Katar-United mund të shkundë skenarin evropian

Shitja e Manchester United, procesi i të cilit ka nisur zyrtarisht pas ofertave të paraqitura nga sheiku i Katarit, Jassim Al Thani dhe pronari i “Ineos”, James Ratcliffe, ka të gjitha parakushtet për t’u bërë një qendër vëmendjeje në botën e sportit dhe biznesit, duke ngritur një dimension i ri.

Në fakt, për herë të parë në histori, shtetet e Gjirit nuk kanë synuar një klub në krizë për t’u rritur më pas me kalimin e viteve, siç ndodhi me Manchester City-n ose Newcastle, ose një klub me pak histori pas tij si PSG (themeluar në 1970), por shkuan direkt në një klub që është një nga shtyllat themeluese të elitës shumë të vogël në historinë e futbollit europian.

Në botën anglo-saksone, “Djajtë e Kuq”, pavarësisht se kanë fituar vetëm tre Champions League kundër gjashtë të rivalëve të tyre historikë, Liverpool, konsiderohen, nga fuqia, numri i tifozëve, buxheti, por edhe nga atmosfera në “Sir Matt Busby”, “Duncan Edwards”, “Bobby Charlton”, “George Best” dhe tragjedia e Mynihut në vitin 1958 i vetmi klub që i afrohet statusit botëror të Real Madrid-it.

Nuk është rastësi që përkundër faktit se dekada e fundit ka qenë e varfër në fushë në “Old Trafford”, Manchester United ka pasur gjithmonë shifra brilante në aspektin ekonomik.

Për shkak të numrit të tifozëve të shpërndarë në të gjithë botën, fuqisë së tij komerciale dhe një stadiumi që është gjithmonë i shitur, për shembull, klubi anglez ka qenë gjithmonë në top 5 të “Deloitte Money League” që mat aftësinë e klubeve për të prodhuar të ardhura.

Motori i fuqishëm dhe paratë nga Gjiri

Për të gjitha këto, pyetja është: çfarë do të jetë në gjendje të bëjë një pronë me potencial praktikisht të pakufizuar dhe me injektimin e menjëhershëm të parave si ato të Gjirit?

Një motor që është i vetëdijshëm se gjatë gjithë këtyre viteve Glazer-s kanë qenë në gjendje të blejnë klubin me borxhe, të marrin kaq shumë para prej tij jo vetëm për të shlyer borxhin, por edhe për të marrë dividentë, pavarësisht se angazhimi në tregun e transfertave nuk ka munguar kurrë.

Dështimet sportive të viteve të fundit në fakt duhet të lidhen më së shumti me zgjedhjet e gabuara teknike dhe jo me mungesën e investimeve.

Në këtë kontekst, do të jetë interesante të kuptohet nëse “Letra e Bardhë” e publikuar së fundmi nga qeveria britanike kufizon pronësinë e huaj, duke pasur parasysh se, ndër të tjera, do të futen kontrolle më të rrepta dhe kujdes më të thellë ndaj atyre që po përgatiten të blejnë kompanitë e futbollit anglez si dhe kontrolle më të mëdha në menaxhimin ekonomik dhe financiar të klubeve.

Dhe në të njëjtën mënyrë, nëse Katari bëhet pronar i Manchester United, do të ishte e përshtatshme të hetohen kriteret e licencimit të UEFA-s, duke qenë se shteti i Gjirit tashmë zotëron një tjetër gjigant të elitës së futbollit si PSG, edhe në dritën e faktit se Autoriteti i Investimeve të Katarit (nëpërmjet të cilit Katari kontrollon parisienët) është aksioneri kryesor i Bankës Islamike të Katarit (QIB), president i së cilës është Al Thani.

E sigurt është se ne duket se kemi arritur në një pikë kthese, një situatë tipike për sektorët industrialë të pjekur, ku blihet një nga lojtarët e mëdhenj për të qenë në gjendje të konkurrojë menjëherë në nivelet më të larta.

Në këtë kontekst, mund të thuhet se duket e vjetëruar, të paktën për sa i përket elitës shumë të vogël të formuar nga klube si Real Madrid, Barcelona (pa problemet e tij gjyqësore dhe borxhi), Bayern Munich, PSG, Manchester City dhe Manchester United (dhe do të shohim nëse edhe Newcastle) në atë paradigmë të dypolit midis fondeve të Gjirit dhe fondeve të investimeve amerikane, me këto të fundit që kërkojnë përveç fitoreve edhe një të ardhur të caktuar financiare dhe llogaridhënie.

