Për inkursioni ukrainas në Nikolayervo Daryino dhe Oleshnya në rajonin rus Kursk, detajet janë ende të paqarta dhe qeveria ukrainase nuk ka komentuar sulmin, por burimet ruse flasin për rreth 1 mijë ushtarë dhe dhjetëra tanke dhe automjete luftarake që ata do të kishin kaluar kufirin midis Ukrainës dhe Rusisë.

Nëse këto të dhëna konfirmohen, nuk do të jetë inkursioni i parë, por sigurisht më i madhi ukrainas në territorin rus.

Për më tepër, ndërsa në të kaluarën inkursionet nuk drejtoheshin nga ushtria e Kievit, por nga qytetarë disidentë rusë, të mbështetur nga inteligjenca ushtarake ukrainase, tani operacioni duket se kryhet drejtpërdrejt nga ushtria ukrainase.

Duke marrë parasysh nga njëra anë situatën e ndërlikuar të ukrainasve në frontin lindor të Donjeckut dhe nga ana tjetër debatin për përdorimin e armëve perëndimore në Rusi, i cili, edhe pse tejkaluar nga të gjithë aleatët kryesorë të NATO-s (me përjashtim të Italisë, që vazhdon të jetë kundër përdorimit të armëve perëndimore në territorin rus), mund të riaktivizohet në dëm të Kievit, veprimi i Ukrainës, nëse konfirmohet, mund të duket i pamatur, nëse jo i çmendur.

Por le të përpiqemi të kuptojmë arsyet e mundshme.

Së pari, politika. Për më shumë se një vit, një element i strategjisë së mbrojtjes së Ukrainës ka synuar ta bëjë luftën një kosto politike për Moskën. Një luftë nga e cila vetëm Putini përfiton nuk është një luftë që do të përfundojë. Në fakt, një pjesë e madhe e shpjegimit se pse pushtimi rus i Ukrainës shkon përpara është pikërisht sepse Putini përfitoi dhe vazhdon të përfitojë prej tij.

Sjellja e luftës në Rusi ama, ekspozimi i të metave në sigurinë e vendit, veçanërisht në zonat kufitare, kontribuon në rritjen e kostove politike të luftës, si dhe në minimin e imazhit të sigurisë që Putin dëshiron t’i përcjellë popullit të tij.

Kujtojmë se Kursk është në verilindje të Sumy në Ukrainë, nën bombardimet e vazhdueshme nga Rusia për më shumë se dy vjet, me mijëra ukrainas të zhvendosur.

Për opinionin publik ukrainas, i demoralizuar nga fakti se nuk ka parë rezultate në fushë prej muajsh, një operacion i tillë mund të ketë edhe qëllimin politik për të rritur moralin e brendshëm.

Së dyti, arsyeja ushtarake. Pikërisht për shkak se ushtria ukrainase është në vështirësi në Lindje, në dritën e pamjaftueshmërisë dhe ngadalësisë së furnizimit me armë nga perëndimi, një sulm në territorin rus mund të ndihmojë në shpërqendrimin dhe devijimin e burimeve ushtarake ruse nga fronti lindor i Ukrainës për mbrojtjen e territori rus.

Është një taktikë që natyrisht sjell edhe një kosto për Ukrainën: ashtu si burimet ushtarake ruse u detyruan të devijojnë drejt Kurskut, ashtu edhe burimet ushtarake ukrainase u ridrejtuan drejt Rusisë: batanija është e shkurtër për të gjithë, dhe nëse ka diçka është se ajo është më e shkurtër për Ukrainën sesa për Rusinë.

Thënë kështu, veprimi ushtarak ukrainas në Rusi mund të jetë kryer nga asetet ukrainase në rajonin e Sumy-t dhe synon të parashikojë dhe si rrjedhojë të parandalojë një ofensivë të mundshme ruse në Sumy, e cila është diskutuar prej muajsh.

E treta dhe e fundit, arsyetimi i mundshëm diplomatik. Kohët e fundit, presidenti ukrainas Volodymyr Zelensky, duke lexuar ndjenjat e komunitetit ndërkombëtar dhe një ndryshim të mundshëm në opinionin e tij publik, zbuloi njëfarë hapjeje ndaj idesë së negociatave.

Në fakt, opinioni publik ukrainas duket më pak ngurrues ndaj kësaj ideje sesa në të kaluarën, megjithëse mbetet i vendosur kundër idesë së cedimit të territoreve të tij.

Ekzistojnë dy burime kryesore në rajonin e Kurskut: termocentrali bërthamor i Kurskut dhe qendra e tubacionit që sjell gazin rus në Evropë.

Ne nuk e dimë nëse ukrainasit i kanë arritur (ose duan ose mund t’i arrijnë) këto qëllime, aq më pak nëse do të ishin në gjendje t’i mbanin ato nëse do të kishin sukses. Por nëse do të arrinin të pushtonin asetet strategjike ruse, këta (si dhe afërsisht 40 ushtarë rusë që ushtria ukrainase duket se i ka kapur) sigurisht që do të përfaqësonin një mjet të vlefshëm pazaresh në çdo negociatë të ardhshme.

Deri më sot ne dimë ende shumë pak për dinamikën e saktë të operacionit. Ne dimë edhe më pak për efektivitetin dhe qëndrueshmërinë e tij. Mund të rezultojë të jetë një dështim gjigant ose një lëvizje e shkëlqyer për të ribalancuar dinamikën politike, ushtarake dhe kush e di ndoshta edhe diplomatike në të ardhmen.

Është padyshim një lëvizje me rrezik të lartë, megjithëse një rrezik që synon – dhe kjo duhet mbajtur mend gjithmonë – mbrojtjen e Ukrainës nga një pushtim ushtarak që ka nisur tashmë për më shumë se dy vjet.