Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe demokracitë e tjera në mbarë botën iu përgjigjën me të drejtë pushtimit të Ukrainës nga Vladimir Putin, duke vendosur sanksione të reja ndaj sistemit financiar të Rusisë, eksporteve të naftës dhe gazit dhe disa individëve.
Këto sanksione janë më gjithëpërfshirëse se çdo përpjekje tjetër e ndërmarrë nga bota e lirë kundër një diktature me përmasat e Rusisë.
Ato sigurisht e kanë dobësuar ekonominë ruse.
Por vetëm më optimistët besonin se sanksionet do ta bindin Putin-in të ndryshojë mendje dhe të tërheqë ushtrinë e tij nga Ukraina.
Në vend të kësaj, qëllimi i këtyre sanksioneve duhet të jetë kufizimi i kapacitetit të Rusisë për të zhvilluar këtë luftë kundër Ukrainës – për të detyruar, jo për të bindur, Putin-in që t’i japë fund pushtimit të tij.
Deri më sot ka pasur disa suksese, por edhe përvoja e gjashtë muajve të fundit tregon se ka shumë për të bërë.
Ne kemi disa sugjerime për masat që mendojmë se ia vlen të merren.
Kontrollet e synuara të eksportit në teknologjinë e ndjeshme kanë rezultuar veçanërisht efektive duke kufizuar aftësinë e Rusisë për të rimbushur armatimin e saktë.
Me kalimin e kohës, kjo ndërprerje e komponentëve të teknologjisë së sofistikuar, duke përfshirë para së gjithash çipat që Rusia nuk mund të prodhojë, do të dobësojë aftësitë ushtarake të Moskës.
Tani bota demokratike duhet të vendosë kufizime shtesë të importit për teknologji të tilla si pjesët e avionëve, sistemet sonar, antenat, spektrofotometrat, pajisjet e testimit, sistemet GPS, pompat vakum dhe pajisjet e fushës së naftës.
Rusia duhet të jetë plotësisht e paaftë për të marrë ndonjë import të teknologjisë së lartë, pasi në fund të fundit shumica e teknologjisë është me përdorim të dyfishtë.
Çdo teknologji që ndihmon ekonominë ruse gjithashtu ndihmon Putin-in të vrasë më shumë ukrainas.
Në planin afatgjatë, eksodi i dhjetëra mijëra punëtorëve rusë të teknologjisë së lartë i shkaktuar nga lufta e Putin-it gjithashtu do të zvogëlojë më tej bazën industriale ushtarake të Rusisë.
Duke ecur përpara, Perëndimi duhet të bëjë më shumë për të lehtësuar një ikje masive të trurit rus.
Vendet demokratike duhet ta bëjnë më të lehtë pranimin e emigrantëve rusë me eksperience teknologjike.
Evropa dhe Shtetet e Bashkuara gjithashtu duhet ta bëjnë më të lehtë për kundërshtarët politikë dhe mediatikë të regjimit të Putinit të emigrojnë.
Sanksionet gjithashtu kanë ndërprerë investimet e huaja direkte, duke shkaktuar mungesë ushqimi, ilaçesh dhe materialesh.
Në mënyrë mbresëlënëse, afërsisht një mijë kompani të huaja kanë dalë nga Rusia.
Shumica nuk do të kthehen kurrë.
Kjo nuk ndikon vetëm në gamën e mallrave dhe shërbimeve të disponueshme.
Kjo do të zvogëlojë gjithashtu transferimin e teknologjisë dhe inovacionin në një gamë të gjerë industrish në të gjithë Rusinë, veçanërisht në sektorin e energjisë.
Por duhet bërë më shumë.
Qeveritë demokratike duhet të bëjnë më shumë presion mbi kompanitë e tyre që nuk janë larguar ende nga Rusia.
Ndërmarrjet e huaja që ndihmojnë makinën luftarake të Putinit, edhe përmes aktit të thjeshtë të pagimit të taksave, duhet të përballen gjithashtu me sanksione.
Komuniteti ndërkombëtar gjithashtu duhet të detyrojë vendet si Turqia, Gjeorgjia dhe Kazakistani – të cilat aktualisht po ndihmojnë në anashkalimin e sanksioneve ekzistuese – të ndalojnë operacionet e vazhdueshme të kontrabandës.
Sanksionet ndaj individëve rusë kanë prodhuar rezultate reale dhe të qëndrueshme.
Zgjatjet në të cilat kanë shkuar oligarkët rusë për të anashkaluar ose hequr listën e sanksioneve sugjerojnë se sanksionet po funksionojnë.
Megjithatë sanksionet ende nuk janë vendosur ndaj mijëra zyrtarëve rusë, liderëve të partive, krerëve të qeverive rajonale, anëtarëve të bordit të ndërmarrjeve të kontrolluara nga shteti rus, propagandistëve dhe personave të famshëm që mbështesin luftën.
Është koha për t’i shtuar ato në listë.
Individët në vendet e treta që ndihmojnë Putinin – si ish-oligarku Bidzina Ivanishvili, sundimtari de fakto i Gjeorgjisë – duhet të dinë se edhe ata do të përballen me sanksione nëse nuk pushojnë së mbështeturi pushtimin barbar të Putinit.
Çdo individ që mbështet luftën e Rusisë në Ukrainë, edhe nëse në mënyrë indirekte ose pasive, duhet të paguajë një kosto.
Deri më sot, sanksionet kanë qenë joefektive në shënjestrimin e eksporteve të karburanteve fosile të Rusisë, burimi kryesor i të ardhurave për përpjekjet luftarake të Rusisë kundër Ukrainës.
Tragjikisht, por në mënyrë të parashikueshme, lufta e Putinit rriti në mënyrë dramatike çmimet globale të energjisë, duke prodhuar fitime të papritura afatshkurtra për Kremlinin.
Udhëheqësit perëndimorë gjithashtu lanë me vetëdije zbrazëtitë në regjimin e sanksioneve, në mënyrë që qeveritë dhe kompanitë të mund të vazhdojnë të blejnë energji nga Rusia.
(I mbetur i paprekur, për shembull, Gazprombank, një institucion financiar kyç për korporatën e gazit natyror të kontrolluar nga shteti rus.)
Lajmi i mirë këtu është se më shumë tashmë është planifikuar.
Deri në fund të vitit, Bashkimi Evropian planifikon të bëjë shkurtime drastike në importet e karburanteve fosile nga Rusia dhe
G7 synon të zbatojë një ide inovative për të kufizuar çmimin e eksporteve të naftës ruse në mbarë botën.
Perspektiva e këtij kufiri të çmimit tashmë po e detyron Rusinë të shesë naftë me çmime të zbritura.
Udhëheqësit e qeverisë demokratike në mbarë botën duhet të sinjalizojnë në mënyrë të besueshme gatishmërinë e tyre për të ushtruar presion ndaj bankave, siguruesve dhe kompanive të transportit për të zbatuar kufirin e çmimeve.
