Ne po jetojmë në një botë gri.

Një botë ku kufiri midis demokracive dhe regjimeve autoritare duket gjithnjë e më i paqartë.

Një botë e karakterizuar veçanërisht nga polarizimi i skajshëm i shoqërive, të cilat nuk reshtin kurrë së debatuari, por që janë të paaftë për të dialoguar, si mes tyre ashtu edhe brenda tyre.

Në epokën e pas të vërtetës, relativizmi është mbret. Gjithçka ia vlen. Njëkohësisht, asgjë nuk vlen më.

Donald Trump mund të rikthehet në krye të fuqisë kryesore në botë në orët në vijim.

Nuk ka asgjë për t’u gëzuar apo edhe për t’i vënë gjërat në perspektivë.

Kandidati republikan është një populist, racist, seksist, skeptik klimatik, që pështyn mbi shtetin e së drejtës dhe nuk respekton asgjë përveç vetes.

Një mandat i dytë nga ana e tij do të përkeqësonte tensionet brenda shoqërisë amerikane dhe mund të kishte pasoja të rënda në skenën ndërkombëtare, ndaj klimës, në Ukrainë dhe natyrisht… në Lindjen e Mesme.

Por Lindja e Mesme nuk e sheh kështu.

Në vitin 2020, tashmë, një pjesë e rajonit nuk e fshehu preferencën e saj për miliarderin amerikan.

Dashamirësia e tij ndaj regjimeve autoritare dhe linja e tij e ashpër ndaj Iranit kanë prevaluar mbi shumë prej fuqive në rajon.

Vizioni i tij me mendësi biznesi për marrëdhëniet ndërkombëtare, brutaliteti i tij verbal dhe mënyra e tij për të fryrë vazhdimisht kraharorin kontribuojnë gjithashtu në suksesin e tij në rajon.

Katër vite më vonë, dinamika duket edhe më e theksuar, sidomos në opinione.

Kjo dëshmohet, për shembull, nga ndryshimi i ndjenjës së arabo-amerikanëve, të cilët, sipas një sondazhi Arab News/YouGov të botuar të hënën e 22 tetorit, preferojnë ish-qiramarrësin e Zyrës Ovale në vend të zëvendës presidentes aktuale (45 për qind kundrejt 43 për qind).

Donald Trump fitoi terren, por ishin kryesisht demokratët ata që e humbën.

Në rastin më të mirë, ata shihen si të pafuqishëm.

Në rastin më të keq, si bashkëpunëtorë në një gjenocid të mundshëm në Gaza.

Pse Donald Trump do të ishte më i keq se konkurrenti i tij?

Çfarë mund të jetë më e keqe se gjenocidi?

Kjo logjikë na shtyn të vëmë në perspektivë rezultatet e zgjedhjeve apo edhe të vlerësojmë se kandidati republikan ka më shumë gjasa se Kamala Harris të bëjë presion mbi Izraelin dhe të ndalojë luftën.

“Ai është i çmendur, por të paktën është i fortë”, përmbledh gjendjen shpirtërore mbizotëruese në rajon.

Ky bast duket shumë i rrezikshëm.

Sigurisht, administrata Biden mban një përgjegjësi të rëndë për tragjedinë në Gaza.

Ajo e furnizoi Izraelin me armë dhe municione, e mbështeti politikisht dhe i bëri luftë të gjitha institucioneve gjyqësore që e mbanin përgjegjës.

Sado që ajo e urren Benjamin Netanyahu-n, aq sa e ka kritikuar mënyrën e zhvillimit të kësaj lufte, në thelb nuk e ka kontestuar kurrë.

Por kush mund të pretendojë se Donald Trump, njeriu që njohu aneksimin e Golan-it, që njohu Jerusalem-in si kryeqytet të shtetit hebre, që ndaloi financimin e UNRWA-s, i cili kurrë nuk e fshehu përbuzjen e tij për autoritetin palestinez, i cili përfundoi Marrëveshjen e Abrahamit dhe e cila i detyrohet një pjesë të suksesit të saj një elektorati ungjillor që betohet vetëm për Izraelin, do të kishte bërë më mirë?

Kush mund të thotë se nuk do të kishte qenë edhe më keq?

Kandidati republikan është një izolacionist që beson vetëm në balancën e pushtetit.

Në të njëjtën kohë, ai është një njeri i bindur për gjenialitetin e tij dhe egoja e të cilit mund ta shtyjë atë të paraqitet si tregtari i madh i rajonit.

Nuk përjashtohet që Donald Trump të ketë më shumë ndikim mbi Izraelin, edhe nëse kjo është kryesisht e diskutueshme duke pasur parasysh elektoratin e tij.

Nuk përjashtohet gjithashtu që ai të ketë sukses në ndalimin e kësaj lufte, veçanërisht nëpërmjet një marrëveshjeje me vendet e Gjirit, edhe nëse edhe këtu hapësira e tij për manovrim duket shumë e kufizuar.

Por nuk përjashtohet gjithashtu që kandidati republikan t’i japë Tel Aviv-it dritën jeshile për të shkuar edhe më tej, për të miratuar pushtimin e një pjese të enklavës palestineze apo një pjese të Libanit dhe për të ndërhyrë drejtpërdrejt kundër Iranit.

Jo me qëllimin për të zhvilluar një luftë të gjatë ose për të rrëzuar regjimin, por për të goditur mjaftueshëm, në këtë rast infrastrukturat bërthamore, që qeveria iraniane të pranojë humbjen e saj.

Zgjedhja e Donald Trump do të zgjaste luftën, si në Gaza ashtu edhe në Liban, të paktën deri në janarin e ardhshëm.

Pas inaugurimit të tij, ajo do të shtonte një dozë të re pasigurie në një rajon tashmë jashtëzakonisht të paqëndrueshëm.

Nga kaosi në kaos.

Forca brutale, nëse nuk shoqërohet me një vizion politik, nuk do të zgjidhë asgjë në rajon.

Por ky i fundit për fat të keq ende nuk e kupton.