Ndërsa aktet antisemite dhe raciste janë në rritje në vendet perëndimore, një demonstratë e madhe kundër antisemitizmit u zhvillua të dielën e sotme, 12 nëntor në shumë qytete franceze.
Megjithatë, modalitetet e kësaj rritjeje nuk janë unanime, me disa zyrtarë dhe intelektualë të frikësuar nga rreziku i ngatërrimit me mbështetjen e pakushtëzuar për Izraelin, në një vend ku konfuzioni midis anti-sionizmit dhe antisemitizmit u sanksionua nga ligjvënësi në vitin 2019, muaj më parë, Soulayma Mardam Bey, tani gazetare në libanezen “L’Orient Le Jour”, denoncoi në një rubrikë mekanizmat e këtij kurthi semantik.
“Anti-sionizmi është një nga format moderne të antisemitizmit”, deklaroi me solemnitet Emmanuel Macron, gjatë darkës vjetore të Këshillit Përfaqësues të Institucioneve Hebraike të Francës, më 20 shkurt. Antisemitizmi në Francë në vitin 2019 kërkon një përgjigje të karakterizuar nga serioziteti, simbolet e forta dhe solidariteti.
Megjithatë, komentet e presidentit francez janë të dyshimta. Nëse ai do të kishte thënë se disa forma të anti-sionizmit përzjehen me format moderne të antisemitizmit, atëherë ndoshta do të kishte të drejtë.
Për disa vite, ne kemi parë në fakt se një pjesë e diskursit anti-sionist është rekuperuar nga një narrativë thellësisht antisemitike.
Ai nuk është vetëm një diskurs i strukturuar ideologjikisht, por edhe një përfaqësim shumë më i përhapur, i cili, nisur nga një vizion karikaturist i marrëdhënieve shoqërore, ndërthur një ndjenjë shpronësimi ekonomik dhe një impuls konspirativ.
Por të thuash se “anti-sionizmi është një nga format moderne të antisemitizmit” është mjaft e shkurtër; shume shkurt ; shumë i shkurtër.
Shpronësimi i gjuhës
Historikisht, anti-sionizmi konsiston në kundërshtimin e krijimit të një shteti hebre në Palestinë.
Sot, nga njëra anë duhet konsideruar se ky shtet u themelua në dëm të palestinezëve dhe, nga ana tjetër, të kundërshtohet diskriminimi që ai përjetëson në emër të ruajtjes së identitetit të tij hebre.
“Shkatërrimi i Izraelit” është në fakt një jo-debat që diskutohet për të mos trajtuar çështjen e politikës së tij koloniale. E vetmja palë e interesuar që ka mjete të mjaftueshme politike dhe ushtarake për të kërcënuar ekzistencën e Izraelit sot është Izraeli vetë.
Që në kohën e Oslos, disa thanë se zgjidhja me dy shtete ishte ndoshta më pak e keqja nga të gjitha, por më e kufizuara në kohë. Sot, shumimi i vendbanimeve në Bregun Perëndimor dhe njohja e Jeruzalemit si kryeqyteti i pandashëm i Izraelit synojnë të krijojnë një realitet de facto në terren që do të justifikojë nesër pamundësinë e krijimit të një shteti palestinez.
Në fakt, tashmë është kështu.
Çfarë do të mbetet atëherë?
Nëse gjithçka shkon mirë, një shtet që strehon popullsi me të drejta të pabarabarta, pra shumë mesatarisht demokratik.
Për sa i përket barazisë, kjo do të thotë të hiqet dorë nga karakteri hebre i shtetit…
Por, për t’iu rikthyer edhe një herë temës fillestare – fjalorit, fjalët e luftës së të mundurve merren, shtrembërohen, falsifikohen dhe rishiten pa pyetur pronarët e tyre fillestarë.
Ndonjëherë, ky proces ripërvetësimi – ose më mirë shpronësimi i gjuhës – kundërshton të gjithë logjikën.
Sepse sinqerisht, kur një francez, pavarësisht nga origjina e tij, i thotë një francezi tjetër, të cilin e supozon se është hebre: “Zionist i ndyrë, shko në shtëpi në Tel Aviv” (siç i ndodhi së fundmi filozofit Alain Finkielkraut), kjo quhet antisemitizëm, jo anti-sionizëm.
Kur, në një demonstratë kundër barazisë martesore, disa njerëz mendojnë se është e përshtatshme të ulërasin “Hebrenj, sionistë, dilni nga Franca!”, është më shumë se një oksimoron, është marrëzi absolute. Ata që përballen me Sionizmin në versionin e tij praktik dhe të përditshëm, larg Perëndimit dhe lirizmit të tij gjeopolitik, nuk do t’i thoshin kurrë një francezi të besimit hebre “ik në shtëpi në Tel Aviv”.
