Pyetja është e qartë: A duhet të kemi frikë nga një konfrontim i armatosur midis Iranit dhe Izraelit?

Një luftë rajonale që bëhet globale dhe përfshin gjithashtu Shtetet e Bashkuara?

E cila e injoron lojën e reprezaljeve të ndërsjella?

Është e qartë se situata mund të dalë jashtë kontrollit, por palët i llogarisin me kujdes rreziqet.

Edhe përgjigja e pashmangshme izraelite do të kalibrohet me amerikanët.

Për Iranin, mbijetesa e regjimit është në rrezik.

Vështirë se do të dilte i padëmtuar nëse do të sulmonte realisht Izraelin masivisht.

Ai dëshiron të shmangë luftën e hapur. Ai nuk sheh shumë solidaritet rajonal rreth tij.

Por ai nuk mund të mos reagojë ndaj kolapsit të sistemit proxy (Hamas, Hezbollah, ndoshta Houthis), i cili deri tani e kishte kursyer atë nga konfrontimi i drejtpërdrejtë.

Ai duhet të rivendosë njëfarë parandalimi. Megjithatë, pa kompromentuar shanset e një rihapjeje me Perëndimin që do t’i jepte lehtësi ekonomisë.

Objektiva kontradiktore, të vështira për t’u pajtuar.

Izraeli duket se ka avantazhin, me një Amerikë të dobët dhe suksese të arritura në terren.

Netanyahu po vë bast për fitoren e Trump dhe zgjerimin e objektivave të tij: ngrirjen në Gaza pa një armëpushim formal dhe rrjedhimisht vazhdimin e okupimit de facto, sigurimin dhe kthimin e personave të zhvendosur në veri, një zonë tampon në Libanin jugor, dobësim rrënjësor i Hezbollahut dhe përfaqësuesve të tjerë.

A do të shkojë ai aq larg sa të tentojë një zgjidhje ushtarake me Teheranin dhe të bombardojë vendet bërthamore?

Nuk mungojnë ata që e shtyjnë.

Megjithatë, Izraeli po përballet gjithashtu me një sintezë të vështirë në rast të përshkallëzimit.

Dritarja e mundësive mund të mbyllet me një presidencë të Harris (dhe nuk është e sigurt që vetë Trump është i gatshëm të shkojë deri në fund), boshti iranian me Kinën dhe Rusinë do të forcohej, fati i pengjeve do të vulosej, terrorizmi xhihadist do të godiste sërish dhe ka të gjitha shenjat e saj.

Mbi të gjitha, në afat të mesëm, kufiri për manovrim të monarkive të moderuara sunite – të cilat sot duartrokasin goditjet e shkaktuara mbi shiitët – mund të ngushtohet.

Dhe komplikojnë kthimin në Marrëveshjet e Abrahamit dhe një strukture të ardhshme rajonale me shenjë pozitive për Perëndimin.

Me gjithë respektin për gjendjen e palestinezëve.

Kërcimi në përfundime apokaliptike rreth pashmangshmërisë së luftës globale është të paktën i parakohshëm.

Sidomos pasi Netanyahu ka edhe një opsion tjetër me Iranin: të përpiqet të shpërthejë regjimin, duke luajtur me kontradiktat midis ajatollahëve të vjetër dhe korpusit të ri të kompleksit të fuqishëm ushtarak dhe industrial.

Ai tashmë po përpiqet.