Lirimi i Sali Berishës: Drejtësi, Politizim nën presion, apo Një Kthesë në Strategjinë Politike?

Çdo vendim që çon drejt lirisë është i mirëpritur, madje edhe ai për Sali Berishën. Por, kur kjo liri vjen vetëm një ditë pas një proteste të dhunshme, ajo e humb peshën e drejtësisë dhe fiton hijen e...
Baton Haxhiu
Loading Icons...
test12

Lirimi i Sali Berishës: Drejtësi, Politizim nën presion, apo Një Kthesë në Strategjinë Politike?

Baton Haxhiu
Loading Icons...

Çdo vendim që çon drejt lirisë është i mirëpritur, madje edhe ai për Sali Berishën. Por, kur kjo liri vjen vetëm një ditë pas një proteste të dhunshme, ajo e humb peshën e drejtësisë dhe fiton hijen e frikës nga rruga. A nuk mundej drejtësia ta bënte këtë një javë më parë, apo një javë më vonë? Me këtë ritëm, sistemi po jep një mesazh të qartë: Kush bërtet më fort dhe kërcënon më shumë, triumfon mbi ligjin.

Kjo tregon se kur drejtësia dorëzohet përballë rrugës dhe protestat e dhunshme kthehen në argumente ligjorë, sistemi gjunjëzohet dhe kriza politike shndërrohet në farsë kombëtare.

Lirimi i Sali Berishës, vetëm një ditë pas një proteste të dhunshme, është një goditje e hapur ndaj besimit te Drejtësia.

Duke e lidhur drejtpërdrejt vendimin me presionin e rrugës, sistemi jo vetëm që i dorëzohet kaosit, por edhe e fuqizon atë. Kjo nuk është drejtësi, por një mesazh cinik: zhurma dhe dhuna janë më të fuqishme sesa ligji.

Lirimi i Sali Berishës, një lider në moshë të thellë e me akuza të rënda mbi supe, nuk është as fitore për opozitën dhe as triumf për drejtësinë. Është një mesazh i qartë: Shqipëria mbetet peng i liderëve të saj të vjetër, i një drejtësie të dobët dhe i një klase politike që ndërton kaosin për të mbijetuar. Kjo nuk është as demokraci dhe as drejtësi. Kjo është thjesht tragjedia e radhës e një Shqipërie të rraskapitur nga vetvetja.

Lirimi i Sali Berishës nga arresti shtëpiak pas akuzave për korrupsion pasiv, vetëm një ditë pas një proteste të dhunshme nga Partia Demokratike, ka ngritur një sërë pyetjesh rreth funksionimit të drejtësisë, dinamikave politike dhe pasojave për proceset demokratike në Shqipëri. Ky zhvillim prek disa aspekte kyçe të politikës shqiptare dhe marrëdhënien mes liderëve historikë dhe votuesve të tyre.

SPAK-u, si një institucion i ngritur për të luftuar korrupsionin dhe krimin e organizuar, është përballur me sfida të shumta, duke përfshirë akuzat për politizim të hetimeve. Vendimi për arrestin shtëpiak të Berishës ishte një hap që sinjalizonte se askush nuk është mbi ligjin, përfshirë liderët historikë. Megjithatë, lirimi i tij vetëm një ditë pas protestës, në vend që të tregojë pavarësinë e drejtësisë, mund të perceptohet si një sinjal dobësie ose presioni politik.

Ky zhvillim krijon një precedent të rrezikshëm: mund të interpretohet se presioni i rrugës dhe i militantizmit partiak ka fuqinë të ndikojë në vendime ligjore. Kjo minon besimin e publikut në institucionet e drejtësisë dhe i jep Berishës një platformë për ta paraqitur veten si viktimë politike, duke shmangur thelbin e akuzave ndaj tij.

