Është një vajzë 10-vjeçare në Gaza, e cila flet mirë anglisht, shfaq një buzëqeshje rrezatuese dhe dukej se kishte një të ardhme të ndritur.
Vajza e një tekniku të rreze X, ajo ishte pranuar në një program shkëmbimi ndërkombëtar dhe supozohej se do të largohej së shpejti.
Në vend të kësaj, ajo është e shtrirë në një shtrat spitali me një plagë të infektuar keq në kofshë nga një shpërthim me bombë.
Një foto tregon një plagë të hapur, ku mungon një pjesë e femurit të saj.
“Ajo supozohej të ishte në Japoni”, tha Dr. Samer Attar, një kirurg ortoped që kujdesej për vajzën.
“Tani ajo është e shtrirë në shtrat duke vendosur nëse do të heqë këmbën e saj”.
Unë e njoh Dr. Attar për një dekadë, që kur ai doli vullnetar për të punuar në spitalet sekrete në Aleppo, Siri, për të shpëtuar viktimat e bombardimeve ruse.
Një profesor në Shkollën e Mjekësisë të Universitetit Northwestern, ai ka punuar në zona lufte dhe zona krizash në mbarë botën, duke përfshirë Ukrainën dhe Irakun – dhe së fundmi, në spitalet në Gaza, përmes organizatave vullnetare mjekësore Rahma Worldwide dhe IDEALS.
Dr. Attar tha se vajza kishte nevojë për një amputim në ijë për të shpëtuar jetën e saj.
Babai i saj, duke luftuar për t’u pajtuar me mënyrën se si jeta e tij dhe e vajzës së tij janë shembur, po reziston tani për tani.
Gjatë viteve, unë kam mbuluar shumë luftëra të përgjakshme dhe kam shkruar ashpër se si qeveritë në Rusi, Sudan dhe Siri bombarduan civilët në mënyrë të pamatur.
Këtë herë, është ndryshe: Qeveria ime është në anën e angazhuar në atë që Presidenti Biden e ka cilësuar si “bombardim pa dallim”.
Kjo nuk është njësoj si shënjestrimi i qëllimshëm i civilëve, siç bënë ato vende të tjera – por këtë herë, si taksapagues, po ndihmoj për të paguar bombat.
Gaza është gjithashtu e ndryshme nga Siria dhe Ukraina, natyrisht, në atë që Izraeli nuk e filloi këtë luftë.
Në vend të kësaj, Izraeli u sulmua brutalisht nga Hamasi në një tërbim vrasjesh, torturash dhe përdhunimesh.
Çdo qeveri do të kishte kundërshtuar dhe Hamasi maksimizoi vuajtjet e civilëve duke i përdorur ata si mburoja njerëzore.
Megjithatë, përgjigja ushtarake nuk është një zgjedhje binare; ajo ekziston në një vazhdimësi.
Izraeli, i traumatizuar nga sulmi që pësoi, zgjodhi të hakmerret me bomba, të shkatërrojë lagje të tëra dhe të lejojë vetëm një rrjedhje ndihme në territorin, i cili tani është në prag të urisë.
Rezultati është se kjo nuk duket si një luftë kundër Hamasit, por si një luftë kundër Gazës.
Në nëntor, shkrova për Mohammed Alshannat, një student doktorature në Gaza, i cili po përpiqej dëshpërimisht të mbante gjallë fëmijët e tij.
Unë ofroj një përditësim të trishtuar: një nga djemtë e tij është plagosur rëndë.
“Ai është 13 vjeç dhe u plagos ndërsa ne po vraponim për të shpëtuar jetën tonë”, shkroi Alshannat në një mesazh në WhatsApp.
“Më duhej ta mbaja të gjakosur nën granatimet e forta të artilerisë për dy orë. Gjeta një mjek që po strehohej në një shkollë dhe ai rrezikoi dhe shpëtoi jetën e djalit tim”.
“Ai iu nënshtrua një operacioni të komplikuar më vonë dhe ende nuk mund të ecë. Ai është shumë i sëmurë dhe vuan nga kequshqyerja”, ka shkruar Alshannat.
Si mund të përballen miqtë amerikanë të Alshannat me të dhe djalin e tij pas luftës?
Shumë amerikanë janë në konflikt për luftën.
Ata mund të heshtin në vend që të hyjnë në një debat që është i hidhur dhe polarizues dhe mund të kushtojë miqësi, ose mund të shmangin sytë.
