‘New York Times’: Një Putin i izoluar në qoshe, është më i rrezikshëm se kurrë

Fjalimi kërcënues televiziv i presidentit rus, Vladimir Putin, ishte shumë më tepër sesa një përpjekje për të ndryshuar rrjedhën e luftës së tij të lëkundur kundër Ukrainës.

Ai u përpoq të kthente një luftë agresioni kundër një fqinji në një luftë të mbrojtjes së “atdheut mëmë” të kërcënuar, një temë që përkon me historinë e rusëve ndër kohë.

Putin-i synonte asgjë më pak se të ndryshonte kuptimin e luftës për vendin e tij, duke ngritur rrezikun për të gjithë botën.

Ai paralajmëroi Perëndimin me terma të pagabueshëm – “ky nuk është një blof” – se përpjekja për të dobësuar ose mposhtur Rusinë mund të provokojë kataklizëm bërthamor.

Duke përmendur armët e tij bërthamore, duke akuzuar Perëndimin se kërkon të “shkatërrojë” vendin e tij dhe urdhëroi thirrjen e 300 mijë rezervistëve ushtarakë, Putin pranoi në mënyrë implicite se lufta që ai filloi më 24 shkurt nuk ka shkuar ashtu siç dëshironte ai.

Ai i pikturoi ukrainasit si pengje të thjeshta të “makinerisë ushtarake të Perëndimit kolektiv”.

Duke u larguar nga objektivi i tij fillestar për çmilitarizimin dhe “denazifikimin” e të gjithë Ukrainës, ai nisi të gënjejë më pretendimet e shtrembëruara të Kremlinit se lufta po vazhdonte sipas planit, dhe në heshtje pranoi diçka që ai gjithmonë e kishte mohuar: realitetin dhe rezistencën në rritje të një kombi të bashkuar ukrainas.

Por Putin-i i futur në qoshe është një Putin në gjendjen e tij më të rrezikshme.

Ky ishte një nga mësimet thelbësore të rinisë së tij të ashpër.

“Rusia fitoi luftërat e saj mbrojtëse kundër Napoleonit dhe Hitlerit, dhe gjëja më e rëndësishme që Putin-i bëri këtu nga një këndvështrim psikologjik ishte të pretendonte edhe këtë, se është një luftë mbrojtëse”, tha Michel Eltchaninoff, autori francez i veprës “Brenda mendjes së Vladimirit”.

Sipas fjalëve të Putin-it, ajo botë e imagjinuar e mbushur me një thelb të patjetërsueshëm rus është rritur në përmasa.

Ai tha se Rusia do të mbështesë referendumet e afërta në katër rajone të Ukrainës nëse do t’i bashkohen Rusisë – vota të denoncuara nga Ukraina dhe Perëndimi si mashtrim dhe një prelud i mundshëm për aneksimin.

Kremlini ka sinjalizuar se nëse e përthith atë territor, kundërofensivat ukrainase që po zhvillohen në lindje dhe jug për të rimarrë territorin e pushtuar nga Rusia do të konsiderohen si sulme në tokën ruse, duke justifikuar çdo nivel hakmarrjeje, duke përfshirë një përgjigje bërthamore.

“Nëse integriteti territorial i vendit tonë kërcënohet, ne sigurisht do të përdorim të gjitha mjetet që kemi në dispozicion për të mbrojtur Rusinë dhe popullin tonë”, tha Putin.

Fjalimi i tij, i cili sigurisht mund të jetë një blof pavarësisht mohimit të tij, megjithatë vendosi para Perëndimit një dilemë që ka qenë e natyrshme në politikën e tij që nga fillimi i luftës: Sa larg mund të shkojë mbështetja intensive ushtarake dhe logjistike për Ukrainën, pa nisur një konfrontim bërthamor?

“Unë besoj se kërcënimi bërthamor është një blof, por i jep Putin-it një mjet për të tmerruar Perëndimin dhe për të theksuar ndarjet rreth ofrimit të armëve, sepse disa tani mund ta shohin atë si shumë të rrezikshme”, tha Sylvie Bermann, një ish-ambasadore franceze në Rusi.

Disa orë pas fjalimit në Moskë, Presidenti Biden denoncoi “kërcënimet e hapura bërthamore” të Putin kundër Evropës, duke i përshkruar ato si “të pamatura”.

Duke iu drejtuar Asamblesë së Përgjithshme të Kombeve të Bashkuara, ai tha se Perëndimi do të jetë “i qartë, i vendosur dhe i palëkundur” në vendosmërinë e tij ndërsa përballet me “luftën brutale dhe të panevojshme” të Putin-it në Ukrainë.