Lirimi i Berishës i jep një fitore taktike në afat të shkurtër. Ai mund të shfrytëzojë këtë moment për ta paraqitur veten si një lider që sfidon “kapjen e shtetit” dhe që gëzon mbështetje popullore të fuqishme. Megjithatë, një narrativë e tillë mund të mos jetë e qëndrueshme. Pjesa më e madhe e elektoratit shqiptar është lodhur nga liderët e vjetër dhe është më e ndjeshme ndaj çështjeve të korrupsionit dhe mungesës së vizionit për të ardhmen.

Në këtë kontekst, mosha e Berishës (80 vjeç) dhe imazhi i tij si përfaqësues i një elite të vjetruar politike, mund të kufizojnë aftësinë e tij për të mobilizuar elektoratin më të gjerë. Për më tepër, kjo situatë mund t’i japë kryeministrit Rama një avantazh, duke i lejuar atij të ndërtojë narrativën se opozita është e paaftë të reformohet dhe se vazhdimësia e tij në pushtet është një domosdoshmëri.

Personalisht mendoj se Berisha me sjelljen e tij argumenton se ai nuk synon fitoren e Partisë Demokratike, por ruajtjen e kontrollit mbi një segment të saj, duke e përdorur si një mjet personal për të kundërshtuar Edi Ramën dhe institucionet ndërkombëtare që ai i percepton si armiq.

Protesta e dhunshme e një dite më parë forcon këtë pikëpamje: më shumë se një përpjekje për të forcuar demokracinë apo për të ofruar alternativa, duket si një akt i dëshpëruar për të ruajtur relevancën politike personale.

Nëse Berisha nuk arrin të ndërtojë një strategji përtej retorikës së viktimizimit dhe mobilizimit të militantëve, ai rrezikon të mbetet një figurë e izoluar, pa fuqi për të ofruar një vizion të qartë për të ardhmen e Shqipërisë. Në këtë skenar, ai bëhet më shumë një aktor që përfiton Edi Rama, duke e ndihmuar atë të sigurojë një mandat të katërt në mungesë të një opozite të fortë dhe të bashkuar.

Fakti që lirimi i Berishës ndodhi vetëm një ditë pas një demonstrate të dhunshme shton dyshimet për integritetin e sistemit të drejtësisë. Në vend që të rrisë besimin në pavarësinë e tij, ky akt mund të perceptohet si një kompromis për të shmangur përshkallëzimin e tensioneve politike dhe sociale. Historia politike shqiptare ofron shembuj të ngjashëm, ku drejtësia është ndikuar nga protestat masive, si rasti i vitit 2019, kur opozita bojkotoi Kuvendin dhe organizoi protesta të dhunshme.

Ky vendim, në afat të gjatë, mund të jetë me pasoja të dyfishta. Ai e fuqizon Berishën në sytë e mbështetësve të tij të ngushtë, por mund të krijojë skepticizëm më të gjerë në publik, duke e portretizuar atë si një politikan që varet nga presioni dhe jo nga një vizion i qartë për të ardhmen e vendit.

Lirimi i Berishës pas një demonstrate të dhunshme është një ngjarje me implikime të thella për politikën shqiptare. Në njërën anë, ai i jep Berishës mundësinë për të ringjallur narrativën e tij si viktimë politike dhe për të konsoliduar bazën e tij të mbështetësve. Në anën tjetër, ai thekson dobësitë e sistemit të drejtësisë dhe mungesën e një opozite të unifikuar dhe të besueshme.

Në një kontekst më të gjerë, kjo situatë nxjerr në pah krizën e vazhdueshme të demokracisë shqiptare, ku drejtësia dhe proceset zgjedhore vazhdojnë të minohen nga ndërhyrjet politike dhe mungesa e një klase politike me vizion për të ardhmen.

Berisha, më shumë sesa një lider i reformave, duket se është kthyer në një simbol të një beteje personale, ku humbësi i vetëm mbetet qytetari shqiptar.