Pa iu dridhur syri, e tha fjalën. Nuk erdhi nga goja e Bezalel Smotrich apo Itamar Ben-Gvir, të cilët zyrtarisht nuk përfaqësojnë linjën e Benjamin Netanyahut.

Por nga ajo e ministrit të Mbrojtjes, Israel Katz, një anëtar i shquar i qeverisë së tij dhe i partisë Likud.

Para tij, asnjë zyrtar izraelit nuk kishte shkuar aq larg në lidhje me Gazën. Kishte kërcënime për ta shkatërruar, për ta shpopulluar, për ta pushtuar – gjë që u bë – por asnjëherë për ta aneksuar.

Tabuja e fundit ka rënë: Gaza do të jetë izraelite ose nuk do të ekzistojë.

Ministri nxiton të theksojë se kjo është një taktikë për të detyruar Hamasin të lirojë 60 pengjet që mbahen ende që nga 7 tetori 2023.

Ndoshta ai është i sinqertë. Ndoshta Izraeli nuk do ta aneksojë Gazën. Se mund të konsiderojë se nuk ia vlen dhe se qasjet e tjera mund të japin rezultate ekuivalente.

Por nuk ka më asnjë dyshim për planet e Benjamin Netanyahut. Në fund të kësaj lufte, edhe sikur Hamasi të mposhtet plotësisht, edhe nëse enklava të çmilitarizohet plotësisht, edhe sikur të ruhen bllokada egjiptiane dhe izraelite, Gaza do të jetë nën autoritetin e drejtpërdrejtë ose të tërthortë të Izraelit. Ose do të zbrazet nga popullsia e saj.

Meqenëse Benjamin Netanyahu nuk ka kufij, gjithçka do të varet nga Donald Trump dhe vendet arabe.

Aftësia/gatishmëria e të parit për të mposhtur krahët e aleatëve të tij për të pranuar të mbijetuarit ose aftësia/vullneti i të parit për të propozuar një plan alternativ të pranueshëm për Izraelin.

E vetmja gjë që ka rëndësi këtu është balanca e fuqive.

Me kalimin e muajve, bëhet më e vështirë të shkruash për Gazën. Jemi të dënuar të indinjohemi në mënyrë të përhershme. Të deshifrojmë, analizojmë dhe komentojmë planin e Trump-it për të transformuar enklavën në një “rivierë të dytë” ose atë të dyshes amerikano-izraelite për “zhvendosjen” e banorëve të Gazës në Afrikën Lindore.

E gjithë kjo është pjesë e të njëjtës logjikë. Është gjithashtu pikërisht për këtë arsye në veprim në Bregun Perëndimor, ku kolonët dhe ushtria, me miratimin amerikan, po imponojnë një realitet të ri në terren në mënyrë që të përgatiten për aneksimin e ardhshëm.

Për dekada, Izraeli ka kërkuar t’i fshijë politikisht palestinezët. Tani ai dëshiron ta bëjë atë fjalë për fjalë.

Të pastrojë territorin nga ky popull që konteston të drejtën e tij hyjnore për të dominuar çdo cep të kësaj toke. Me miratimin amerikan, ai më në fund mund të arrijë qëllimet e tij.

Dhe arroganca izraelite nuk do të ndalet në Gaza apo Bregun Perëndimor. Për shkak se ai është më i forti, sepse mbështetet nga më të fortët, ai mund të veprojë siç e sheh të arsyeshme në të gjithë rajonin.

Mund të bombardojë Sirinë dhe Libanin, të pushtojë pjesë të territoreve të tyre dhe të diktojë sjelljen e tyre.

A është Izraeli ende i interesuar për normalizimin me vendet arabe? Dhe në çfarë mase?

Është e qartë se ai nuk do të bëjë asnjë lëshim, përfshirë edhe Arabinë Saudite, për ta arritur këtë.

Ashtu siç është e qartë se gjëja më e rëndësishme për të është të vendosë pikat përfundimtare për çështjen palestineze dhe t’i bëjë të padëmshëm të gjithë fqinjët e tij me forcë dhe jo me vullnet.

Është e zakonshme, në këtë pikë të editorialit, të shikohen mundësitë për veprimet që mund të ndryshojnë trendin. Për t’u bërë thirrje evropianëve dhe vendeve arabe që të bashkohen dhe të veprojnë, të paktën për interesat e tyre, sepse kjo do të përfundojë në kundërpërgjigje ndaj vetë tyre.

Sidomos pasi nëse nuk janë ata, nuk do të jetë askush tjetër.

Por këtë herë do të bëjmë pa atë. Madje edhe mendimet e dëshiruara duken të tepërta.

Anthony Samrani është zv kryeredaktor i libanezes L’Orient le Jour