Nuk e dimë nëse negociatat mes Shteteve të Bashkuara dhe Rusisë do të prodhojnë një marrëveshje. As nuk e dimë nëse do të jetë një marrëveshje që ka të bëjë vetëm me Ukrainën apo edhe sigurinë më të gjerë evropiane, apo marrëdhëniet diplomatike, ekonomike dhe të sigurisë midis Uashingtonit dhe Moskës.

Ne e dimë vetëm se kjo është një negociatë imperialiste. Kjo sepse po kryhet midis fuqive që besojnë se janë perandori, të vendosura për të përjashtuar ato më të voglat – objekte por jo subjekte negociatash.

Është e tillë sepse synon t’i bëjë njerëzit të pranojnë idenë se këto perandori mund të vendosin për fatin politik të kolonive të tyre, siç shihet nga mesazhi i Donald Trump, i cili, në përputhje me një kërkesë të vjetër të Vladimir Putin, synon të largojë Volodymyr Zelensky.

Dhe kjo ndodh sepse në themel të negociatave midis Moskës dhe Uashingtonit qëndron dëshira për të ndarë burimet natyrore të kolonive, dhe në përgjithësi për të pasur sfera interesi të përbëra nga vendet evropiane.

Kjo i ka bërë evropianët të vihen në lëvizje, nga frika se do të mbeten jashtë tavolinës, por në menu. Administrata Trump nuk e fsheh: evropianët nuk ftohen në banketin perandorak deri në një fazë të mëvonshme, pasi të jenë përcaktuar linjat e marrëveshjes dhe më pas do t’u kërkohet t’i zbatojnë ato si subjekte besnike (për shembull duke lehtësuar sanksionet kundër Moskës).

Ankthi ka gjeneruar aktivizëm të shëndetshëm evropian. Një takim i vogël i liderëve të shtatë vendeve më të mëdha së bashku me krerët e institucioneve evropiane dhe NATO-s u thirr të hënën nga presidenti francez Emmanuel Macron, pas sulmit politik të nënpresidentit amerikan JD Vance, i cili në Konferencën e Sigurisë së Mynihut vuri në pah synimet e administratës Trump në lidhje me Evropën.

Një takim i dytë u mbajt dje në Elysee, këtë herë i hapur për vendet nordike dhe baltike, si dhe Kanada-në (e cila gjithashtu përfundoi në menunë perandorake të Uashingtonit).

Evropianët duhet të mobilizohen. Por dobia e mobilizimit do të varet nga qëllimi i tij dhe, natyrisht, nga rezultatet që ai do të mund të arrijë. Qasja më kundërproduktive, e përsëritur shpesh këto ditë, është të këmbëngulësh për të pasur një vend në tryezë.

Evropianët duhet, nëse ka ndonjë gjë, të përsërisin me forcë se nuk janë të interesuar në tryezën e negociatave pa Kievin, siç është vendosur nga Donald Trump dhe Vladimir Putin, as nuk synojnë të kontribuojnë në bisedime në format dhe mënyrat e vendosura nga SHBA-të dhe Rusia në dëm të Ukrainës dhe Evropës.

Është e qartë se negociatat Putin-Trump mund të çojnë më së shumti në një armëpushim të paqëndrueshëm, një pararendës i raundit tjetër të luftës. Ose mund të dështojnë nëse Putini do të kafshonte më shumë se sa mund të përtypë, duke kërkuar një dorëzim që as Trump nuk mund ta përballojë ta pranojë që të mos akuzohet në shtëpi se ka hapur rrugën për një Afganistan të dytë. Prandaj, do të ishte e mençur që evropianët të distancoheshin nga një negocim i tillë, pa lypur një vend në tryezën perandorake.

Kjo nuk do të thotë që ne duhet të rrimë duarkryq dhe të shikojmë. Krejt e kundërta. Samitet e thirrura nga Macron duhet të synojnë të përcaktojnë kolektivisht mes “të aftëve” dhe “të gatshmëve” (një kategori që përjashton kuajt trojan rusë si Hungaria dhe Sllovakia), dhe së bashku me ukrainasit, çfarë dëshiron Evropa, cilat janë linjat e saj të kuqe dhe, mbi të gjitha, çfarë është e gatshme të vendosë për të siguruar rezultatin e dëshiruar.

