Terroristët me armë dhe bomba vranë të paktën 133 persona të premten mbrëma në një sulm në një sallë koncertesh të mbushur me njerëz në periferi të Moskës.
Këto viktima në Rusi dhe familjet e tyre meritojnë simpatinë e botës.
Ata po vuajnë të njëjtën dhimbje që ne në Shtetet e Bashkuara ndjemë pas 11 shtatorit 2001, që ndjeu Izraeli pas 7 tetorit dhe që shumë të tjerë e kanë njohur në dekadat e fundit se jetë të pafajshme janë shuar nga dhuna fanatike.
Shteti Islamik mori përgjegjësinë në internet.
Zyrtarët amerikanë kanë identifikuar si autorë të mundshëm degën e grupit të njohur si Shteti Islamik-Provinca Khorasan, e cila është aktive në Pakistan dhe Afganistan.
ISIS-K, siç njihet ndonjëherë, mund të kërkojë të zgjerojë shtrirjen e saj duke sulmuar Rusinë – pasi kishte kryer më parë një masakër të 84 iranianëve në janar.
Nëse po, kjo mizori e re është një kujtesë se kërcënimi transnacional i ekstremizmit të dhunshëm islamik është larg përfundimit, pavarësisht nga shkatërrimi i forcave të Shtetit Islamik në Irak dhe Siri nga Shtetet e Bashkuara dhe aleatët e tij.
Nuk ka asgjë për të festuar në këtë incident.
Megjithatë, është e përshtatshme për të lavdëruar si kompetencën profesionale ashtu edhe – po – etikën e inteligjencës amerikane, e cila zbuloi komplotin paraprakisht dhe më pas përmbushi “detyrën e saj për të paralajmëruar” edhe një qeveri kundërshtare duke ndarë informacione me Rusinë.
Në të vërtetë, Ambasada e SHBA-ve në Moskë njoftoi publikisht më 7 mars se ishte “duke monitoruar raportet se ekstremistët kanë plane të afërta për të synuar tubime të mëdha në Moskë, për të përfshirë koncerte”.
Ajo që nuk mund të shpjegohet është përgjigja ndaj kësaj nga presidenti rus Vladimir Putin.
Tre ditë para sulmit, ai hoqi dorë nga paralajmërimi i SHBA-ve, duke e denoncuar publikisht si “provokues” dhe duke pretenduar se i ngjan “shantazhit të drejtpërdrejtë dhe qëllimit për të frikësuar dhe destabilizuar shoqërinë tonë”.
Ai e bëri këtë koment në një takim të Shërbimit Federal të Sigurisë, ose FSB-së, pasardhësi i plotfuqishëm i KGB-së sovjetike, i cili ka qenë i rëndësishëm në arrestimin e disidentëve dhe kujtdo që e ka kritikuar qoftë edhe pak luftën shkatërruese të Rusisë kundër Ukrainës.
Për të qenë të sigurt, agjencitë ruse të sigurisë pretendojnë se kanë penguar dy sulme të mëparshme të Shtetit Islamik në Rusi këtë muaj.
Masakra në Bashkinë e Crocus, megjithatë, sugjeron se aparati i spiunazhit shumë i lavdëruar i Putinit, ndoshta i rraskapitur dhe i shpërqendruar nga lufta në Ukrainë, nuk është ashtu siç është plasaritur.
Putin ka ngritur një regjim totalitar me pretendimin se epërsia e tij e padiskutueshme do të thotë stabilitet dhe siguri për Rusinë.
Ai vazhdimisht paralajmëron për armiqtë e prirur për të shkaktuar kaos dhe paqëndrueshmëri.
Të shtunën, Putin u përpoq të largonte fajin tek Ukraina, duke thënë se të dyshuarit e kapur po shkonin në një korridor arratisjeje që çon në Ukrainë.
Kjo ishte një propagandë e ngathët dhe Ukraina mohoi në mënyrë të besueshme çdo përfshirje.
Putini ka zhvilluar një luftë shkatërruese, dyvjeçare kundër Ukrainës.
Për të përsëritur, viktimat e terrorizmit në Rusi meritojnë simpatinë e botës dhe autorët e tij meritojnë dënim të ligjshëm, sado e vështirë të imagjinohet nën një regjim si ai i Putinit.
Ekziston me të vërtetë një mundësi e madhe që Putini ta shfrytëzojë këtë mizori pasi ka përdorur të tjera, siç është sulmi terrorist i vitit 2004 në një shkollë në Beslan, ku humbën jetën 330 njerëz, kryesisht fëmijë.
Sigurisht që është e parashikueshme që ai mund ta përdorë atë për të justifikuar kufizimet e reja mbi informacionin në internet ose për të çuar më tej mobilizimin e tij masiv të planifikuar për ushtrinë.
Putin ka mbijetuar në pushtet pjesërisht duke bindur shumë rusë, veçanërisht në qytetet e mëdha, se sundimi i tij i vetëm përfaqëson shpresën e tyre më të mirë për sigurinë, jashtë dhe brenda.
Për fat të keq për Putinin, nëse vetëm një njeri sundon, atëherë, kur godet katastrofa, vetëm një njeri mund të mbahet përgjegjës.
