Opinione / Politikë

Muzgu i një epoke


Ishaan Tharoor Kolumnist në The Washington Post

Për më shumë se 16 vjet, kancelarja gjermane, Angela Merkel, ka qëndruar në zemër të politikës evropiane.

Si kancelarja e parë grua në vend, ajo drejtoi ekonominë më të madhe të Evropës – dhe me shtrirjen e saj, më të madhen në kontinent – përmes cikleve të krizave, nga tronditja e rënies globale në rrezikun e kolapsit të euro-zonës e deri te valët e mëdha të migrimeve në 2015-n.

Merkel do ta fitonte shumë shpejt reputacionin, për punë serioze, qëndrueshmëri në udhëheqje dhe talent për kompromise politike.

Një moment historik, fiksuar në një foto të vitit 2018, është ai i takimit me Donald Trump-in. Pasi hyri në zyrën presidenciale, nuk vonoi dhe doli krah liberalizmit perëndimor.

Më pas, ia nguliti sytë Trump-it në tryezë, sikurse një mësuese e ashpër, i cili do të qortonte nxënësin.

Merkel duke folur me Presidentin Donald Trump gjatë takimit të Grupit të Shtatë në La Malbaie, Quebec, më 9 qershor 2018

Por, tani jemi në muzgun e thellë të epokës “Merkel”. Në më pak se dy javë, gjermanët do të zgjedhin një qeveri të re dhe ajo s’do të jetë pjesë.

Partia e saj politike, Kristianë Demokratët e qendrës së djathtë, mund të ndodhë që, për herë të parë, ta gjejnë veten në opozitë pa lideren e tyre të lavdishme.

Dhe për të gjithë respektin dhe admirimin që Merkeli zgjonte brenda dhe jashtë, ajo është gati të dalë nga skena me një rekord të kontrolluar.

Edhe pse e shihte veten si një kampione të veprimit klimatik, Gjermania mbetet një nga prodhuesit më të mëdhenj të qymyrit të kaftë.

Kujdestaria e saj e rreptë ndaj krizës së euro-zonës, që filloi më 2009, e bëri atë personazh negativ në Greqi, e cila duhej të pranonte masat e ashpra të kursimit të urdhëruara nga financuesit në veri.

Merkel u duartrokit në 2015-tën për vendimin e saj për të pranuar miliona azil-kërkues nga vende si Siria dhe Afganistani, edhe gjatë kohës kur vendet e tjera evropiane mundoheshin të ndalonin fluksin e imigrantëve dhe refugjatëve në kufijtë e tyre.

Por, mes një reagimi politik, ajo u sul në të drejtën. Pragmatizmi i saj nuk mund të frenonte një rritje të mbështetjes për ultra-nacionalistët dhe hyrjen tronditëse të partisë së ekstremit të djathtë Alternativa për Gjermaninë në parlamentin e vendit.

Merkeli ka lënë një trashëgimi të ndërlikuar, shkroi kolegu im Loveday Morris në një shkrim, i cili rroku edhe prekjet e buta të Merkelit me pushtetet autokratike të Lindjes.

Kancelarja e Gjermanisë, Angela Merkel

“Disa duartrokasin stilin e saj të thjeshtë, të nxitur nga konsensusi politik. Të tjerët shohin mungesë të lidershipit të guximshëm, veçanërisht përballë një Rusie më agresive dhe rritjes së fuqisë kineze”.

Me të gjithë ngurtësinë e sundimit të saj, Merkeli tash po i çel rrugën një situate me paqartësi politike në Gjermani.

Asnjë nga pasuesit e saj, vitet e fundit të qëndrimit të saj, kanë theksuar pyetje të hapura rreth vendit të Gjermanisë brenda Evropës dhe marrëdhënies së saj me fuqitë e tjera, nga Shtetet e Bashkuara deri te Kina.

Suksesi i saj në mirëmbajtjen e ndjenjës se Gjermania mund të ishte e izoluar nga kaosi global ka nxitur një atmosferë lëvizjeje, në të cilën deklaratat boshe shqetësuese konsiderohen si një zëvendësues adekuat për aftësinë për të ndërmarrë veprime konkrete, shkroi Alexander Clarkson në New Stateman.