Të përcaktohen levat në dispozicion të evropianëve, nga sanksionet ndaj Rusisë deri te ndihma ushtarake dhe ekonomike për Ukrainën që evropianët do të duhet të plotësojnë nëse, siç ka të ngjarë, Uashingtoni tërhiqet, nga përdorimi i 300 miliardë eurove të aseteve ruse të ngrira në kontinent, te përshpejtimi i procesit të pranimit në BE.

Deri në garancitë e sigurisë për Kievin, të cilat, duke përjashtuar NATO-n (për të cilën do të duhej pëlqimi i Uashingtonit, i pamundur tani si në të kaluarën) mund të përbëhen vetëm nga prania e trupave evropiane të sigurimit dhe parandalimit.

Ditët e fundit është folur për përçarje mes evropianëve rreth vendosjes së trupave në Ukrainë. Në të vërtetë, ndarjet janë shumë më të vogla nga sa duken. Gjermania dhe Polonia po përgatiten përkatësisht për zgjedhje legjislative dhe presidenciale, dhe të flitet publikisht për vendosjen e trupave në Ukrainë tani do të ishte e ndjeshme. Është e qartë se nëse do të arrihej një marrëveshje për vendosjen e një force sigurie evropiane, Berlini dhe Varshava do të ishin në bord.

Mund të shpresoj vetëm se edhe Italia është gjithashtu. Çështja e garancive për garantuesit mbetet: nëse rusët do të sulmonin trupat evropiane, a do të ndërhynin Shtetet e Bashkuara për të mbrojtur aleatët e saj? Sot përgjigjja duket se është jo, dhe është e qartë se kjo vetëm do ta shtynte Moskën të sulmonte më tej.

Por frika nga një provokim rus sigurisht që nuk mund të jetë arsyeja pse evropianët, pa amerikanët, zgjedhin të shikojnë nga ana tjetër. Për ta bërë këtë do të ishte e barabartë me pranimin se ne jemi, mendërisht, edhe para se të jemi materialisht, koloni.

Marrëveshjet midis evropianëve nuk mund të ndalen në Ukrainë, por duhet të përfshijnë sigurinë evropiane në përgjithësi. Sot, shpenzimet ushtarake të Rusisë i kalojnë ato të të gjitha vendeve evropiane të NATO-s së bashku. Është e qartë, pas një inspektimi më të afërt, se një mobilizim i tillë ushtarak nuk synon “vetëm” Ukrainën. Kësaj i shtohet fakti që Europa tashmë e di se nuk mund të mendojë të mbështetet në Shtetet e Bashkuara, të cilat për tetë dekada kanë qenë aleati dhe mburoja e saj.

Kjo nënkupton gjetjen e një marrëveshjeje për të rritur në mënyrë eksponenciale aftësitë ushtarake evropiane dhe për të reduktuar gradualisht varësinë nga Uashingtoni. Nëse ka një gjë që duhet të kishim mësuar vitet e fundit, është se varësitë mund të shfrytëzohen deri në militarizimin kur doreza e thikës është në duart e një fuqie armiqësore. Rusia sigurisht që është, aq sa ka militarizuar gazin kundër evropianëve. Por të gjitha shenjat tregojnë për faktin se, politikisht, Amerika e Trump është gjithashtu e tillë.

Mund të ndodhë që e gjithë kjo të dalë shumë katastrofike, që marrëveshja imperialiste midis Trump dhe Putinit të dështojë dhe që forcat demokratike në Shtetet e Bashkuara të pengojnë administratën të tërbohet kundër aleatëve të saj transatlantikë duke u përpjekur t’i kthejë ata në koloni.

Por nëse ka një mënyrë në të cilën, si italianë dhe si evropianë, mund të ndihmojmë në parandalimin e realizimit të një skenari kaq të zymtë, është të besojmë dhe të veprojmë mbi bazën se më e keqja mund të ndodhë.