Ka filluar një lojë e tërthortë me liderët amerikanë dhe rusë që përpiqen të manovrojnë njëri-tjetrin ndërsa lufta po acarohet.

Nëse Ukraina dhe mbështetësit e saj perëndimorë kanë avantazhin për momentin, ky avantazh nuk është aspak i sigurt.

Shtatë muaj pas luftës, zgjidhja e saj duket më e largët se kurrë dhe jehona e saj më e rrezikshme.

Ndoshta jo që nga kriza e raketave Kubane gjashtë dekada më parë, udhëheqësit amerikanë dhe rusë nuk janë përballur me njëri-tjetrin në mënyrë kaq të qartë dhe të mprehtë për rrezikun e luftës bërthamore.

Siç ka thënë Olaf Scholz, kancelari gjerman, Shtetet e Bashkuara dhe aleatët e saj perëndimorë janë përpjekur të përdorin “të gjitha mjetet e mundshme” për të ndihmuar Ukrainën “pa krijuar një përshkallëzim të pakontrollueshëm”.

Por rreziku i atij përshkallëzimi, ndoshta fillimi i Luftës së Tretë Botërore, sapo u rrit, sepse ajo që përbën një goditje “brenda Rusisë” tani mund të përkufizohet ndryshe nga Putin-i.

Plot zemërim dhe helm, duke e portretizuar Ukrainën si selinë e neo-nazistëve dhe Perëndimin si një motor gjigant të “rusofobisë”, Putin u shfaq po aq gënjeshtar për fqinjin që sulmoi, ashtu siç ishte në fjalimin e tij të 24 shkurtit që njoftoi luftë.

Ai ka pakësuar ambiciet ushtarake të Rusisë në Ukrainë – të përmbysura nga disfata ruse në Kiev dhe pengesat e fundit në fushën e betejës në verilindje – pa pakësuar obsesionet e tij mbi poshtërimin rus në shpërbërjen e Bashkimit Sovjetik tre dekada më parë.

Të mërkurën, ashtu si në shkurt, ai akuzoi në mënyrë të rreme autoritetet ukrainase për gjenocid kundër rusëve etnikë.

Ai mburrej me armë bërthamore që janë “më të avancuara” se ato të Perëndimit.

Ai bëri akuza të egra për kërcënimin ndaj Rusisë.

Ai aludoi, për shembull, në “deklaratat e disa përfaqësuesve të rangut të lartë të shteteve kryesore të NATO-s për mundësinë dhe pranueshmërinë e përdorimit të armëve të shkatërrimit në masë – armë bërthamore – kundër Rusisë”.

Nuk ka asnjë provë për këtë.

Putin “pohoi se duhej të vepronte sepse Rusia ishte e kërcënuar. Por askush nuk e kërcënoi Rusinë dhe askush tjetër përveç Rusisë nuk kërkoi konflikt”, tha Biden.

Fjalimet erdhën në prag të një dimri që do të jetë i vështirë në Evropë, me inflacionin dhe kostot e energjisë në rritje, dhe disa ditë përpara zgjedhjeve italiane të dielën, në të cilat një kandidate e ekstremit të djathtë, Giorgia Meloni, është favorite.

E djathta ekstreme evropiane në përgjithësi ka qenë simpatizante ndaj Moskës, megjithëse qëndrimi i vetë Melonit duket se po evoluon.

Deri më tani, Biden ka qenë shumë efektiv në çimentimin e unitetit perëndimor.

Por ndërsa administrata Biden ka pak besim në diplomacinë me Moskën në këtë fazë, Franca dhe Gjermania ende kërkojnë dialogun me Rusinë që Presidenti, Emmanuel Macron, i Francës përmendi në fjalimin e tij të martën në Kombet e Bashkuara, një dialog që gjykohet i nevojshëm.

Megjithatë, jo me çdo çmim.

Pozicioni i Macron është ngurtësuar.

Ai paraqiti një pamje të zymtë të një bote që rri pezull në prag të luftës dhe ndarjes brutale si rezultat i agresionit “perandorak” të Rusisë.

Përpjekja ruse për të rindërtuar perandorinë e humbur në shpërbërjen e Bashkimit Sovjetik e gjen veten në një udhëkryq të pabesë.

Pas pengesave të shumta ushtarake, Putin foli nga një pozicion më i dobët se ai që kishte shtatë muaj më parë.

Situata është shumë e rrezikshme sepse Putin-i është në një kurth.

Marrë nga “New York Times”, përshtatur për Albanian Post

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.