Urrejtja për Benjamin Netanyahun bën mrekulli.

I çmend njerëzit. Efekti i saj është si alkimia, duke i kthyer njerëzit përgjegjës për krimet e luftës në kundërshtarë të krimeve të luftës. Megjithatë, ata duhet të mirëpriten, pavarësisht nga motivet e tyre. Kushdo që zbulon papritur të vërtetën për atë që Izraeli po u bën palestinezëve dhe guxon ta denoncojë publikisht, po jep një kontribut të rëndësishëm në luftën e dëshpëruar kundër aparteidit dhe okupimit.

Edhe Moshe Ya’alon duhet të lavdërohet për komentet e tij rreth spastrimit etnik në Rripin verior të Gazës. Kur ish-shefi i shtabit dhe ministri i Mbrojtjes, skifteri i fundit, flet për spastrim etnik, është e bujshme. Nuk mund të shkarkohet kollaj si tradhtar, por makineria e propagandës tashmë po e bën këtë.

Por Izraeli nuk ka nevojë për to: edhe presidenti Isaac Herzog dhe kryetari i opozitës Yair Lapid u nxorën jashtë për të këmbëngulur se nuk ka një dëbim në Gaza. Spastrim etnik? Për çfarë po flisni?

Në fakt, qindra mijëra njerëz po dëbohen në kolona të pafundme të të zhvendosurve dhe ministrat deklarojnë se nuk do të kthehen kurrë në shtëpitë e tyre, të cilat janë shkatërruar sistematikisht, gjithsesi – por nuk ka spastrim etnik. Gjaku është ujë dhe rrënojat janë një mirazh.

Qoftë për shkak se ai nuk ka asgjë për të humbur politikisht, sepse neveria e tij ndaj Netanyahut e ka çmendur atë ose sepse ai është vërtet i tronditur nga ajo që po ndodh në Gaza, akti i shkurtër i trimërisë së Ya’alon shkoi vetëm në gjysmë të rrugës.

Ai shpejt sqaroi se nuk po e akuzonte ushtrinë për spastrim etnik. Ministrat Itamar Ben-Gvir dhe Bezalel Smotrich dhe aktivistja e krahut të djathtë Daniella Weiss janë palët fajtore. Dëbimi u takon atyre, jo ushtarakëve.

Madje ai shkroi se “qeveria ka të drejtë të vendosë të evakuojë arabët nga Gaza dhe ta vendosë atë me hebrenj”. Ya’alon është i fundit nga djemtë e vjetër, vlerat e të cilit nuk kanë ndryshuar: qeveria ka të drejtë të kryejë krime kundër njerëzimit.

Kështu është për dikë, karriera e të cilit është themeluar mbi krimet e luftës dhe shkeljet e ligjit ndërkombëtar. Një njeri që ishte komandant i Divizionit të Judesë dhe Samarisë dhe kreu i Komandës Qendrore të ushtrisë – role qëllimi i të cilave është ruajtja dhe forcimi i një profesioni që është kriminal në thelbin e tij – dhe më vonë shefi i shtabit dhe ministër i mbrojtjes i një ushtrie pushtuese nuk mund të çlirohet nga e kaluara e tij.

Kjo nuk ndryshon edhe kur ai guxon të thotë se “IDF nuk është ushtria më morale sot”. Papritur, IDF ka rënë në renditjen morale të Ya’alon. Por kjo do të thotë se ishte më morali derisa Smotrich dhe Ben-Gvir erdhën dhe e ndryshuan atë. Sa turp.

Në vitin 2015, kur Ya’alon ishte ministër i Mbrojtjes, ai ndaloi aktivitetet e OJQ-së “Breaking the Silence” në ushtri. Kjo do të thotë se ushtarët nuk lejoheshin më të dëgjonin rrëfime për krimet e luftës nga bashkëmoshatarët e tyre. Rruga prej andej drejt spastrimit etnik është e shkurtër. Ya’alon, i cili pranon se ekziston spastrimi etnik, fajëson të djathtën ekstreme. Jo, Ya’alon, ushtria nuk është e pafajshme. Jo për një moment.

Smotrich-ët po e shtyjnë atë, por ushtria po i zbaton urdhrat me gëzim, pa hezitim, pa diskutim, urdhra që janë joetikë. Por ky nuk është rasti vetëm sot apo dje. Ajo ndodhi nën komandën e Yaalon në Operacionin Mbrojtëse Mbrojtëse të vitit 2002, dhe para dhe pas kësaj.

Është e vërtetë që shtrirja e krimeve këtë herë është rritur në nivele të paprecedentë që të paktën që nga Nakba e parë. Por thelbi moral, i cili thotë se neve na lejohet t’u bëjmë gjithçka palestinezëve, është i njëjtë. Ya’alon u bëri asgjë atyre edhe pa Smotrich, dhe ushtria u bëri gjithçka përpara Netanyahut.

Nuk mund të pretendoni më se nuk ka asnjë mënyrë për të ndarë përgjegjësinë e udhëheqjes civile nga ushtria. Ky është një strehë për njerëzit që gënjejnë marrëzisht veten dhe të tjerët. Kur ushtarët abuzojnë në mënyrë rutinore palestinezët e pafajshëm në Hebron, siç u zbulua në një raport të fundit të B’Tselem, dhe komandantët ushtarakë e lejojnë këtë, e gjithë ushtria mban përgjegjësi, jo vetëm Smotrich. Dhe kush po e kryen dëbimin që zbuloi Ya’alon? Ushtarët.

Zoti është i mëshirshëm me ata që pendohen. Ja’aloni zotëroi pak nga faji dhe mohoi më shumë, dhe për këtë arsye, ai do të falet pak. Duart e tij do të mbeten të lyera me gjakun e pushtimit, nëse nuk merr guximin të kuptojë se asgjë nuk filloi me Smotrich.