11 mijë e 500 fëmijë janë vrarë në Gaza – tmerri i kësaj shkalle nuk ka shpjegim

Dyqind e gjashtëdhjetë emra foshnjash mosha e të cilëve ishte 0; emrat e foshnjave që nuk arritën të festojnë ditëlindjen e tyre të parë dhe as nuk do të festojnë ndonjë gjë tjetër.

Këtu janë disa nga emrat e tyre: Abdul Jawad Hussu, Abdul Khaleq Baba, Abdul Rahim Awad, Abdul Rauf al-Fara, Murad Ebu Saifan, Nabil el-Eidi, Najwa Radwan, Nisreen al-Najar, Oday al-Sulltan, Zeyd al- Bahbani, Zeyn el-Jarusha, Zeyne Shatat.

Çfarë ëndrrash kishin prindërit për ta?

Pastaj janë qindra emra fëmijësh një dhe dy vjeç; fëmijët e vegjël tre ose katër vjeç; fëmijët që ishin pesë, gjashtë, shtatë ose tetë, deri tek të rinjtë që ishin 17 vjeç kur vdiqën.

Mijëra emra, njëri pas tjetrit, nga 11 mijë e 500 fëmijët e vrarë nga Forcat Mbrojtëse të Izraelit në Gaza gjatë katër muajve të fundit.

Lista rrjedh si titrat në fund të një filmi të gjatë, një melodi e trishtë në sfond.

Rrjeti “Al-Jazeera” postoi listën e emrave të njohur për të gjatë fundjavës, gjithsej gjysma e 11 mijë e 500 që u vranë, sipas ministrisë së shëndetësisë të Hamasit.

Një fëmijë vritet çdo 15 minuta, një në çdo 100 fëmijë në Gaza.

Rreth tyre qëndronin fëmijët që dëshmuan vdekjen e të dashurve të tyre, prindërit që varrosën foshnjat e tyre, njerëzit që kishin nxjerrë trupat e tyre nga zjarri dhe rrënojat, mijëra fëmijë të gjymtuar dhe dhjetëra mijëra në tronditje përgjithmonë.

Sipas të dhënave të OKB-së, 10 mijë fëmijë humbën të dy prindërit në këtë luftë, luftë në të cilën vdesin dy nëna çdo orë.

Asnjë shpjegim, asnjë justifikim nuk mund ta mbulonte kurrë këtë tmerr.

Do të ishte më mirë nëse makina propagandistike e Izraelit as të mos përpiqej.

Asnjë histori e “Hamasi është përgjegjës për të gjitha”, dhe asnjë justifikim që tregon se Hamasi fshihet mes civilëve.

Tmerri i kësaj shtrirjeje nuk ka asnjë shpjegim tjetër përveç ekzistencës së një ushtrie dhe qeverie që nuk ka asnjë kufi të caktuar me ligj apo moral.

Mendoni për këto foshnja, që vdiqën në krevat fëmijësh dhe pelenat e tyre, për fëmijët që u përpoqën të vrapojnë për të shpëtuar jetën e tyre pa dobi.

Mbyllni sytë për një moment dhe imagjinoni 10 mijë trupat e vegjël të shtrirë krah për krah; hapini ato dhe shikoni varret masive, dhomat e mbipopulluara të urgjencës, me ambulancat që nxjerrin jashtë gjithnjë e më shumë fëmijë që janë futur me nxitim, të paqartë nëse janë të vdekur apo të gjallë.

Po ndodh edhe tani, pak më shumë se një orë me makinë nga Tel Avivi.

Kjo po ndodh pa u raportuar në Izrael, pa ndonjë debat publik mbi tërbimin e dhunshëm që Izraeli i ka lejuar vetes të bëjë në Gaza këtë herë, më shumë se kurrë më parë.

Kjo po ndodh gjithashtu pa menduar askush në Izrael se çfarë do të vijë nga kjo vrasje masive, çfarë mund të përfitojë Izraeli prej saj dhe çfarë çmimi do të paguajë për të.

Mos na shqetësoni, ne po vrasim fëmijë.

Klishetë janë të çuditshme dhe patetike: “Ata filluan”, “nuk ka zgjidhje”, “çfarë do të dëshironit të bënim?” “IDF po bën gjithçka që mundet për të shmangur vrasjen e njerëzve të pafajshëm”.

E vërteta është se Izraelit nuk i intereson, as nuk ka ndonjë interes.

Në fund të fundit, palestinezët nuk i duan fëmijët e tyre, dhe në çdo rast, ata do të ishin rritur vetëm për t’u bërë terroristë.

Ndërkohë, Izraeli po fshin breza në Gaza dhe ushtarët e tij po vrasin fëmijë në numër duke konkurruar me luftërat më mizore.

Kjo nuk do të harrohet dhe nuk mund të harrohet.

Si mund të harrojë një popull ata që vranë fëmijët e tij në një mënyrë të tillë?

Si mund të heshtin njerëzit me ndërgjegje në mbarë botën ndaj vrasjeve masive të fëmijëve?

Fakti që Izraeli nuk po e shqyrton këtë çështje nga brenda, pa lot apo ndërgjegje në prova, vetëm duke dëshiruar më shumë për këtë luftë, derisa të arrihet një “fitore përfundimtare”, nuk e lidh botën.

Bota sheh dhe tronditet.

E vërteta është se është e pamundur të heshtësh.

Edhe Izraeli, aq i zhytur në pikëllimin dhe shqetësimin e tij për fatin e pengjeve; Izraeli, i cili vetë përjetoi tmerre më 7 tetor, nuk mund të injorojë atë që po ndodh në Gaza.

Duhen shtatë minuta për të shfaqur listën e mijëra fëmijëve të vdekur, duke kaluar me të njëjtën shpejtësi si jeta e tyre e mjerueshme.

Në fund, nuk mund të heshtësh; Këto janë shtatë minuta që ju lënë të mbytur në lot, të pikëlluar dhe të turpëruar.