Një kthesë në titullin e romanit të famshëm të Erich Maria Remarque të vitit 1929 për jetën e përditshme në llogoret e Luftës së Parë Botërore duket i përshtatshëm për përvjetorin e parë të sulmit të Hamasit në Izrael më 7 tetor. Ndërsa media mbulon çdo zhvillim të ri dhe befasues – vrasjen e liderit të Hamasit, Ismail Haniyeh, dhe liderit të Hezbollahut, Hassan Nasrallah; Pushtimi i Izraelit në Libanin jugor; Sulmi me raketa balistike i Iranit ndaj Izraelit – fakti është se gjërat po bëhen ato që kanë qenë gjithmonë. Po realizohen potencialet që ishin prezente që në fillim.

Nga një këndvështrim më i gjerë historik dhe filozofik, kritikët e Izraelit humbasin pikën kur pretendojnë se ai po dështon në misionin e tij për të shkatërruar Hamasin dhe thjesht po vret palestinezët dhe po rrafshon Gazën. Kujtoni strategjinë e Izraelit para 7 tetorit. Për vite me radhë, ai siguroi që financimi i huaj të arrinte Hamasin në mënyrë që të mbante palestinezët të ndarë, duke parandaluar kështu çdo përparim drejt një zgjidhjeje me dy shtete.

Natyrisht, Izraeli po vepron në vetëmbrojtje në Gaza, Bregun Perëndimor dhe Liban. Por shumë varet nga mënyra se si dikush e përkufizon “veten”. Nëse Rusia pushton një pjesë të Ukrainës dhe e shpall atë pjesë të Rusisë, a mund të pretendojë më pas vetëmbrojtje kur shtyp ata që rezistojnë?

Kur Gjermania pushtoi Belgjikën në fillimin e Luftës së Parë Botërore, një ministër belg gjoja tha se, “Çfarëdo që historianët të thonë më vonë për këtë luftë, askush nuk do të mund të thotë se Belgjika sulmoi Gjermaninë”.

Megjithatë, që nga pushtimi i Rusisë, nuk ka më respekt për faktet e vendosura. Kremlini dhe aleatët e tij janë bërë gjithnjë e më efektivë në pretendimin se Ukraina filloi konfliktin.

Retorika e Izraelit nuk është e ndryshme. Kur Forcat e Mbrojtjes izraelite (IDF) nisën “operacionin e kufizuar tokësor” në Liban më 1 tetor, dikujt iu kujtua përshkrimi eufemist i Rusisë për pushtimin e saj si një “operacion ushtarak special”. Në të dyja rastet, mund të parafrazojmë Groucho Marksin: Mund të duket si luftë dhe mund të dhemb si luftë; por mos lejoni që kjo t’ju mashtrojë. Kjo është vërtet luftë.

Përsëri, gjërat po bëhen ato që kanë qenë gjithmonë. Në fund të korrikut, një grup ministrash, deputetësh, gazetarësh dhe komentatorësh izraelitë dënuan një bastisje të policisë ushtarake të IDF në bazën Sde Teiman në Izraelin jugor, pas raportimeve të rezervistëve izraelitë që abuzonin me të burgosurit palestinezë. Bastisja dhe arrestimet shkaktuan protesta të mëdha publike, edhe pse ishin rezervistë të tjerë izraelitë ata që kishin sinjalizuar.

Të tmerruar nga ajo që kishin parë, ata dolën heroikisht me pretendimet se personeli i sigurisë në bazë po torturonte të burgosurit palestinezë duke i sodomizuar me shufra metalike. Disa nga të burgosurit pastaj u gjakosën deri në vdekje.

Megjithatë, në vend që të indinjoheshin nga mizori të tilla, disa zyrtarë izraelitë u zemëruan me ata që ndoqën çështjen. Merrni parasysh transkriptin e mëposhtëm nga një debat në Knesset (parlament), i transmetuar nga gazetari britanik Peter Oborne:

Deputeti izraelit i paidentifikuar: “Kjo është marrëzi, dikush në zyrën e prokurorit mendon se është e mundur të arrestohen ushtarë për gjërat që u bëjnë terroristëve të Nukhba-s (Njësia Elite e Hamasit). Nuk mund të vazhdojmë si zakonisht…”.

[Pasthirrmë]: “Të fusësh një shkop në rektumin e një personi, a është kjo e ligjshme?”

Deputeti: “Hesht! Po, nëse ai është Nukhba, gjithçka është legjitime për të bërë. Gjithçka.”

Ose merrni parasysh këtë klip nga një panel diskutimi në TV izraelit (i ndarë gjithashtu nga Oborne):

Panelisti i parë: “Ushtarët dyshohen se kanë përdhunuar një të burgosur me pranga – kjo nuk ju shqetëson?”.

Panelisti i dytë: “Unë nuk i jap gomarit të miut atë që ata i bëjnë atij njeriu të Hamasit. Problemi i vetëm që shoh është se nuk është politikë shtetërore të abuzojë me të burgosurit. Së pari, ata e meritojnë dhe kjo është një formë e shkëlqyer hakmarrjeje. Së dyti, ndoshta do të veprojë si një pengesë”.

