Shumë u tronditën nga imazhet e policisë kufitare izraelite që sulmonte kortezhin e varrimit të gazetares së shquar palestineze Shireen Abu Aqleh – jo vetëm nga mizoria e policisë, por edhe nga gatishmëria e tyre për të hequr qafe dëmin e reputacionit nga sulmi. Vrasja e Abu Aqleh, me gjasë nga një snajper izraelit, bastisja pasuese në shtëpinë e familjes së saj dhe frikësimi i vëllait të saj nga policia para funeralit të saj, të gjitha tregojnë për ndjenjën në rritje të mosndëshkimit midis vendimmarrësve dhe ushtrisë izraelite.
Udhëheqja e Izraelit i kishte premtuar administratës së Biden-it se funerali i Abu Aqleh do të ishte “me respekt”. Ata ka të ngjarë të jenë të pakënaqur me videot virale që tregojnë policët që përpiqen të shqyejnë flamujt palestinezë nga arkivoli i Abu Aqleh, ndërsa rrihnin mbajtësit me shkopinj, duke bërë që arkivoli i saj pothuajse të bjerë në tokë. Megjithatë, udhëheqja e vendit nuk është përballur me ndonjë pasojë ndërkombëtare për veprimet e saj në territoret e pushtuara prej vitesh. Në deklaratat e tij të buta në lidhje me sulmin në funeralin, sekretari amerikan i shtetit, Antony Blinken, i përshkroi forcat izraelite si “ndërhyrëse në procesionin e varrimit”, sikur të ishin thjesht mysafirë të paftuar.
Izraeli mund të llogarisë në mosveprimin ndërkombëtar, ndërsa çdo hap për të disiplinuar policët ose për të kërkuar llogari për snajperin që qëlloi Abu Aqleh, e cila kishte veshur një jelek që tregonte qartë se ajo ishte gazetare, do të hapë qeverinë për të sulmuar nga e djathta izraelite. Për më shumë se një dekadë, zhdukja pothuajse totale e së majtës izraelite ka nënkuptuar që konkurrenca politike e çfarëdolloj pasojash vjen nga brenda bllokut të krahut të djathtë të Izraelit. Së bashku me fuqinë në rritje të së djathtës ekstreme të Izraelit (të përforcuar nga ish-kryeministri Benjamin Netanyahu), kjo ka bërë që politikanët kryesorë të lëvizin më tej në të djathtë për të shmangur humbjen e mbështetjes në bazën e tyre.
Kryeministri i Izraelit, Naftali Bennett dhe Netanyahu janë përpjekur me çdo kusht të shmangin shfaqjen e butë ndaj forcave izraelite të sigurisë, pavarësisht nga krimet e tyre. Në vitin 2016, pasi ushtari izraelit Elor Azaria u kap në kamera duke vrarë një sulmues palestinez të paaftë në Hebron, Netanyahu fillimisht dënoi veprimet e tij. Më vonë, pasi pa rezultatet e sondazhit, ai ndryshoi qëndrimin e tij dhe bëri thirrje që Azaria të falej. Azaria përfundoi duke shërbyer vetëm nëntë muaj në burg ushtarak. Pas lirimit të tij, ai u bë një personazh i famshëm në qarqet e djathta. Policët e kapur në kamera duke rrahur gazetarët në Jerusalem, apo ushtarët e përfshirë në ndalimin e një të moshuari palestinezo-amerikan, të lidhur, me gojën dhe sytë e mbyllur dhe që vdiq pak më vonë nga një atak i dukshëm në zemër, nuk janë gjykuar.
Këto raste të njohura të mosndëshkimit nuk janë një lajthitje. Të dhënat e mbledhura nga OJQ-ja izraelite për të drejtat e njeriut “Yesh Din” tregojnë se vetëm 0.7% e ankesave të paraqitura nga palestinezët kundër ushtarëve çojnë në ndjekje penale, ndërsa 80% e rasteve mbyllen pa një hetim penal. Ushtarët izraelitë nuk kanë arsye të presin se do të përballen me ndonjë pasojë për vrasjen e një gazetareje ose sulmin në funeralin e saj, të transmetuar drejtpërdrejt në mbarë botën.
Para funeralit të Abu Aqleh, policia izraelite paralajmëroi familjen e saj që të shmangte shndërrimin e ngjarjes në protestë, një përpjekje e qartë për të demonstruar dominimin izraelit. Nuk është hera e parë që udhëheqja dhe ushtria izraelite tentojnë ta bëjnë këtë: në fillim të këtij viti, udhëheqja lejoi adhuruesit hebrenj të ngjiteshin në Malin e Tempullit/Haram al-Sharif dhe të luteshin atje, duke shkelur një marrëveshje të mëparshme me besimin fetar të “Vakëfit Islamik” të Jerusalemit dhe Jordanisë.
Në vitin 2017, në një shfaqje tjetër force, Izraeli instaloi detektorë metalikë në hyrjet e xhamisë al-Aksa. Trazirat masive bënë që Izraeli të tërhiqej dhe t’i largonte disa javë më vonë. Gjatë muajit të Ramazanit, policët izraelitë penguan palestinezët të uleshin pranë portës së Damaskut, një hapësirë popullore komunale, dhe kryen arrestime masive të atyre që e bënë këtë. Kohët e fundit, Shin Bet u dërgoi mesazhe me tekst palestinezëve, telefonat e të cilëve ishin trekëndëshuar në xhaminë al-Aksa, duke i kërcënuar ata me hakmarrje për gjoja pjesëmarrjen në trazira.
Përpjekjet e dhunshme të policisë izraelite për të hequr flamujt palestinezë të ngritur gjatë funeralit të Abu Aqleh janë thjesht manifestimi i fundit i një politike që synon të shtypë shenjat e identitetit palestinez në Jerusalem. Në vitin 2018, qeveria izraelite ndau 2 miliardë shekelë (480 milion paund) për të “rritur sovranitetin izraelit mbi Jerusalemin Lindor”, me fokus në marrjen e më shumë shkollave për të kaluar nga mësimi i kurrikulës jordaneze në atë izraelite. Autoritetet izraelite detyruan shkollat e pakta në qytet që ende mësojnë kurrikulën palestineze të censurojnë tekstet shkollore që diskutojnë historinë palestineze. Në fillim të këtij viti, policët izraelitë arrestuan studentë palestinezë në Universitetin Hebraik në Jerusalem për të kënduar atë që policia pretendoi se ishin këngë nacionaliste palestineze.
Vrasja e Abu Aqleh dhe brutalizimi i vajtuesve të saj me siguri i ka shkaktuar dëme reputacionit të Izraelit. Por nëse mosmiratimi ndërkombëtar rezulton në ndryshime të prekshme politike, udhëheqja e Izraelit nuk ka arsye të ndalojë abuzimet e tjera në të ardhmen. Udhëheqësit e saj janë të përqendruar në qetësimin e një baze të krahut të djathtë që nuk kërkon asgjë tjetër përveç mbështetjes së plotë për forcat e sigurisë të Izraelit. Për sa kohë që aleatët e Izraelit vazhdojnë t’i tolerojnë këto abuzime, mosndëshkimi do të mbetet rregull, jo përjashtim.
