Jemi në kulmin e një armëpushimi dhe shteti i Izraelit po shpalos arritjet e tij: shkatërrimin e Rripit të Gazës, vrasjen e mijëra civilëve të pafajshëm dhe bombardimet, pasojat e të cilave të kujtojnë Hiroshimën.

Ushtarët izraelitë janë tani ndër njerëzit më të urryer në disa pjesë të botës, të ndjekur pranë nga civilët izraelitë.

Jashtë vendit, izraelitët quhen “gjenocidal” dhe “vrasës të foshnjave”.

Dhe pas këtyre “arritjeve”, duket se është arritur një marrëveshje që mund të ishte nënshkruar një vit më parë, duke kursyer kaq shumë vuajtje si izraelitët ashtu edhe palestinezët.

Si gjithmonë, ka nga ata që fajësojnë vetëm Benjamin Netanyahu-n, duke thënë: “Ai shkatërroi reputacionin ndërkombëtar të Izraelit”.

Por ne të gjithë e dimë se fotografia nuk është vetëm njëdimensionale dhe është shumë më pak mikluese sesa duket.

Sepse nuk është kryeministri: Janë pothuajse të gjithë.

Populli, “baza”, sistemi.

Nuk ishte një person që e izoloi Izraelin nga bota, por një politikë e vazhdueshme që filloi shumë përpara Netanyahu-t.

Është e volitshme që të fajësosh Netanyahu-n për gjithçka, duke përjashtuar kështu shoqërinë dhe kulturën izraelite nga barra e përgjegjësisë.

Kushdo që ka ndjekur shfrytëzimet e Izraelit gjatë viteve e di se ai ka një histori të gjatë krimesh lufte, padrejtësish dhe shkeljesh të të drejtave të njeriut.

Më kujtohet ende se si reaguan kampionët e të drejtave të njeriut këtu ndaj raportit të Amnesty International në shkurt 2022 që akuzonte Izraelin për aparteid kundër palestinezëve në territoret e pushtuara dhe brenda Izraelit: një nga kritikuesit e raportit e quajti atë “një grusht në zorrë” (një humbje, pengesë ose dështim tërësisht shkatërruese – ed.).

Dhe kur ekspertët ndërkombëtarë arritën në përfundimin se Izraeli po kryente gjenocid, izraelitët nuk ishin të interesuar për gjenocidin, sigurisht jo për kuptimin e tij mbi jetët e gazanëve.

Përkundrazi, ata ishin të interesuar vetëm se si do të perceptohej Izraeli në botë.

Si do të dëmtonte imazhin e tij, çfarë do t’i bënte ritualit të rikthimit me çanta shpine të ushtrisë apo gostitjeve luksoze të politikanëve.

Fataliteteve me tepricë, shkatërrimi i jashtëzakonshëm, trauma e përhershme: të gjitha këto janë vetëm një sfond, peizazh që mund të ndikojë në vetë-imazhin izraelit.

Aftësia e liberal demokratëve, të cilët janë plotësisht të përfshirë në krimet e Izraelit, për t’u distancuar nga kjo është e habitshme.

Siç e shohin ata, historia shkon kështu: Fillimisht ishte e drejta, pastaj erdhën kolonët, pastaj kaluam në bisedën për kolonët ekstremistë dhe dhunën e tyre.

Pas kësaj ishin Itamar Ben-Gvir dhe Bezalel Smotrich, dhe tani është përsëri Netanyahu, dhe një herë Ben-Gvir dhe përsëri Smotrich.

Dhe çfarë mund të bëni kur ka disa ushtarë që regjistrojnë veten duke shijuar bombardimin e Gazës? Në çdo rast, nuk jemi ne.

Heshtja shurdhuese nga liberalët e Izraelit gjatë pjesës më të madhe të luftës përballë mizorive që kanë ndodhur dhe veprimeve brutale të ushtrisë, dhe refuzimi i tyre për të kuptuar se ata janë bashkëpunëtorë në krimet po aq sa njerëzit që votuan për partitë e djathta, që mizoritë ndodhën mu nën hundë dhe para syve të tyre, do të mbahen mend të gjitha si momentet më të ulëta të “kampit të iluminuar” të Izraelit.

Por bota nuk bën dallime mes “Netanyahu-t” dhe “izraelitëve”.

Nuk bën dallim midis “Ben-Gvir dhe Smotrich” dhe “liberalëve”.

Nga këndvështrimi global, ajo që po ndodh në Gaza po ndodh sepse kështu vepron Izraeli në Gaza, Izraeli që zgjodhi Netanyahu-n për të udhëhequr qeverinë dhe që i lejon atij të vazhdojë një luftë të kotë.

Prandaj, të gjithë ata që heshtën, të gjithë ata që dërguan fëmijët e tyre për të vrarë fëmijët e të tjerëve dhe nuk kërkuan përfundimin e luftës, gjithashtu kanë përgjegjësi.

Kur kaq shumë izraelitë preferojnë të qëllojnë dhe pastaj të qajnë për imazhin e tyre, është një problem moral, jo një problem imazhi.

Dhe jo, nuk ka kuptim të fajësohet Netanyahu për faktin se ushtarët kanë filluar të arrestohen në Brazil, Indi apo Holandë. Nuk është ai, je ti.