Historia nuk filloi më 7 tetor 2023.

Të gjithë ata që kanë në zemër kauzën palestineze duan ta kujtojnë atë për të kundërshtuar një tregim dominues që e bën atë alfa dhe omega të gjithçkaje që ndodhi gjatë këtij viti të tmerrshëm, duke krijuar një paralele mashtruese dhe të thjeshtuar me sulmet e 11 shtatorit.

7 tetori është një poshtërim. 1 mijë e 177 njerëz u vranë, duke përfshirë shumicën dërrmuese të civilëve dhe rreth dhjetë fëmijë. Qindra u morën peng. Janë raportuar gjithashtu raste të përdhunimit, gjymtimit, lidhjes dhe përdhosjes së kufomave.

Asnjëherë më parë nuk janë vrarë kaq shumë hebrenj në një ditë të vetme që nga Holokausti.

Bota arabe duhet ta kishte vlerësuar këtë tmerr dhe ta dënonte masivisht atë në vend që ta festonte apo mohonte. Por, sado i tmerrshëm që të jetë dhe çfarëdo qofshin llogaritjet e Hamasit dhe Iranit, Operacioni “Përmbytja Al-Aksa” nuk erdhi nga qielli.

Është rezultat i shpronësimit të një populli, mohimit të të drejtave të tij më elementare, privimit të lirisë dhe dehumanizimit të tij.

Të konsiderosh se akti i masakrës së civilëve do ta bënte jetën e përditshme të palestinezëve më të pranueshme është një lajthitje.

Por të mendosh se po këta palestinezë do të pranonin të vdisnin në heshtje, sepse fati i tyre nuk i intereson më askujt, është çmenduri, të cilën shumë njerëz e kanë besuar.

Një vit më vonë, asnjë mësim nuk është nxjerrë.

Shkatërrimi sistematik i Gazës, të cilin disa ekspertë e përshkruajnë si gjenocid, pandëshkueshmëria totale të cilën gëzon Izraeli, dhjetëra mijëra vdekje, duke përfshirë mijëra fëmijë, retorika eksplicite raciste e supremacistëve hebrenj, padyshim që do të provokojnë pas disa vitesh apo dekadash. , të tjerët 7-tetor.

Sepse ky cikël skëterrë dhune nuk do të përfundojë kurrë për sa kohë që Izraeli dhe aleatët e tij pretendojnë të mos kuptojnë se çfarë simbolizoi dhe krijoi krijimi i Shtetit Hebraik në botën arabe dhe, mbi të gjitha, për aq kohë sa një shtet palestinez i denjë për të qenë i tillë nuk do të krijohet.

Në këtë logjikë, mund të konsiderohet se lufta e Gazës shënon hyrjen në një fazë të re – më të dhunshme dhe më fanatike – të një konflikti më shumë se shtatë dekadash dhe problemi kryesor i të cilit mbetet kolonizimi i Bregut Perëndimor.

Nga ana jonë, ne besojmë se kjo luftë është shumë më tepër se kaq.

Është pasqyra e një bote që po vdes para syve tanë. Kjo është një pikë kthese e madhe në historinë bashkëkohore e cila do të ketë pasoja të mëdha jo vetëm në rajon, por edhe në Perëndim, dhe në një masë më të vogël në atë që ne e quajmë për të
lehtësuar gjuhëm “Jugu global”.

Lufta e Gazës nuk ka të njëjtën rëndësi strategjike si ajo që po copëton Ukrainën për më shumë se dy vjet.

Nëse Izraeli arrin ta fundosë Hamasin apo jo, nuk do të prishë ekuilibrin global.

Por ka një fuqi simbolike të pakrahasueshme me të gjitha konfliktet e tjera.

Secili projekton rrjetin e tij të leximit dhe si rrjedhojë vizionin e tij për botën – konflikti Veriu kundër Jugut, konflikti i fundit kolonial, lufta e feve apo edhe qytetërimeve, lufta kundër terrorizmit xhihadist – aq sa asnjë konflikt tjetër nuk ka një aftësi të tillë për të copëtuar shoqëritë nga brenda, edhe nëse ndonjëherë janë mijëra apo edhe dhjetëra mijëra milje larg.

Kjo hiperfuqi simbolike është mbivendosur si një çështje madhore strategjike për shkak të instrumentalizimit të kauzës nga Irani dhe aleatët e tij në rajon.

Deri pak muaj më parë, mund të argumentohej seriozisht se kjo luftë nuk përbënte një pikë kthese gjeopolitike.

Asnjë vend arab që kishte normalizuar marrëdhëniet e tij me Izraelin nuk i vuri në dyshim këto marrëveshje dhe edhe pse ndeshja iranio-izraelite kishte dalë nga hija, mbeti e përmbajtur.

Situata është krejtësisht ndryshe sot, me dobësimin e konsiderueshëm të Hezbollahut, zgjerimin e luftës në Liban dhe mundësinë e konfliktit të drejtpërdrejtë midis Izraelit dhe Iranit.

Shkatërrimi i boshtit iranian, i cili rrezikon të gjithë trashëgiminë e Khameneizmit, në një kohë kur Republika Islamike po lëkundet nga brenda, është një ngjarje e madhe që mund të çojë në një rikonfigurim më të thellë të Lindjes së Mesme se ajo që rezultoi viti 1979.

Normalizimi izraelito-saudit, një tjetër pikë kthese e mundshme strategjike, kushtëzohet nga ana e tij edhe një herë me krijimin e një shteti palestinez.

Përtej këtyre zhvillimeve gjeopolitike, përtej shifrave marramendëse për sa i përket vdekjeve dhe shkatërrimeve – të cilat janë pjesë e vazhdimësisë së të gjitha tragjedive që ka përjetuar rajoni gjatë 20
viteve të fundit, nga Iraku në Jemen duke kaluar përmes Libisë, Sudanit dhe sigurisht Sirisë. –është e sigurt se në një nivel tjetër që lufta e Gazës do të ketë pasoja më katastrofike.

Ajo ka zgjuar, ndezur ose krijuar një zjarr në kryet e dhjetëra apo edhe qindra miliona njerëzve.

Ajo radikalizoi mendjet në të gjithë rajonin dhe më gjerë.

Ajo ka hequr të gjitha nuancat, ka vrarë çdo mundësi dialogu, ka hapur një hendek të madh midis botës arabe dhe Perëndimit, madje edhe brenda shoqërive perëndimore.

Izraeli është bërë sërish hebre dhe palestinezi arab.

Antisemitizmi shpërtheu dhe dehumanizimi i arabëve arriti kulmin.

Zemërimi, hakmarrja, inati dhe urrejtja kanë pushtuar çdo gjë tjetër, aq sa nuk kemi folur kurrë për këtë konflikt kaq shumë, por me kaq pak perspektivë apo projekt politik.

Lufta e Gazës shënon fundin e një iluzioni: atij të një dëshire perëndimore, e cila ndonjëherë ishte e sinqertë, për të ndërtuar një rend ndërkombëtar të bazuar në diçka tjetër përveç ligjit të më të fortëve.

Ky është gozhda e fundit në arkivolin e një rendi liberal, të kontestuar nga shumë fuqi globale apo rajonale, mbrojtës i të cilit donte të ishte Perëndimi.

Nga Iraku në Gaza nëpërmjet Sirisë, ky rend nuk është shkelur kurrë nga ata që e pretendojnë atë si në rajonin tonë.

Rezultati është i qartë: tani është në rrënim, si bota arabe.