Si mund të pajtohen këto katër fraza të shqiptuara në momentin kur qendrat e votimit nuk ishin mbyllur ende në Itali?
E para është nga Ursula Von der Leyen, presidente e Komisionit Evropian: “Partia Popullore është forca më e madhe në Parlamentin Evropian. Ne do të ndërtojmë një bastion kundër ekstremistëve të majtë dhe të djathtë. Ne do t’i ndalojmë ata”.
E dyta është nga Manfred Weber, kreu i grupit të PPE-së: “I ftoj socialistët dhe Renew të bashkohen me ne për një aleancë pro-evropiane”.
E treta është nga Pedro Marques, nënkryetar i socialistëve evropianë: “Është thelbësore që nuk ka koalicion me të djathtën ekstreme: nuk ka koalicion me ECR dhe ID”.
E katërta është nga Assita Kanko, eurodeputete belge dhe nënkryetare e ECR, grupi konservator i drejtuar nga Giorgia Meloni: “Në pesë vitet e fundit ne kemi punuar mirë me Von der Leyen. Le të presim rezultatet dhe të shohim programin. Por nuk e shoh se çfarë do të na pengonte të punonim me të”.
Midis njërës dhe tjetrës prej këtyre fjalive është gjithë torturimi i rrugës së Melonit.
Gëzimet dhe hidhërimet e një fitoreje që në njëfarë mënyre, në Evropë, mund të gjymtohej.
Rruga është shumë e ngushtë, e rënduar nga një paradoks: suksesi i Melonit në shtëpi, në kreshtën e valës së zezë që ka goditur kontinentin, mund të jetë i kufizuar në Bruksel.
Dhe reagimet e para të socialistëve të mëdhenj dhe të popullit janë aty për ta vërtetuar.
Sepse pyetja që kryeministrja i ka bërë vetes për javë, ndoshta muaj, është: në cilat leva mund të mbështetet strategjia e saj evropiane për të tentuar ta drejtojë qeverinë e BE-së në të djathtë?
Meloni ka diçka për të festuar.
“Unë jam e vetmja liderë e një vendi të madh evropian – ishte reagimi i menjëhershëm që thanë bashkëpunëtorët – që të arrij e para dhe të rrisë konsensusin politik. Ndërsa Macron dhe Scholz u rrëzuan”.
Një rezultat shkatërrues për kolegët e saj të patretshëm që padyshim e bën të buzëqeshë dhe që bashkëpresidenti i ECR Nicola Procaccini e përkthen me një qëndrim shumë optimist.
Sipas tij, “Franca dhe Gjermania kanë kaluar në krizë. Është një element vendimtar në leximin e votës. Dhe kjo mund të forcojë qartë edhe peshën e Giorgia Melonit, e cila në atë pikë do të ishte sigurisht më e shëndosha ndër qeveritë kryesore evropiane”.
Të gjitha të vërteta.
Socialistët gjermanë të kancelarit madje përfunduan në vendin e tretë, pas AfD-së ultra të djathtë dhe presidenti francez u rrëzua nga Asambleja Kombëtare e Marine Le Pen dhe Jordan Bardella.
Por është gjithashtu e vërtetë që Macron ka bërë tashmë lëvizjen e tij, të cilën Meloni nuk e priste.
Dhe Macron është – në çdo kuptim – antagonisti nga i cili varen shumë nga zgjedhjet e kryeministres.
Kur ai njoftoi se do të shpërndante Elysee dhe do të sillte menjëherë Francën në votim më 30 qershor, dy ditë pas Këshillit Evropian që supozohej të kurorëzonte presidentin e ri të Komisionit Evropian, Meloni e kuptoi se edhe një herë në Evropë do të duhet të punojë për kujdesin, duke mbajtur triumfalizmin brenda kufijve kombëtarë.
Do të presë, thonë strategët.
Nuk ka gjasa që presidentja e ardhshme e Komisionit – qoftë Ursula von der Leyen apo një emër tjetër – të arrijë përpara zgjedhjeve franceze.
Macron ka ngrirë në mënyrë efektive gjithçka.
Edhe kundërlëvizjet e Melonit, e cila gjithsesi nuk do të ketë shumë hapësirë, përveç diferencës që ka me të drejtë në Këshillin Evropian si kreu i qeverisë italiane.
Në festën e madhe të ultra të djathtës, Fratelli d’Italia merr pjesë me buzëqeshjen e fituesve, por me ankthin e atyre që shohin ende shumë paqartësi.
Pavarësisht rritjes së Melonit në krahasim me pesë vjet më parë, grupi ECR rritet me disa deputetë dhe bashkimi me Identitetin dhe Demokracinë, i forcuar nga bëmat e Le Pen, por i gjymtuar nga kolapsi i Ligës në krahasim me vitin 2019, nuk mjafton për të ndryshuar ekuilibrin në Parlamentin Evropian.
Aq më tepër që disa javë më parë gjermanët e AfD-së, të konsideruar si të paprezantueshëm, u përjashtuan nga ID-ja.
Dhe këtu ka shumë të panjohura: lufta në Ukrainë, e cila ka ndarë sovranistët në këto dy vjet – midis mbështetësve të Vladimir Putinit, si Le Pen dhe AfD-së, dhe atlantistëve të rizbuluar si Meloni – është një variabël që duhet të merret parasysh.
Si dhe triumfi i Le Pen: sigurisht që do të ketë një efekt në koalicionin e krahut të djathtë në Itali, dhe gjithashtu mund të jetë destabilizues nëse lideri francez vazhdon të mbajë të hapur një dialog me Melonin në dëm të Matteo Salvinit.
Por, ndërkohë, së pari do të votohet për kryetarët e Komisionit dhe Këshillit, ky i fundit me shumë gjasa i destinuar për socialistët, të cilët mbeten grupi i dytë më i madh në BE.
Ambicia e Melonit për t’u bërë Mbretëresha Krijuese e qeverisë së ardhshme të Brukselit – siç titullohej gazeta britanike The Guardian dy ditë më parë – mund të përplaset me murin e numrave.
Marrë nga “La Stampa”, përshtatur për “Albanian Post”.
