Pashë me kujdes intervistën 90-minutëshe të Tucker Carlson, një ish-gazetar i Fox News, i cili është shumë i afërt me Presidentin e SHBA-ve, Donald Trump (si dhe homologun e tij rus Vladimir Putin), me Steve Witkoff, një ish-zhvillues i pasurive të paluajtshme, i kthyer në të dërguarin special të Trump për Lindjen e Mesme dhe Rusi.

Pavarësisht përsëritjeve dhe kontradiktave të shpeshta, shfaqet një vizion i qartë dhe në dukje i sinqertë. Por shfaqet edhe një administratë mediokër, injorante, servile ndaj liderit narcisist dhe tepër e lehtë për t’u manipuluar.

Katër pika kyçe konfirmojnë këtë vlerësim.

Së pari, Witkoff duket vërtet i interesuar për të ndjekur atë që ai e konsideron, ose më mirë atë që shefi i tij e konsideron “paqe” – në Ukrainë dhe në Gaza. Por është një paqe e parë me sytë e një zhvilluesi të pasurive të paluajtshme, e përbërë nga territore dhe burime për t’u ndarë, ndërtesa për t’u rindërtuar dhe mbi të gjitha shumë para për t’u bërë.

Është një “paqe” që nuk njeh histori, që shpërfill detajet, që nuk merr parasysh ideologjitë; një paqe në të cilën vlera e vetme për t’u ndjekur është ajo e pasurisë materiale.

E gjithë kjo shprehet dhe përsëritet me thjeshtësi çarmatosëse. Witkoff pranon se gjërat janë pak më të komplikuara nga sa e imagjinonte ai përpara se të merrte detyrën nga presidenti. Por besimi fetar ndaj shefit të tij e bind atë se ai mund t’ia dalë.

Së dyti, intervista e bën të qartë se pse kjo “paqe” është kaq larg realitetit të luftës në Ukrainë apo asaj që po ndodh në Lindjen e Mesme.

Witkoff, dhe për këtë arsye shefi i tij, është pa kushte në linjë me palët që kanë një interes të qartë për të vazhduar luftën, përkatësisht Benjamin Netanyahu në Gaza (por edhe në Bregun Perëndimor) dhe Vladimir Putin në Ukrainë.

Witkoff dhe Carlson hedhin poshtë faktin se ofensiva e Izraelit në Gaza ka arritur majat e reja të shkatërrimit.

Pas refuzimit të zbatimit të fazës së dytë të armëpushimit të përfunduar në janar, Netanyahu, me dritën jeshile të Trump, nisi një operacion të ri që brenda pak ditësh vrau rreth 500 palestinezë (mbi 100 prej tyre fëmijë).

Izraeli i është rikthyer gjithashtu ofensivës në Liban dhe Siri, disa zona prej të cilave vazhdon t’i pushtojë.

Në botën e fantazisë së Witkoff-it, e gjithë kjo ose nuk ekziston ose është thjesht një detaj në marshimin e paepur drejt “paqes” që ai beson se dëshiron Netanyahu.

Edhe më lajkatare ishin fjalët e Witkoff-it për Putinin, mes miratimit dhe inkurajimit të Carlson-it, i cili vitin e kaluar kishte intervistuar në mënyrë të vazhdueshme presidentin rus në Moskë, i pari perëndimor që e bën këtë që nga viti 2022.

Sipas Witkoff (d.m.th. Trump), Putini është një udhëheqës i madh që dëshiron paqe.

Edhe këtu, sulmet e pandërprera ruse mbi energjinë dhe infrastrukturën civile të Ukrainës duken të parëndësishme, në kundërshtim me armëpushimin tridhjetëditor të dëshiruar nga Trump dhe të pranuar teorikisht nga Putini.

Asgjë nga këto nuk ekziston, me sa duket “paqja” është afër.

Pika e tretë ka të bëjë me servilizmin e turpshëm të Witkoff-it ndaj shefit të tij; “Njeriu më i fortë” që ka njohur ndonjëherë dhe që do të donte të ishte si ai.

Një besnikëri kaq absolute sa nuk është për t’u habitur që Trump, kaq i ndjeshëm ndaj lajkave, i caktoi Witkoff-it fillimisht ndërmjetësimin për Gazën dhe më pas gjithashtu Rusi-Ukrainë dhe, ndoshta, së shpejti edhe për Iranin.

Witkoff, si Carlson, janë gjithandej duke lavdëruar shefin e tyre sepse e dinë se sa efektivë janë lavdet.

Por edhe Putini e di këtë. Witkoff duket thuajse i prekur kur tregon se gjatë takimit të tyre në Kremlin, presidenti rus i dorëzoi atij një portret të Trumpit të pikturuar nga një artist i famshëm dhe rrëfeu se ishte lutur për Trumpin kur iu bë tentativa për të vrarë.

Shumë e ëmbël. Burri i KGB-së në Kremlin argëtohet duke tallur Trump-in ndërsa përkëdhel egon e tij, duke e ditur se kjo do ta bëjë atë edhe më të manipulueshëm.

Aspekti i fundit që më goditi në intervistë është mungesa e madhe e Evropës, për të cilën u bënë vetëm referenca të izoluara.

Në sytë e Witkoff (d.m.th. Trump), si dhe në sytë e Putinit, Evropa është duke vdekur dhe e parëndësishme.

Përpjekjet e vendeve “të gatshme” për të formuar një koalicion për të mbështetur Ukrainën janë përqeshur dhe kërcënimet e Rusisë ndaj kontinentit janë hedhur poshtë si qesharake.

Në dritën e sa më sipër, kjo mjafton për të kuptuar se për ata që kujdesen për demokracinë dhe paqen, të llojit të vërtetë, përpjekjet e asaj Evrope të “atyre që” po shkojnë në drejtimin e duhur.