Një parlament i rrethuar nga protestuesit.

Një grindje midis blloqeve vendase dhe përfaqësuesve iranianë.

Për shumë irakianë, kriza e fundit politike nuk është asgjë e re.

Por për shumë vëzhgues kjo ngecje duket më e ndërlikuar dhe e zgjatur.

Nga rajoni kurd në veri deri në provincën Anbar në perëndim dhe komunitetet shiite në jug, duket se ka pak shpresë se një qeveri që ndjek një interes kolektiv kombëtar mund të dalë nga lufta për pushtet.

Përkundrazi, ka shumë tregues që sugjerojnë se pas një fushate të dobët dhe zhgënjyese, Irani përfundimisht do të arrijë rrugën e tij, duke konsoliduar kontrollin mbi zonat kryesore të një shteti.

Në Erbil, ku raketat e lëshuara nga përfaqësuesit iranianë – deri të martën mbrëma – kanë shkaktuar përçarje dhe pasiguri, udhëheqësit po ndryshojnë ngadalë pozicionet e tyre për atë që vjen më pas.

Rajoni gjysmë-autonom i Kurdistanit kishte mbështetur bllokun e klerikut me ndikim irakian Moqtada al-Sadr, i cili dëshiron të kufizojë fuqinë e Iranit në vend.

Në tregtinë pas zgjedhjeve, Sadr shpresonte të formonte një qeveri në parlamentin prej 329 vendesh së bashku me partitë sunite.

Por ndërsa përpjekjet për të emëruar një president – ​​hapi i parë në proces – dështuan, kryeministri i rajonit kurd, Masrour Barzani, filloi të nxirrte një model të ri konfederate të decentralizuar që do të nxirrte pushtetin nga Bagdadi dhe do t’u jepte kurdëve dhe zonave të tjera etno-sektare më shumë pushtet mbi punët e veta.

Barzani tha se konfederata mund të jetë një zgjidhje për të gjithë irakianët.

Vërejtjet e tij ishin një shkëputje e theksuar nga blerja në një model qendror në të cilin Washingtoni, deri vonë, ka mbetur i investuar që kur ushtria amerikane rrëzoi Sadam Huseinin gati 20 vjet më parë.

Interesi i SHBA-ve për të mbrojtur demokracinë e Irakut u zbeh ndjeshëm gjatë vitit të parë të administratës së Bidenit, duke i shtyrë zyrtarët kurdë të konsiderojnë aleancën me interesat iraniane për të formuar më në fund një qeveri në Bagdad.

Një zyrtar i lartë kurd tha se Teherani kishte avantazhin ndaj Washingtonit në Irak.

Sadr, fituesi më i madh në zgjedhjet tetorin e kaluar, urdhëroi deputetët e tij të jepnin dorëheqjen nga postet e tyre në pranverë, por mbetet personi më i aftë për të mobilizuar rrugën e Irakut.

E mërkura ishte një kujtesë e mprehtë e fuqive të tij, pasi qindra mbështetës të tij vallëzuan dhe kënduan në parlament pasi sulmuan zonën e gjelbër të sigurisë së lartë të Bagdadit.

Sadr kishte mobilizuar ndjekësit e tij për të protestuar kundër emërimit nga një grup i lidhur me Iranin të ish-ministrit dhe guvernatorit rajonal, Mohammed al-Sudani, për kryeministër.

Megjithëse nuk është më në parlament, kleriku i diskutueshëm duket se insiston të emërojë një udhëheqës të ri.

Blloqet iraniane pësuan humbje shkatërruese në zgjedhje, të cilat do të kishin reduktuar shumë kompetencat e Teheranit në legjislaturë dhe në institucione të tjera irakiane.

Që atëherë, përfaqësuesit e saj janë përpjekur të rikthejnë një terren duke ushtruar presion mbi kundërshtarët, veçanërisht kurdët e vendit, të cilët janë përpjekur të ndërtojnë një industri të eksportit të gazit dhe naftës që operon veçmas nga Bagdadi.

Sulmet me raketa të kryera nga përfaqësuesit iranianë kanë shënjestruar shpesh infrastrukturën kurde të gazit, në lëvizje që janë marrë si paralajmërime të theksuara për të mos shkuar shumë larg brenda vendit dhe për t’u kthyer në tryezën e negociatave në nivel kombëtar.

Ndërkohë, thirrjet kurde drejtuar Washingtonit kanë mbetur pa përgjigje, pasi administrata e Biden-it përpiqet të nënshkruajë një marrëveshje që Irani të kthehet në paktin bërthamor.