Por i madhi Elie Wiesel e përshkroi indiferencën si “rrezikun më tinëzar nga të gjithë” dhe vërejti, “vuajtjet njerëzore kudo kanë të bëjnë me burrat dhe gratë kudo”.
Vuajtjet e fëmijëve – dhe gjysma e banorëve të Gazës janë fëmijë – duhet të na shqetësojnë veçanërisht.
UNICEF vlerëson se në kaosin e luftës dhe zhvendosjes, të paktën 17 mijë fëmijë në Gaza janë të pashoqëruar ose të ndarë nga prindërit e tyre.
Dy vëllezër adoleshentë ndjekin Dr. Attar.
Njërit djali i është amputuar këmba në ijë; ai vdiq në tryezën e operacionit ndërsa anesteziologu qante.
Tjetri, i cili kishte humbur shumë nga lëkura e trupit, mbijetoi brenda natës, por vdiq në mëngjes.
Spitalet nuk kishin pothuajse gjithçka, tha Dr. Attar, dhe pacientët kaluan javë të tëra në dysheme duke pritur me dhimbje të madhe për kujdes.
Në veshët e tij qëndron ulërima e një gruaje: Ajo po lutej për ndihmë për burrin e saj, plagët e të cilit ishin të patrajtuara për një javë në kaosin e spitalit dhe krimbat zvarriteshin në mish.
Disa do të fajësojnë Hamasin për të gjitha këto: nëse nuk do të kishte sulmuar civilët izraelitë, nuk do të kishte bombardime izraelite.
Kjo është e vërtetë, por mua më duket një shmangie e përgjegjësisë morale.
Izraeli dhe Amerika kanë agjenturë dhe mizoritë e pësuara nga civilët izraelitë nuk e justifikojnë rrafshimin e lagjeve palestineze.
Presidenti Biden duhet të kontrollojë shpirtin e tij: Ai dënon Rusinë për bombardimin e civilëve dhe minimin e rendit ndërkombëtar të bazuar në rregulla, edhe pse ne furnizojmë bomba që mund të zhdukin lagjet në Gaza, edhe kur i japim mbulesë diplomatike kryeministrit, Benjamin Netanyahu, ndërsa banorët e Gazës përballen me rrezik urie.
Biden ka pezulluar fondet për Agjencinë e Kombeve të Bashkuara për Ndihmën dhe Punët, UNRWA, e cila është përgjegjëse për ofrimin e ndihmës për banorët e Gazës – pa përshkruar ndonjë plan alternativ të zbatueshëm për shpërndarjen e ndihmës.
Ai ka të drejtë që është i indinjuar që një duzinë anëtarë të stafit të UNRWA-s (nga 13 mijë punonjës) dyshohet se morën pjesë në sulmet e 7 tetorit dhe është mirë që OKB-ja i pushoi menjëherë ata punëtorë.
Megjithatë, nëse UNRWA nuk është në gjendje të funksionojë për shkak të fondit të pezulluar, fëmijët e Gazës do të vdesin.
Do të ishte e pandërgjegjshme nëse terroristët e Hamasit do të strehoheshin në radhët e një agjencie të OKB-së.
Dhe do të ishte e pandërgjegjshme nëse fëmijët përfundojnë të vdekur nga uria si rezultat i veprimeve tona – edhe kur i themi vetes se po marrim nivelin më të lartë moral.
Vendimet në lidhje me luftën janë të vështira sepse, pa ndryshim, vuajnë civilët e pafajshëm.
Kjo kërkon një llogaritje të përfitimit strategjik kundrejt kostos njerëzore.
Njerëzit do t’i peshojnë kompromiset ndryshe, por le t’i rezistojmë tendencës për të tjetërsuar ato të racave, besimeve dhe etnive të ndryshme.
Kur jemi të kapur në një konflikt, ne priremi të çnjerëzojmë palën tjetër; ne mund ta luftojmë atë impuls duke pohuar humanizmin tonë të përbashkët dhe duke pranuar se të gjitha jetët kanë vlerë të barabartë.
Një jetë, aq e çmuar sa ajo e çdo fëmije amerikanë apo izraelitë, i përket një vajze të zgjuar 10-vjeçare në Gaza, e cila duhet të planifikojë me entuziazëm një udhëtim në Japoni.
Në vend të kësaj, ajo buzëqesh me guxim përmes dhimbjeve torturuese dhe duhet të durojë një amputim nëse do t’i shpëtohet jeta – dhe ne amerikanët duhet të përballemi me bashkëfajësinë tonë në tragjedinë e saj dhe të gjithë Gazës.