Për të qenë në krye të zinxhirit ushqimor, domethënë, për të qenë pjesë e atyre pak klubeve që nuk rishesin talentin e tyre më të mirë, duhet të kesh diçka më të veçantë se një projekt ekonomik, megjithëse thelbësor dhe i vlefshëm, për rritjen ekonomike dhe rritjen e një klubi.

Ju duhet të keni mundësinë të jeni në gjendje të investoni për një kohë të gjatë edhe pa kthime të menjëhershme. Me pak fjalë, duhet të jenë institucione si Real Madrid dhe Barcelona, ​​të cilat, në bazë të legjislacionit tatimor mbi të cilin bazohet futbolli spanjoll, gëzojnë avantazhe të konsiderueshme tatimore.

Përndryshe, ju duhet të jeni i vetmi klub i fuqisë së madhe ekonomike evropiane siç është Bayern Munich me sponsorë si p.sh.BMW dhe Audi (grupi Volkswagen) që konkurrojnë për të mbështetur bavarezët, ose të kenë fonde sovrane ose fonde të drejtuara nga vendet e Gjirit si pronarë, me potencial ekonomik të pakufizuar.

Ndoshta edhe për shkak të rënies së projektit të Super League, rruga tipike e kapitalit privat bazuar në faza si blerja e klubeve në vështirësi, rikuperimi, përfitimi, sukseset dhe shitja do t’i përkasë nivelit të dytë të futbollit europian.

Një nivel të cilit mund t’i përkasin klubet menjëherë poshtë këtyre gjigantëve. Qasja e SHBA-ve që synon gjithashtu kërkimin e një përfitimi të investimit tani duket e destinuar për klube jashtë këtyre elitave shumë të vogla.

Ky nivel i dytë përfshin, për shembull, ekipe italiane ose shumë ekipe të Premier League. Pa harruar siç tregohet nga një studim i hartuar ekskluzivisht për “Calcio e Finanza” nga firma e konsulencës së menaxhimit “Alix Partners” gjithashtu investon në kompani në ligat e ulëta.

Nuk është rastësi që në negociatat për United fondet e mëdha amerikane, përfshirë “Elliott” ish-pronarin e AC Milan, “Oaktree” (financues të ‘Suning’ për kontrollin e Inter-it) dhe “Ares” u propozuan si huadhënës, por jo si blerës.

Rastet Liverpool dhe Chelsea

Do të thuhet: po për Liverpool-in, në pronësi të amerikanëve të “Fenway Sports Group”? Po pronari i ri amerikan i Chelsea-t, Todd Boehly , i cili shpenzoi rreth 330 milionë euro vetëm në tregun e transferimeve dimërore?

Përsa i përket të kuqëve, intervista me të cilën John Henry, numri një i “Fenway Sports”, shpjegoi gjatë javës se Liverpool nuk është në shitje, tingëllonte si një përgjigje si “dhelpra dhe rrushi”. Duke qenë se shtypi anglez jo vetëm ra dakord prej ditësh që Liverpool të ishte në merkato, por edhe klubi Merseyside ishte në vështrimin e Sheikh Al Thani së bashku me Manchester United.

Për më tepër, pranimi i Henry, përsëri në të njëjtën intervistë, se “Fenway” po kërkon vetëm aksionerë të pakicës tingëllonte paksa si një njohje që as menaxhmenti më i mirë sportiv/financiar i parë në vitet e fundit nuk mund të vazhdojë me investitorët e rinj (siç e ka pranuar vetë trajneri i të kuqve, Jurgen Klopp ). Dhe prandaj ka nevojë për mbështetje.

Operacioni Boehly te Chelsea, nga ana tjetër, është domosdoshmërisht “sui generis” , jo vetëm sepse manjati amerikan bleu një klub që u detyrua të shitet për shkak të luftës midis Rusisë dhe Ukrainës, por mbi të gjitha sepse ai shpenzoi shuma e pabesueshme, por pas një projekti kontratash shumë afatgjata, duke sfiduar rregullat e UEFA-s.