Para zgjedhjeve të 26 shtatorit në Gjermani, kristian-demokratët, të udhëhequra nga shumë më pak popullorja Armin Laschet, kanë rënë shumë poshtë në sondazhe.

Në kuptimin e preferencave si politikan, Laschet është edhe më poshtë në sondazhe sesa Annalena Baerbock e të Gjelbërve dhe Olaf Scholz, social-demokratët e qendrës së djathtë, të cilët me vite ishin partnerë junior në koalicionin qeveritar të Merkelit, që së shpejti mund të jenë edhe në timon të qeverisë.

Problemi më i madh i Laschet-it është se nuk ka mundur t’i bindë votuesit se mund të kryejë punë si Merkeli, shkroi Julia Reuschenbach, shkencëtarja politike në Universitetin e Bonn-it.

Ndër të tjera, ajo thotë se Laschet po shfaqet i paqartë, luhatës dhe joprofesional.

Përcjellësit gjermanë e shohin Scholz-in si fitimtar të debatit përfundimtar të së dielës mes kandidatëve të parë.

Por komentuesit u ankuan për izolimin e bisedës, e cila paraqiste goditje mbi skandale të ndryshme të brendshme.

Pak diskutime për politikën më të gjerë evropiane ose të jashtme. Udhëheqësi tjetër gjerman do të duhet të përballet me problemet që Merkel lë pas, duke përfshirë krizat mbi sundimin e ligjit në pjesë të tjera të Bashkimit Evropian, si dhe ndjenjën në rritje se Evropa duhet të bëjë më shumë për të siguruar interesat e veta në skenën botërore.

Trashëgimia e Merkelit për lidership të qëndrueshëm dhe të shëndoshë shkon së bashku me rrjedhën e ngjarjeve që tregojnë kufijtë e ndikimit të saj dhe instinkteve të saj dyshuese.

“Pasojat e vërteta do të bëhen të dukshme vetëm në vitet e ardhshme”, vuri në dukje gazeta gjermane “Der Spiegel”.

“Dominimi kinez në skenën botërore; efektet gjithnjë e më drastike të ndryshimit të klimës; një Evropë që po ndahet përgjatë vijës ndarëse midis liberalizmit dhe joliberalizmit; rrjedhat e reja të refugjatëve që rrjedhin nga konfliktet e pazgjidhura në të gjithë botën. Përballë sfidave të tilla, epoka e Merkel-it së shpejti mund të shihet si një periudhë qetësie, të cilën shumë shpejt do ta kërkojmë”.

“Merkelizmi nuk është më i qëndrueshëm dhe kancelari i ardhshëm i Gjermanisë do të duhet të gjejë një mënyrë tjetër”, tha Piotr Buras, bashkëpunëtor i lartë politik në Këshillin Evropian për Marrëdhëniet me Jashtë (ECFR), për Today’s WorldView përmes një email-i.

“Merkel mund të ketë ruajtur me përpikëri status quo-n në të gjithë kontinentin gjatë 15 viteve të fundit, por sfidat me të cilat përballet Evropa tani – pandemia, ndryshimet klimatike dhe konkurrenca gjeopolitike – kërkojnë zgjidhje radikale, jo ndryshime kozmetike”.

Megjithatë, Merkel mbetet një figurë shumë e njohur.

Sipas një studimi të ri të ECFR, ku Buras ishte bashkautor, pluralitetet e anketuara në 12 vende evropiane besonin se do të kishte më shumë konflikte në botë, nëse Merkel nuk do të ishte në pushtet.

Kur u shtruan me pyetjen hipotetike se kë do të zgjidhnin si “president” të Bashkimit Evropian – Merkel apo Presidenti Francez Emmanuel Macron – shumica në shumicën e vendeve zgjodhën kancelaren gjermane.

“Me stilin e saj teknokratik të udhëheqjes, ajo duket se ka fituar besimin e evropianëve shumë më tepër sesa Macron me fjalimet e tij vizionare”, vuri në dukje raporti.


Lajmet kryesore