ishte një mantel që ai kishte marrë nga udhëheqës të tjerë të panumërt arabë, nga Haj Amin al-Husseini, myftiu i madh i Jerusalemit që u takua me Adolf Hitlerin në vitin 1941 për të diskutuar mbi shkatërrimin e hebrenjve, deri te Azzam Pasha, sekretari i përgjithshëm i Liga Arabe, e cila e përshkroi pushtimin arab të Izraelit të sapolindur në vitin 1948 si një “luftë asgjësimi”.

Presidenti egjiptian Gamal Abdel Nasser – një ikonë e pan-arabizmit në vitet 1950 dhe 1960 – u zotua më shumë se një herë për të “shkatërruar Izraelin”. Diktatori irakian Saddam Hussein dhe lideri palestinez Yasser Arafat, të cilët themeluan Fatahun, ushqyen ëndrrat e tyre për likuidimin e shtetit hebre.

Gjithmonë kishte një prekje mendjemadhësie në ëndrra të tilla. Huseini iu kthye kalifit irakian al-Mansūr – që do të thotë “fitimtari” – i cili themeloi mbretërinë e Irakut në shekullin e tetë, madje duke e quajtur superjahtin e tij me emrin e tij. Naseri dhe Arafati konkurruan për të qenë rimishërimi modern i Saladinit, “sundimtarit shëlbues” që mundi kryqtarët dhe çliroi Jerusalemin në shekullin e dymbëdhjetë.

Të katër liderët – Al-Husseini, Nasser, Hussein, Arafat – dështuan në arritjen e ëndrrës së tyre të madhe pan-arabe. Por intelektualët arabë – shumë të goditur në dukje nga një tërheqje perverse ndaj dështimit – i mbështetën iluzionet e tyre.

Siç u ankua studiuesi i ndjerë me origjinë libaneze, Fouad Ajami në librin e tij të vitit 1999, Pallati i ëndrrave të Arabëve: Odisea e një brezi, kjo grup e vendosi kryesisht nacionalizmin pan-arab mbi modernitetin, sekularizmin dhe rinovimin socio-ekonomik.

Izraeli ishte masa e dështimit të arabëve, vuri në dukje studiuesi i ndjerë palestinez Eduard Said. Për shumë intelektualë, mbijetesa e saj ishte e padurueshme. Ajami përshkroi rastin e Khalil Hawi, një poet dhe akademik libanez, i cili mbështeti lëvizjen fashiste të Anton Saadah për Sirinë e Madhe dhe më pas thithi eliksirin e pan-arabizmit të Naserit.

Por përfundimisht nuk do të kishte Siri të Madhe, asnjë Arabi dhe as një Liban Hawi nuk do të mund të krenohej. I hidhëruar dhe i poshtëruar, ai vrau veten në ditën e pushtimit të Izraelit të Libanit në vitin 1982.

Intelektualët arabë krijuan një univers moral në të cilin çdo përpjekje nga sundimtarët për të ndryshuar i mungonte legjitimitet. Më kujtohet se u habita kur Arafati, i cili negocioi Marrëveshjen e Oslos në vitet 1990, besonte se Said ishte opozita e tij kryesore, megjithëse sigurisht e kuptova pse: Said ishte një nga intelektualët e shumtë arabë që hodhi poshtë Marrëveshjen e Oslos si një përpjekje e Izraelit për të pohojnë supremacinë ekonomike dhe kulturore.

Siç e tha në mënyrë cinike studiuesi egjiptian Mohamed Sid-Ahmed – autor i librit vizionar të vitit 1976 After the Guns Fall Silent: Peace or Harmageddon in the Middle-Liast – Marrëveshja përbënte “një shkëmbim toke për një treg të Lindjes së Mesme”.

Revolucioni Islamik i Ayatollah Ruhollah Khomeinit supozohej të ishte përgjigja shiite ndaj dështimit të nacionalizmit suni-arab. Ndërsa pan-arabizmi shpesh shoqërohej me klasat e zotëruara sunite, revolucioni i Iranit u portretizua si një kryengritje e klasave të ulëta shiite.

