Si gjithmonë në Lindjen e Mesme, logjika e më të fortëve do të mbizotërojë, megjithatë, pa zgjidhur asgjë.

Izraeli po përgatitet të pushtojë Libanin për herë të katërt në historinë e tij. Pasi e gjunjëzoi Hezbollahun brenda dy javësh, nuk ka ndërmend të ndalet gjatë rrugës.

Pasiviteti i regjimit iranian, i cili preferon të shpëtojë veten në vend të krijesës së tij, dhe drita portokalli-jeshile e Shteteve të Bashkuara, të cilët nuk janë të pakënaqur kur shohin Hezbollahun të mposhtur në këtë mënyrë, i japin Benjamin Netanyahut liri veprimi.

Ai më në fund mund të përmbushë ëndrrën e tij për të thyer boshtin iranian, së pari duke neutralizuar Hezbollahun, duke e çuar atë me dekada mbrapa, pastaj ndoshta duke sulmuar drejtpërdrejt Teheranin (dhe programin e tij bërthamor), i cili kështu do të privohej nga arma e tij më e mirë parandaluese.

Izraeli është në rrugën e tij për ta fituar këtë luftë. Por kjo nuk mjafton për të. Ai dëshiron të ndryshojë fytyrën e Libanit dhe Lindjes së Mesme. Nuk do të ndalet derisa të ketë arritur këtë objektiv, i cili supozon se Hezbollahu dhe kumbari i tij iranian pranojnë humbjen e tyre dhe realitetin e ri që rezulton prej saj.

Ofensivë tokësore, bombardime intensive: të gjitha opsionet janë në tryezë për sa kohë që ata refuzojnë të dorëzohen. Por nuk bëhet fjalë për momentin nëse do të besojmë numrin dy të partisë shiite, Naïm Kassem. Republika Islamike duket kështu e gatshme të luftojë deri në libanezin e fundit.

Nga të dyja anët, askush nuk duket se ka nxjerrë mësimin më të vogël nga historia. Hezbollahu rrezikon të shtypet dhe të jetë pjesë e Libanit me të në një konflikt ku vendi i qiparisave ka gjithçka për të humbur dhe absolutisht asgjë për të fituar.

Izraeli, nga ana e tij, duhet të fitojë ushtarakisht pa arritur ta zhdukë kundërshtarin e tij. Sa më shumë që kërkon fitoren totale, aq më shumë rrezikon ta humbasë këtë luftë politikisht.

Si gjithmonë në Lindjen e Mesme, logjika e më të fortit do të imponohet, megjithatë, pa zgjidhur asgjë.

Pushtimi izraelit i vitit 1982 rezultoi në shpërbërjen e OÇP-së, por në të njëjtën kohë siguroi terren pjellor për krijimin e Hezbollahut nga Garda Revolucionare iraniane. Ndërhyrja amerikane në Irak në vitin 2003 i dha fund një prej diktaturave më të këqija në historinë bashkëkohore të rajonit, por gjithashtu destabilizoi thellësisht vendin, shkaktoi qindra mijëra të vdekur, zbrazi Irakun nga pakicat e tij dhe krijoi një vakum nga i cili lëvizjet xhihadiste dhe veçanërisht Republika Islamike kanë përfituar shumë.

Secili aktor në rajon konsideron se çdo gjë i lejohet që nga momenti kur janë më të fortë. Ne bëjmë luftë, ne vrasim njerëz të pafajshëm me dhjetëra apo qindra mijëra, ne vrasim dhe zhvendosim popullsi me qindra mijëra apo miliona pa pasur as më të voglën nevojë për të dhënë llogari para dikujt.

Të gjithë veprojnë me të njëjtën ndjenjë mosndëshkimi. Bashar al-Assad me popullsinë e tij, Turqia me grupet kurde, Arabia Saudite në Jemen, boshti iranian në botën arabe… dhe lista mund të vazhdojë kështu.

Izraeli nuk bën përjashtim, as në kuptimin e mirë dhe as në kuptimin e keq të fjalës. Ajo që e dallon nga aktorët e tjerë – përveç kushteve të lindjes – është se arsenali i tij i shkatërrimit është shumë më i gjerë dhe se mbi të gjitha është i vetmi që përfiton nga mbështetja e palëkundur e demokracive perëndimore.

Këta të fundit janë në një logjikë mohimi – të paaftë për të kapërcyer traumat e historisë së tyre – dhe ndonjëherë edhe të bashkëpunimit kriminal me të.

Lindja e re e Mesme e Benjamin Netanyahut nuk do të jetë as më e qëndrueshme dhe as më paqësore se ajo e vjetra. Krejt e kundërta. Dhuna lind dhunë. Dhe kjo dinamikë vdekjeprurëse pa kufij, pa rregulla dhe mbi të gjitha pa më të voglën perspektivë politike përfundon duke gëlltitur të gjithë ata që e ushqejnë atë.

Shembujt janë legjioni. Hezbollahu e ndërtoi plotfuqinë e tij mbi luftërat dhe vrasjet politike dhe sot e gjen veten të goditur nga të njëjtat armë. Izraeli, nga ana e tij, ka epërsi të padiskutueshme ushtarake në rajon, por sulmi i 7 tetorit shërbeu si një kujtesë se as ai nuk mund t’i shpëtonte këtij realiteti.

Në Liban, Lindjen e Mesme dhe vendet perëndimore, shumë zëra sot mirëpresin faktin që boshti iranian po pëson një goditje të paprecedentë. Dhe ndërsa mund të kuptojmë disa nga këto reagime, në përgjithësi ato demonstrojnë mungesë vizioni dhe kuptimi të pasojave që kjo fitore e mundshme izraelite do të ketë në rajon.

Përveç numrit të njerëzve – të vdekurve, të plagosurve, të zhvendosurve -, përveç fshatrave dhe lagjeve të shkatërruara, viti që sapo ka kaluar dhe që rezultoi në shkatërrimin sistematik të enklavës palestineze nën vështrimin indiferent të komunitetit ndërkombëtar ka shkaktuar një radikalizëm të mendjeve në të gjithë rajonin.

Në një botë arabe në gërmadha, zhdukja e Gazës tingëllon si akti i fundit i tragjedisë. Larg krijimit të një bote të re, fuqia e zjarrit izraelite thjesht po përfundon shkatërrimin e së vjetrës.

Ajo që do të rezultojë është një kaos i përhapur ku ndjenja e padrejtësisë dhe dëshira për hakmarrje do të ketë përparësi mbi gjithçka tjetër.

Izraeli vazhdon të injorojë faktin se nuk mund të shkatërrojë boshtin iranian dhe “të ndryshojë fytyrën e Lindjes së Mesme” derisa të krijohet një shtet palestinez i denjë për këtë emër. Gjithçka tjetër, pavarësisht nga fitoret e tij në tokë, nuk është gjë tjetër veçse një arratisje përpara…