Një shpenzim gjigant menjëherë për të vendosur më pas një punë shumë afatgjate, e cila, siç u përmend, është jo vetëm kufizuese për rregulloret e UEFA-s, por edhe për rregullat për Fair Play Financiar, veçanërisht nëse skuadra nuk kualifikohet për Champions League-n e ardhshme.

Mbetet për t’u parë nëse ky investim do të shpërblehet, por ajo që është e sigurt është se nuk ka gjasa që Chelsea ta përsërisë në vitet në vijim pas këtij sesioni monstruoz të tregut të transferimeve. Në të vërtetë ka të ngjarë që nga qershori të fillojë të hollohet.

Duke u rikthyer te Manchester United, duhet theksuar edhe një pikë tjetër. Edhe nëse Ratcliffe fiton, operacioni do të dukej më shumë si një investim klasik i bazuar në rezultatet sportive sesa skema e lartpërmendur financiare tipike e fondeve amerikane.

Sir James Ratcliffe ka lindur në Mançester dhe ka qenë një tifoz i përjetshëm i United. Ndërkohë ai është bërë një nga njerëzit më të pasur në Mbretërinë e Bashkuar dhe ka premtuar se do të sjellë “pak nga Mançesteri në Manchester United” duke iu referuar qartë amerikanizimit të shoqërisë nën familjen Glazer.

Në veçanti, nëse marrëveshja përfundon, Ratcliffe do të krijonte një klub sportiv të nivelit të lartë duke marrë parasysh se ai tashmë ka një ekip të lartë çiklizmi Ineos në portofolin e tij si dhe klubin e futbollit Nice në Francë.

Kundërshtarët argumentojnë se bëhet fjalë për një operacion “larjeje të gjelbër” duke pasur parasysh se aktivitetet industriale të Ratcliffe janë në sy të shumë institucioneve dhe shoqatave ekologjike, por ajo që duket e sigurt është se investimi nuk duket të jetë ai i atyre që investojnë para për të qenë në gjendje të rishesin një pjesë më të madhe në afat të mesëm.

Këtu angazhimi duket shumë afatgjatë dhe si në rastin e operacioneve të nisura nga vendet e Gjirit, objektivi i përfitimit ekonomik shfaqet i dyti pas atij të fuqisë sportive.

Elita e futbollit gjithnjë e më e vogel, por ka hapësira për surpriza

Thënë këtë, nëse është e vërtetë që po shkojmë drejt një aristokracie gjithnjë e më të kufizuar të futbollit europian, nuk do të thotë se nuk ka vend për shfrytëzime nga klubet e tjera.

Larg asaj, kjo elitë ka të ngjarë të përfaqësojë bërthamën e fortë të futbollit evropian, por ndërsa numri i klubeve të saj zvogëlohet, po aq zvogëlohet edhe numri i lojtarëve që luajnë për këto klube, duke qenë se një skuadër zakonisht përbëhet nga 20 lojtarë.

Dhe, kjo lë shumë hapësirë ​​për manovrim për ato klube që do të mund të funksionojnë mirë si në aspektin teknik ashtu edhe në atë ekonomik. Shkurt me “mbetjet” nga këto 5/6 trëndafila mund të ndërtohen trëndafila shumë të mëdhenj. Nga ana tjetër, historia e futbollit është plot me triumfe të ndërtuara me copëzat e të tjerëve. Kampionati i Hellas Verona në 1985 është gjithmonë shembulli më i qartë, por ai humbet në mjegullën e kohës.

Por në një inspektim më të afërt, edhe Inter-i në tripletën e famshme u ndërtua pjesërisht në disa lëvizje oportuniste: Lucio u konsiderua shumë i vjetër për të luajtur për Bayern Munich, Sneijder u refuzua nga Real Madrid dhe Eto’o ishte konsideruar i shpenzueshëm nga Barcelona për të arritur te Ibrahimovic.

Pastaj erdhi Fair Play Financiar i cili kristalizoi hierarkitë dhe këto kompani nuk u panë më. Tani kjo elitë e re shumë e vogël mund të prodhojë në mënyrë paradoksale surpriza të reja. Me pak fjalë, nëse aristokracia në futbollin europian do të jetë gjithnjë e më pak e madhe, nuk është e thënë, megjithatë, se po shkojmë drejt monopolit edhe në nivel sportiv.