Kryelartësia izraelite është kthyer.

Kush do ta besonte se një vit pas 7 tetorit do të kthehej, dhe në një shkallë të tillë.

Pasi mundëm Hamasin dhe shkatërruam Rripin e Gazës, tani po mposhtim Hezbollahun dhe po shkatërrojmë Libanin – dhe tashmë po i drejtohemi Iranit.

Dialogu izraelit tashmë po flet për ndryshimin e regjimit atje, duke diskutuar vrasjen e Ayatollah Ali Khameneit dhe duke diskutuar mes sulmeve në instalimet bërthamore dhe goditjeve në objektet e naftës.

Izraeli është në një gjendje arrogance.

Nga fundi i shkëmbit dhe fryma e trazirave të 7 tetorit – u krahasua me Holokaustin – deri në majat e arrogancës së ndryshimit të regjimit dhe të lëvizjes së popujve në të gjithë Lindjen e Mesme.

Dhe të gjitha brenda një viti.

Do të përfundojë me lot dhe gjak. Është natyra e mendjemadhësisë, sipas definicionit, që përfundon në katastrofë.

Është natyra e një paqëndrueshmërie të tillë ekstreme, nga Holokausti fiktiv deri te fitorja fiktive.

Ndërkohë, miliona njerëz po ikin të detyruar nga ushtria izraelite, të zhvendosur, refugjatë, të varfër, të pashpresë, të plagosur, jetimë dhe të gjymtuar në procesione të pafundme vuajtjesh në Gaza dhe Liban.

Së shpejti në Bregun Perëndimor dhe ndoshta edhe në Iran.

Asnjëherë nuk kanë ikur kaq shumë njerëz nga tmerri i Izraelit, madje as në Nakba të vitit 1948.

Ata kurrë nuk do ta harrojnë atë që Izraeli u bëri atyre, kurrë.

Për Izraelin dhe izraelitët, ajo sjell jo vetëm gëzim, kënaqësi dhe krenari kombëtare, por edhe një udhëtim pushteti që ata nuk e kanë parë kurrë, sigurisht jo që nga viti 1967.

Sukseset ushtarake, sado mbresëlënëse, po e çmendin Izraelin.

Si i hodhëm në erë pagerët dhe si i vramë udhëheqësit e tyre, kudo rreth e qark.

Sulmi ndaj Iranit mund ta demonstrojë këtë.

Por arritjet ushtarake nuk janë gjëja më e rëndësishme.

Çfarë vjen më pas?

Izraeli mendon se qielli është kufiri për sulmet e tij, pushtimet, vrasjet dhe shkatërrimet që ai mund të mbjellë.

Dhe nuk ka asnjë ndalim.

Asnjëherë më parë nuk ka qëndruar kështu përballë portës së zbrazët, e bindur se i është dhënë mundësia e goditjes së një jete.

Pafuqia e bashkësisë ndërkombëtare, veçanërisht e Shteteve të Bashkuara, përforcon ndjenjën e dehjes.

Gjithçka është e mundur.

Duket se Izraeli mund të vazhdojë fushatat e tij pushtuese dhe ndëshkuese pa pengesa.

Amerika i lutet të ndalojë; lutjet e saj nuk bëjnë asnjë përshtypje te izraelitët.

Me të drejtë kështu.

Por Izraeli mund të zbulojë se fitoret e tij mahnitëse nuk janë gjë tjetër veçse një kurth fatal mjalti, si fitorja dehëse e vitit 1967 – frutat e kalbura të së cilës po i hamë edhe sot e kësaj dite.

Ajo që përshkruhet si kapacitete të pakufizuara ushtarake mund të përfundojë me një fitore pirroike.

Në Gaza, Izraeli vazhdon të keqtrajtojë miliona njerëz të mjerë, edhe pasi ka njoftuar se Hamasi është mundur ushtarakisht.

Pse të vazhdojë? Sepse mundet. Së shpejti edhe në Liban.

Ndëshkimi i panevojshëm dhe i rrezikshëm i Iranit është diskutuar publikisht prej ditësh, sikur nuk ka asnjë vend përveç Izraelit, asnjë kufi për mundësitë e tij dhe askush që do të ndalojë epshin e tij për pushtet.

Në mungesë të një miku të vërtetë që do ta bënte këtë, ai kurrë nuk do të ndalojë vetë, derisa ta godasë fatkeqësia. Dhe mund të vijë. Sukseset ushtarake priren të jenë mashtruese dhe kalimtare.

Neveritjes së botës përfundimisht do t’i bashkohen edhe qeveritë e tyre.

Izraeli nuk ka mbështetje ndërkombëtare përveç Shteteve të Bashkuara dhe Evropës.

Vërtetë, ata ende nuk kanë ngritur gishtin, por një ditë opinioni publik atje mund ta ndryshojë këtë.

Historia është plot me vende të dehura nga pushteti që nuk dinin të ndalonin në kohë.

Izraeli po i afrohet kësaj.

Ndërkohë, mendimi i miliona njerëzve në Lindjen e Mesme që ikin të tmerruar para saj, duke vuajtur dhimbje dhe poshtërim të papërshkrueshëm nën çizmet tona, duhet të bëjë që çdo Izrael të tkurret nga turpi dhe frika.

Në vend të kësaj, ata e mbushin zemrën izraelite me krenari dhe i inkurajojnë ata të kërkojnë më shumë nga e njëjta gjë.

Dhe nuk e ndalon.