Kuvendi i Kosovës ka zgjedhur një kryetar që nuk përfaqëson as dinjitet, as vizion, as konflikt idesh. Dimal Basha nuk është as Albulena Haxhiu, që kishte logjikën e shkatërrimit brenda vetë ashpërsisë së saj. Nuk është as Donika Gërvalla, e cila përçoi destruktivitet me argument. Ky është një rast tjetër. Është pika e injorancës, e shfaqur si ambicie. Një figurë që mendon se është e zgjuar, por që në fakt është vetëm një kompromis i zbrazët.

Në politikën e Kosovës, e keqja votohet jo ngaqë është më bindëse, por ngaqë është më e padëmshme për të gjithë. Një njeri i tillë nuk ngjall frikë, nuk hap beteja, nuk kërkon llogari. Thjesht u përshtatet të gjithëve sepse nuk rrezikon askënd. Për këtë arsye, përkundër cinizmit me të cilin Vetëvendosja e propozoi, opozita e votoi. Të gjithë e dinin se refuzimi i tij do të sillte nevojën për një figurë të rëndë, me peshë reale. Dhe ky është luks që politika kosovare nuk dëshiron ta përballojë.

Në këtë mënyrë, kuvendi, në vend që të ngjitet në standardin e pritshmërive të qytetarëve, bie në nivelin e figurës që e udhëheq. Institucioni nuk është më tribuna e përfaqësimit, por skena e mbijetesës së përditshme, ku kompromisi nuk është i detyruar të shkojë te më i miri, por gjithmonë te më i parëndësishmi. Ky është degradimi më i rrezikshëm i demokracisë: kur shpresa e njerëzve për ndryshim përkthehet në karikaturë të pushtetit.

Zgjedhja e Dimal Bashës nuk është rastësi. Është pasqyra më e qartë e sistemit që kemi. Një sistem që nuk refuzon të keqen, por e pranon si formën më të lehtë të kompromisit. Dhe kjo tregon se ku mund të shkojë Kosova, nëse standardi i saj i përfaqësimit mbetet ky: jo tek e ardhmja me vizion, por tek boshësia që ushqen cinizmin e pushtetit.

Nëse Kuvendi bie në nivelin e kryetarit të tij, atëherë edhe populli bie në nivelin e atyre që zgjedh. Nuk është vetëm politika që voton të keqen, është edhe qytetari që ia jep forcën padijes. E mira nuk humbet vetëm sepse është më e brishtë, por sepse është më e kërkuar dhe më e vështirë. Ndërsa e keqja, e mbështjellë me mediokritet dhe me ambicie të rreme, duket më e thjeshtë për t’u duruar. Në këtë mënyrë, Kosova nuk përballet thjesht me dështimin e klasës politike, por me një pasqyrë të shoqërisë që, duke pranuar padijen si përfaqësim, pranon edhe rrënimin e vetvetes.

Nëse politika zgjedh padijen, atëherë edhe populli që e voton nuk është më viktimë, por bashkëfajtor. Dhe kështu, e keqja nuk vetëm tolerohet, por bëhet normë e përfaqësimit.