Por mesianizmi shiit gjeti rrugën e vet për të dështuar, duke u dëshmuar i paaftë për të çliruar masat arabe jashtë vendit, megjithë mbështetjen masive për milicitë proxy, ndërkohë që prodhoi një regjim shtypës, jopopullor që nuk ofronte antidot për pabarazinë.

Shiizmi ra shpejt në të njëjtin kurth që e kishte dënuar pan-arabizmin sunit: në një përpjekje për të larguar vëmendjen nga dështimet e tij, udhëheqësit e Iranit derdhën të gjithë energjinë dhe burimet e disponueshme në një luftë asgjësimi kundër Izraelit.

Nasrallah u bë mishërimi i një “pallati ëndrrash” të ri arab, në të cilin shtresat e ulëta shiite do të mbretëronin suprem në Liban dhe më gjerë, dhe planet rajonale të “Satanit të Vogël” dhe “Satanit të Madh” – pra, Izraelit dhe mbrojtësit të tij amerikan – pengohen përgjithmonë.

Nëse Naseri ishte një Saladin i ri dhe Huseini ishte “fitimtari”, atëherë Nasrallah ishte zoti i rezistencës (muqawama). Ai ishte heroi pan-arab që luftoi në luftën civile të Sirisë për më shumë se një dekadë për të shpëtuar regjimin tiranik të Bashar al-Assad dhe i shpalli me mendjemadhësi luftë Izraelit menjëherë pasi Hamasi kreu masakrën e tij tetorin e kaluar.

Dhe legjenda e tij u mbijetoi edhe goditjeve shkatërruese të javëve të fundit, jo më pak nga “sulmi me pajisje” i ushtrisë izraelite, në të cilin ajo shënjestroi anëtarët e Hezbollahut duke shpërthyer eksplozivët që kishte fshehur brenda pagesave dhe radiove.

Supozimi ishte se Nasrallah kishte ende surpriza në tubacion. Por ai doli të ishte thjesht një tjetër sundimtar arab delirant, i cili u shkatërrua nga dhuna që ai kishte bërë me aq padurim në shërbim të një fantazie.

Deri në momentet e tij të fundit, Nasrallah nuk e kuptoi shkallën në të cilën ushtria izraelite kishte depërtuar në aftësitë e Hezbollahut. Ndoshta ai ishte i dehur nga të gjitha burimet dhe fuqia që patronët e tij iranianë i kishin dhënë atij për kaq shumë vite; ndoshta e kishte humbur krejtësisht lidhjen me realitetin.

Në çdo rast, pallati i ëndrrave të Iranit tani është në rrënim. Në fakt, kjo përballje e re midis Izraelit dhe Iranit ka ekspozuar atë që duhet të ishte e dukshme shumë kohë më parë: vizioni i një perandorie shiite të udhëhequr nga Irani është i zbrazët.

Mjerisht, izraelitët kanë ndërtuar pallatin e tyre të rrezikshëm të ëndrrave të “fitores totale”, të ngritur mbi një themel të zjarrtë nacionalist, mesianizmit fetar dhe mospërputhjes politike. Ekziston një skenar në të cilin shfrytëzimet ushtarake të Izraelit e ndryshojnë rajonin për mirë.

Fatkeqësisht, larg nga të qenit flamurtarja e një vizioni të ndritur politik, qeveria aktuale e Izraelit është e përkushtuar të luftojë një luftë në të gjitha frontet, pa asnjë pikëpamje drejt ndonjë të ardhmeje politike që fqinjët e Izraelit mund ta pranojnë.

Pas vrasjes së Nasrallah dhe pushtimit të Izraelit në Libanin jugor, një profesor libanez paralajmëroi se një “brezë e tërë” libanezësh po “zgjohen në politikë” dhe se “Izraeli po mbjell farat e luftërave të ardhshme”. Dhe kështu cikli i dhunës vazhdon.