Gjithmonë ka pasur bastardë. Por të paktën ata e lidhën poshtërimin me një minimum koherence politike. Pierre Drieu La Rochelle, shkrimtar kolaboracionist francez, shkroi për shembull në ditarin e tij të luftës (1939-1945): “Unë vdes antisemitik (me respekt për hebrenjtë sionistë)” apo edhe “më pëlqejnë racat kur janë gjetkë në vendet e tyre; Unë do t’i kisha dashur sinqerisht hebrenjtë në vendin e tyee».
Në të njëjtën mënyrë, mund të citojmë edhe zyrtarë të regjimit Vichy, si Vallat, ose Tixier-Vignancour, antisemitizmi i të cilëve nuk ishte i papajtueshëm me mbështetjen e tyre për Sionizmin.
Kjo padyshim nuk do të thotë se të gjithë sionistët janë antisemitë.
Vetëm se fjalët kanë kuptim. Pra, kur disa njerëz lidhin “sionizëm”, “krizë bankare”, “krizë sociale”, “krizë morale”, “Bruksel” dhe “Macron”, ata janë përgjithësisht antisemitë.
Jo anti-sionistë. Dhe sigurisht jo pro-palestinezë.
Me pak fjalë, është turp që nuk i referohemi kurrë palestinezëve kur flasim për Palestinën. Një ditë, Mahmoud Darëish tha se ai e shihte veten si një “poet trojan”, ose “një nga ata të cilëve iu hoq e drejta për të transmetuar humbjen e tyre”.
Pikërisht për këtë bëhet fjalë sot, në Francë, antisemitët – si eseisti Alain Soral – dhe tifozët e pakushtëzuar të politikës izraelite – si ish-kryeministri Manuel Valls për shembull – luajnë muzikën e historisë së Palestinës me katër duar, pa u ftuar asnjë palestinez në koncert.
Barrë
Pra, po, është e vërtetë, ka anti-sionistë që janë të fiksuar pas Izraelit sepse kanë një urrejtje të thellë ndaj hebrenjve – me ose pa shtet – të cilët ata i konsiderojnë përgjegjës për të gjitha të këqijat e botës.
Konfuzioni politik në të cilin po biem çdo ditë e më shumë e konfirmon këtë prirje. Është fakt.
Megjithatë, a e bën kjo luftën antikoloniale të palestinezëve më pak të drejtë? A e bën kjo pushtimin më legjitim? Prishjet e shtëpive? Dëbimet me forcë? A duhet të na pengojë kjo të trajtojmë çështjen e të drejtës së kthimit të refugjatëve? A duhet të heshtim për atë që po ndodh në Jerusalemin Lindor? Dhe në Gaza?
Disa argumentojnë se ne duhet të bëjmë dallimin midis llojeve të ndryshme të Sionizmit.
Në rregull.
Por, me sinqeritet të plotë, të kërkosh nga të pushtuarit të identifikojnë të gjitha nuancat e sionizmit nuk do të thotë asgjë: sionizëm i majtë, i djathtë, laik apo fetar, ndoshta ndryshon diçka për izraelitët në varësi të prejardhjes së tyre sociale dhe kulturore; por jo shumë për palestinezët.
T’u kërkosh palestinezëve dhe atyre që i mbështesin ata që të vlerësojnë moralisht sionizmin është t’u kërkosh të kolonizuarve që të pranojnë pa u turbulluar diskursin e kolonizatorit dhe të fshihen me vullnetin e tyre të lirë nga historia.
Dhe gjithashtu, duhet thënë, po u imponohet atyre barra e historisë franceze, në anën e saj antisemite dhe kolonialiste.
I kërkohet të paguajnë të mundurit e historisë në Palestinë, historinl dredha-dredha të Evropës.
Shpërndahet kështu me vetëdije ose pa vetëdije historia franceze e bashkëpunimit dhe kolonizimit me degëzimet e saj në një ligjërim zyrtar që eksternalizon burimet e racizmit dhe antisemitizmit.
Me një piruetë retorike, duke e kthyer antisemitizmin në rangun e një koncepti “oriental” që nuk ka të bëjë me “ne”.
Kështu projektohet diku tjetër një pjesë e barbarisë që ke brenda vetes.
Dhe në të njëjtën kohë, për ironi, ne e lidhim veten me një përkufizim folklorik dhe tërësisht lokal të anti-sionizmit, siç teorizohet nga francezët fashistë ose fashistë, të cilët kanë investuar obsesionet e tyre të mbushura me urrejtje në një kauzë për të cilën ata nuk dinë pothuajse asgjë.
Ne preferojmë t’u besojmë atyre sesa të dëgjojmë zërat militantë, artistikë ose thjesht njerëzorë të atyre që janë përballur me dhunën e sionizmit në mishin e tyre.
