‘Feminizmi i Bardhë’ e ka përvetësuar protestën e Hixhabit, pa e kuptuar

Ato marshojnë me forcë dhe guxim në rrugët e vendit të tyre, rrugë që në dy javët e fundit janë bërë jashtëzakonisht të rrezikshme për to. Ato bërtasin: “Ne do të vdesim për Iranin”, “Vdekje diktatorit” dhe “Gra, jetë, liri”. Dhe ende shumë njerëz, përfshirë mediat perëndimore, po e reduktojnë me paturpësi protestën e grave iraniane në një betejë kundër veshjes së hixhabit.

Është një gabim politik dhe feminist të trajtosh protestën e grave iraniane si një protestë vetëm kundër veshjes së hixhabit, sepse protesta e tyre është më e gjerë se kaq.

Së pari, gratë iraniane nuk po protestojnë kundër hixhabit, por kundër detyrimit për ta veshur. Ato protestojnë kundër politizimit të tij dhe kundër përdorimit të dhunshëm që po i bëhet për t’i përjashtuar fizikisht dhe mendërisht nga hapësira publike.

Ato po protestojnë kundër aparteidit gjinor të thellë, sistematik dhe të dhunshëm, i cili bazohet në një sistem të ligjit fetar të sheriatit – detyrimi i tyre për të veshur hixhabin është vetëm një nga karakteristikat e tij flagrante dhe seksiste.

Prandaj, si diskursi feminist arab ashtu edhe ai perëndimor fokusohen në këtë pikë, në vend që të diskutojnë mekanizmat që mbështesin dhe mundësojnë vazhdimin e këtij sistemi.

I njëjti aparteid gjinor përfshin çështje shumë të gjera si martesa e vajzave të mitura, kujdestaria e fëmijëve, liria e lëvizjes pa miratimin e një kujdestari, të drejtat e punësimit dhe një listë të gjatë ligjesh martesore që diskriminojnë gratë iraniane dhe i nënshtrojnë ato në kushtet absolute të kontrollit nga burrave.

Për këtë po protestojnë.

Së dyti, për shkak se zemra e luftës nuk është vetëm vetë hixhabi, por ajo që simbolizon, gratë iraniane brenda dhe jashtë Iranit nuk po kërkojnë që motrat e tyre brenda dhe jashtë vendit të refuzojnë ta veshin atë, por kërkojnë të drejtën e tyre themelore për të zgjedhur, duke kërkuar pronësinë mbi trupin e tyre dhe duke tërhequr vëmendjen për faktin se ato janë shumë më tepër se flokët që kanë.

Ato duan të vendosin vetë për trupin e tyre pa u diktuar grave të tjera, në pjesë të tjera të botës, të cilat luftojnë për të drejtën e tyre për të veshur hixhabin, çfarë të bëjnë.

Në këtë rast, ato e kanë kuptuar – ndryshe nga shumica e diskutimeve dominuese feministe perëndimore – se mbështetja e verbër për refuzimin e veshjes së hixhabit dhe nga ana tjetër, mbështetja e verbër për mbajtjen e tij, janë e njëjta gjë.

Në të dyja rastet u mohohet grave iraniane dhe atyre myslimanë në të gjithë botën pronësia mbi trupat e tyre duke legjitimuar dhunën e vazhdueshme kundër trupit të femrës myslimane, e cila në çdo rast është e persekutuar dhe e përjashtuar.

Kur gratë iraniane dogjën hixhabin, për sa u përket atyre, ato dogjën një nga simbolet e regjimit iranian, jo një simboli mysliman. Ato po përpiqen të eliminojnë lidhjen e detyrueshme midis hixhabit dhe moralit të tyre, dhe pengesës së tjetërsimit të ndërtuar nga regjimi midis tyre dhe trupit kolektiv të femrës.

Në këtë kuptim, ato u thonë të gjitha grave myslimane se janë të gjitha në të njëjtën anë, në anën që kundërshton detyrimin dhe dhunën gjinore.

