Një javë tragjike në Lindjen e Mesme, mes luftës dhe shpresave, e mbyllur nga operacioni “Rendi i Ri” për të vrarë Hassan Nasrallah.

Dhe nuk ka mbaruar pasi IDF ka premtuar goditje të reja.

Diplomacia perëndimore është angazhuar për kontakte të drejtpërdrejta, udhëtime të ministrave, me një propozim armëpushimi 21-ditor të bashkuar nga SHBA-ja dhe Franca.

Ndërmjetësuesit dukej se ishin afër një rezultati, ndonëse në një kontekst të brishtë, dhe dhanë nota optimizmi të kujdesshëm.

Pastaj erdhi ftohtësia e Netanyahut, i cili përdori dhe rrezikun e një krize qeveritare.

Kryeministri vendosi një perde gjatë udhëtimit në Asamblenë e OKB-së, mes hipotezave të anulimit dhe shtyrjeve.

Më pas ai u nis për në New York ku mbajti një fjalim të ashpër.

Këto irrituan Parisin dhe Washingtonin, të bindur se kishin një premtim.

Kush e di, ndoshta edhe Nasrallahu mendoi se prania e “Bibit” në Big Apple mund të përfaqësonte një hapje të përkohshme për të lëvizur me më pak rrezik.

Në vend të kësaj, një humnerë do të hapej sipër dhe poshtë këmbëve të tij.

Përgatitja

Nëse negociatorët negocionin, spiunët punonin në hije.

Për muaj të tërë, inteligjenca izraelite, Mossad dhe ushtria kanë ngacmuar armiqtë e tyre në Liban dhe Siri.

Mbledhja e të dhënave, përdorimi i informatorëve, inkursionet.

Goditja paralelisht me vrasjet në shënjestër, e ndjekur nga shpërthimi i pagerëve të modifikuar në eksploziv dhe duke përfunduar në duart e mijëra milicëve.

Nuk e dimë nëse kjo e zgjeroi çarjen në sistemin e sigurisë, por kemi parë pasojat katastrofike për lëvizjen.

I destabilizuar, ai u tradhtua dhe tradhtoi rregullat e dukshme.

Samiti

Shërbimet vazhduan të “vëzhgonin” trekëndëshin shiit: luginën e Beqaa-s, bazën tradicionale dhe të lashtë të luftëtarëve; zona jugore libaneze që mishëron bastionin anti-izraelit; lagjja Dahieh në kryeqytet, qendra nervore e lëvizjes.

Bombardimet i detyruan militantët të mbanin kokën ulur, transferimet u bënë të pasigurta dhe komunikimi i vështirë.

Prandaj ndoshta nevoja për biseda ballë për ballë, personalisht midis udhëheqësit dhe komandantëve.

Ndoshta ata miratuan një modus operandi që konsiderohet i vlefshëm, por problemi është se kushtet kishin ndryshuar.

Dhe armiku fshihej.

Tel Aviv – shkruante New York Times – mësoi për takimin me Nasrallah, mori koordinatat dhe ua kaloi urdhrin luftëtarëve.

Sërish sipas burimeve të gazetës kishte pasur edhe momente të tjera ku sekretari i partisë së Zotit ishte brenda rrezes por qeveria nuk do të kishte dhënë dritën jeshile.

Bombat

Bastisja u krye nga F 15 të Skuadronit 69, Hammers, tashmë të përfshirë në shkatërrimin e një reaktori sirian në 2007.

Në sulm, disa ndërtesa u rrafshuan, u përdorën bomba anti-bunker prej një ton, të cilat gërmuan kratere gjigante dhe shkaktuan dhjetëra, ndoshta qindra viktima civile.

Të krijuara për të shkatërruar ato depërtojnë në objektiv dhe shpërthejnë “brenda” falë sistemeve të ndryshme.

Që nga 7 tetori, Izraeli ka marrë më shumë nga Shtetet e Bashkuara, pjesë që i janë shtuar arsenalit të ndërtuar.

Tunelet e Hamasit dhe Hezbollahut, objektet nëntokësore ku Republika Islamike ka vendosur objekte të programit bërthamor por edhe raketa me rreze të gjatë.

Kush qëndron

Partia e Zotit ka dhjetëra mijëra anëtarë, ka trupa të shumtë tani me karrige të mbetura bosh nga të vrarët.

Lista e figurave tani është ngushtuar: Naim Qassem, Hashem Saffiedine (teorikisht pasardhësi i caktuar i Nasrallahut, Talal Hamyah, njeriu që drejtonte aktivitetet sekrete jashtë vendit, Abu Ali Rida, komandanti i njësisë Bedr dhe të tjerë më pak të njohur.

Marrë nga “Corriere della Sera”, përshtatur për Albanian Post