Imagjinoni reagimin tonë nëse e gjithë kjo do të kishte ndodhur në Rusi. Sado e çmendur mund të tingëllojë, mënyra më e mirë për të llogaritur gjendjen tonë të vështirë morale mund të jetë të argëtojmë një teori konspiracioni. Pothuajse një vit më parë, imagjinova një telefonatë midis forcave të vijës së ashpër izraelite dhe Hamas:

Linja e ashpër izraelite: “Përshëndetje, a ju kujtohet se si ju mbështetëm në mënyrë diskrete kundër Organizatës për Çlirimin e Palestinës? Tani na keni borxh një nder: Pse nuk sulmoni dhe therni disa hebrenj afër Gazës? Ata janë miq me arabët, paqësorë, kështu që ne nuk kemi nevojë për ta. Ajo që na duhet është diçka për t’i dhënë fund protestave civile kundër nesh dhe për të shkëputur vëmendjen nga spastrimi i ngadaltë etnik i Bregut Perëndimor. Bota do të tronditet nga brutaliteti juaj dhe ne do të jemi në gjendje të luajmë viktimën, të arrijmë unitetin kombëtar dhe të përshpejtojmë spastrimin etnik në Bregun Perëndimor!”.

Linja e ashpër e Hamasit: “Mirë, por ne kemi nevojë për një nder: Për t’u hakmarrë për masakrën tonë, ju duhet të bombardoni civilët në Gaza, duke vrarë mijëra, veçanërisht fëmijë. Kjo do të nxisë antisemitizmin në mbarë botën, që është qëllimi ynë i vërtetë!”

Linja e ashpër izraelite: “Nuk ka problem, ne gjithashtu kemi nevojë për një ringjallje të antisemitizmit, i cili na lejon të vazhdojmë të luajmë rolin e viktimës dhe të bëjmë çfarë të duam në vetëmbrojtje!”.

Ky skenar imagjinar, natyrisht, është i turpshëm. Por kujtoni romanin e Robert Harris The Ghost (më vonë një film nga Roman Polanski). Një shkrimtar fantazmë për Adam Lang, një ish-kryeministër i Mbretërisë së Bashkuar i modeluar sipas Tony Blair, zbulon se klienti i tij është mbjellë në Partinë Laburiste dhe është manipuluar nga CIA gjatë gjithë kohës. Duke komentuar “zbulimin tronditës-tmerr” të librit, një kritik për Observer shkroi se ishte “aq tronditës sa thjesht nuk mund të jetë e vërtetë, megjithëse nëse do të ishte, sigurisht që do të shpjegonte pothuajse gjithçka rreth historisë së fundit të Britanisë së Madhe”.

Ashtu si shpikja e Harris, skenari im i neveritshëm nxjerr jashtë logjikën e tangos perverse të sotme: Nuk është e vërtetë, por nëse do të ishte, do të shpjegonte gjithçka. Telefonata ime imagjinare nuk është pjesë e realitetit, por është reale.

Meqenëse viktimat në parim lejohen të sulmojnë kundër, lufta i jep Izraelit një shans për të ndjekur spastrimin etnik në Izraelin e Madh. Sipas ministrit të financave të ekstremit të djathtë të Izraelit, Bezalel Smotrich, “emigrimi vullnetar” i palestinezëve në Gaza është “zgjidhja e duhur humanitare” për enklavën e rrethuar dhe për rajonin.

Paraleliteti midis Ukrainës dhe Palestinës është bërë më i fortë pasi disa dallime kryesore janë bërë të paqarta. Perëndimi pro-izraelit (veçanërisht Shtetet e Bashkuara) tani e përfytyron mbështetjen e tij për Ukrainën dhe mbështetjen e tij për Izraelin si dy iniciativa në të njëjtën luftë globale, sikur Izraeli të mos jetë i ndryshëm nga Ukraina.

Ndërkohë, në pseudo-të majtën, shumë pretendojnë se sulmet fillestare nga Rusia dhe Hamasi ishin të dyja masa të justifikuara mbrojtëse në përgjigje të provokimeve dhe shtypjes historike, sikur Donetsk të ishte Bregu Perëndimor rus.

Në rendin e ri botëror që po shfaqet, lufta e Gazës është një pikë nyje që kondenson të gjitha antagonizmat përcaktuese të epokës moderne. Këtu do të vendoset gjithçka. “Palestina” sot është një simbol universal – një mbështetje për të gjitha mëkatet evropiane dhe një font i antisemitizmit.

Tragjedia është se Izraeli, i cili rezultoi nga faji i Evropës për Holokaustin, po bëhet një simbol i shtypjes dhe kolonizimit evropian. Evropianët u dhanë të mbijetuarve të asaj toke gjenocidi që njerëzit e tjerë e kishin banuar për shekuj. Është ai mëkati origjinal që, i pashlyer, po pengon sërish paqen dhe qetësinë në frontin e Lindjes së Mesme.

Slavoj Žižek, Profesor i Filozofisë në Shkollën e Diplomuar Evropiane, është Drejtor Ndërkombëtar i Institutit Birkbeck për Shkenca Humane në Universitetin e Londrës dhe autor, së fundmi, i Ateizmit të Krishterë: Si të jesh një materialist i vërtetë (Bloomsbury Academic, 2024) .

E drejta e autorit: Project Syndicate, 2024.

www.project-syndicate.org