Kur gratë iraniane dolën në rrugë dhe bërtisnin “Gra, jetë dhe liri”, ato thoshin hapur se kërkojnë liri të plotë dhe të pakushtëzuar dhe se lufta e tyre është më e gjerë se çështja e detyrimit për të veshur hixhabin.

Prandaj, duke kufizuar lufta e grave iraniane ndaj një kërkese për të ndaluar zbatimin e hixhabit jo vetëm që rrafshon diskutimin feminist politik iranian, por flet nga diskursi dominues feminist perëndimor, dhe në përputhje me rrethanat e portretizon atë iranian si inferior.

Me fjalë të tjera, ky është vetëm një grup grash myslimane këtu që luftojnë me klerikët e vjetër për të treguar flokët e tyre në publik.

Ky është një portretizimi stereotip dhe negativ i Islamit dhe myslimanëve, duke ushqyer pritshmëritë tipike orientaliste të lexuesve perëndimorë pa sjellë asnjë lajm. Mbi të gjitha po e paraqesin vetëm si një  çështje “kulturore islamike” dhe si një “problem islamik”, kur në fakt duhet të paraqitet kryesisht si një çështje feministe dhe një çështje e të drejtave themelore të njeriut.

Në fund të fundit, në të dyja rastet, ky është detyrim dhe pengim ndaj grave iraniane që të zotërojnë trupin e tyre.

Ka ardhur koha që diskutimi për hixhabin të paketohet ndryshe. Jo për të gjetur favore ndaj diskursit kryesor feminist të bardhë dhe për të fituar mbështetjen e tij, por për ta shkëputur atë nga kontekstualizimi dhe konceptualizimi fetar që për momentin është vështirë të mposhtet sepse po zhvillohet në një hapësirë ​​dhe gjuhë fetare.

Ky kontekstualizim do ta çlirojë të gjithë diskutimin nga kurthi i të qenit pro ose kundër veshjes së hixhabit dhe do ta devijojë diskutimin nga Zoti, trupi dhe morali i gruas drejt detyrimit politik dhe social, që është çështja reale në rend dite.

Një rikontekstualizim do t’u mundësojë grave të reja iraniane të paraqesin narrativën e tyre në gjuhën e brezit të tyre dhe ta ndajnë atë nga diskutimi mbizotërues fetar që kërkon ta mbajë diskursin brenda sferës së respektimit fetar për ta kontrolluar atë.

Ky kontekstualizim do të transferojë kontrollin e diskutimit tek vetë gratë iraniane dhe myslimane, sipas kushteve dhe termave të tyre.

Trupi i femrës muslimane është nën sulm

Pyetja që duhet bërë nuk është nëse duhet veshur apo jo hixhabi, por pse trupi i femrës myslimane vazhdon të jetë nën sulm.

Pse seksualiteti dhe morali i grave të botës myslimane, në krahasim me seksualitetin e burrave myslimanë, është nën mbikëqyrjen dhe diskutimin e vazhdueshëm të mashkullit?

Pse burrat kudo vazhdojnë të kontrollojnë diskutimin e hixhabit dhe të diktojnë përmbajtjen e tij?

Motrat e mia në luftë, ka ardhur koha të refuzojmë të bashkëpunojmë me diskutimin patriarkal, të dhunshëm dhe përçarës pro dhe kundër, sepse kjo e forcon çështjen e patriarkatit dhe bllokon kanalet e mundshme të solidaritetit femëror.

Motrat e mia, beteja e hixhabit nuk është luftë, është vetëm një betejë brenda luftës sonë të gjerë.

Asnjë burrë askund, asnjë grua askund, asnjë organizatë apo shtet askund, kanë të drejtë t’u thonë grave iraniane ose grave të tjera myslimane në botë që ta hedhin hixhabin në koshin e plehrave.

Asnjë burrë askund apo asnjë grua askund nuk ka të drejtë t’i pengojë gratë myslimane që të zgjedhin të veshin hixhabin nëse dëshirojnë. M

otrat e mia, ne jemi në të njëjtën anë, në anën që kërkon lirinë.