Kjo analizë është e autorit Amos Harel për Haaretz

Trupi i Sekretarit të Përgjithshëm të Hezbollah-ut, Hassan Nasrallah u nxor të dielën nga rrënojat e qendrës së tij komanduese në lagjen Dahiyeh të Bejrutit, të cilën forcat ajrore izraelite e bombarduan të premten.

Menjëherë pas kësaj, Hezbollah konfirmoi se sulmi vrau gjithashtu Ali Karaki-n, komandantin e Hezbollah-ut përgjegjës për Libanin jugor.

Një tjetër sulm izraelit të shtunën vrau Nabil Qaouk, i cili kishte qenë një anëtar i shquar i udhëheqjes së Hezbollah-ut për tre dekada.

Bombardimet në Dahiyeh rifilluan të dielën pasdite. Objektivat ishin me sa duket disa nga të mbijetuarit e fundit të udhëheqjes politike dhe ushtarake të Hezbollah-ut.

Larg, në një incident, rrethanat e të cilit mbeten të paqarta, një koordinator i lartë për Houthi-t në Yemen u vra në një përplasje helikopteri në Iran.

Dhe në Yemen, Forcat Ajrore të Izraelit bombarduan portin e Hodeidah-ut për herë të dytë në përgjigje të lëshimit të një rakete nga Houthi-t në Izraelin qendror të shtunën.

Të gjitha këto operacione, secila prej të cilave do të kishte zënë tituj me gërma kapitale po të kishte ndodhur një ose dy muaj më parë, pothuajse janë shtyrë në margjinat e lajmit nga vrasja e Nasrallah-ut, i cili ishte një nga figurat më të rëndësishme në Lindjen e Mesme në dekadat e fundit.

Në një artikull që shkroi për revistën “Time”, Firas Maksad, një analist në Institutin e Lindjes së Mesme me bazë në Washington, citoi një thënie që i atribuohet Vladimir Leninit: “Ka dekada kur asgjë nuk ndodh dhe ka javë kur ndodhin dekada”.

Kjo sigurisht që është e vërtetë për dy javët e fundit, gjatë të cilave Izraeli duket se ka likuiduar pothuajse plotësisht thelbin e komandës së lartë të Hezbollahut, ka shkatërruar një pjesë të konsiderueshme të rezervave të tij të raketave dhe predhave si dhe përfundoi me vrasjen e zhurmshme të liderit të tij.

Sidoqoftë, puna nuk ka mbaruar vërtet.

Sulmet masive aktuale të Forcave Ajrore izraelite synojnë jo vetëm ndjekjen e zyrtarëve të lartë të mbetur të organizatës terroriste, por edhe të synojnë më shumë rezerva raketash dhe predhash.

Megjithatë, një pyetje mbetet pa përgjigje: a do të plotësohet sulmi ajror, i cili ka regjistruar arritje kaq të gjera, me një ofensivë tokësore në Libanin jugor?

Kryetarët e qyteteve pranë kufirit verior, banorët e të cilëve janë evakuuar, po bëjnë presion për një lëvizje të tillë, si dhe oficerë të lartë nga Komanda Veriore e ushtrisë.

Ata thonë se ka një nevojë urgjente për të trajtuar infrastrukturën ushtarake që Hezbollahu, dhe veçanërisht forcat e tij elitare Radwan, kanë ndërtuar pranë kufirit si mbi dhe nën tokë, në vitet që nga lufta e fundit në Liban në 2006.

Kjo do të duhej të bëhej kryesisht duke dërguar forca tokësore, siç ishte rasti në Rripin e Gazës.

Por kjo do të kërkonte luftime më të vështira dhe sigurisht që do të rezultonte me viktima.

Plane të ndryshme për këtë janë diskutuar ndër vite, nga një hyrje e kufizuar në zona me terren komandues deri te pushtimi i të gjithë territorit në jug të lumit Litani.

Duke pasur parasysh përgatitjet që Hezbollahu ka bërë gjatë viteve për një ofensivë tokësore izraelite në Libanin jugor, kjo nuk do të ishte një detyrë e lehtë, edhe nëse shumë prej operativëve të organizatës kanë ikur drejt veriut.

Debati në Izrael vërvitet rreth pyetjes nëse një operacion i tillë është i nevojshëm dhe nëse një goditje tjetër është e nevojshme tani për të bërë që Hezbollahu të shembet dhe të dëmtojë pozitën dhe aftësitë e tij për vitet në vijim.

Një pretendim i zakonshëm i dëgjuar ditët e fundit është se Izraeli e mbivlerësoi Hezbollahun dhe për vite të tëra e bëri veten më të frikësuar nga grupi sesa ishte e nevojshme.

Dobësia dhe konfuzioni që Hezbollahu ka demonstruar që nga sulmi ndaj sinjalizuesve të tij më 17 shtator, me të vërtetë nxitin një pyetje të tillë.

Megjithatë, kjo nuk është hera e parë që një ushtri apo organizatë ka përjetuar një krizë të madhe gjatë kohës së luftës që ka kundërshtuar parashikimet e mëparshme.

Një goditje kaq masive e kohës së luftës sa ka pësuar kohët e fundit Hezbollahu krijon kaos dhe paralizë që dëmton vendimmarrjen nga ana e lartë dhe i lë komandantët e fushës dhe ushtarët e zakonshëm të luftojnë vetëm.

Izraeli duhet ta dijë këtë më mirë se shumica – kjo është, pak a shumë, ajo që ndodhi me Divizionin e ushtrisë në Gaza 7 tetorin e kaluar.

Arritjet kryesore që Forcat e Mbrojtjes së Izraelit kanë shënuar kohët e fundit kanë nxitur një humor të turpshëm në studiot televizive, me spikerë dhe ekspertë që konkurrojnë me secilin në vlerësimin e dobësisë së armikut dhe lavdërimin e gjenialitetit izraelit.

Por si gjithmonë, ia vlen të kujtojmë se bilbili i fundit nuk ka rënë dhe armiqtë tanë, nga Irani te Hezbollahu dhe Hamasi, mund të përgjigjen ende, edhe nëse kanë pësuar dëme serioze.

Fakti që Hezbollah aktualisht po lëshon vetëm qindra raketa, me sa duket pasqyron intensitetin e tronditjes dhe konfuzionit në radhët e tij. Por kjo nuk do të thotë se një nga komandantët e saj nuk do të marrë frenat në duart e tij në të ardhmen e afërt.

Ajo që është më shqetësuese është se si do të përgjigjet Irani.

Llogaria e saj e pazgjidhur me Izraelin lidhur me vrasjen e ish-liderit të Hamasit Ismail Haniyeh në Teheran është rritur shumë pas vrasjes së Nasrallah-ut.

Dhe edhe pse udhëheqësi shpirtëror i Iranit, 85-vjeçari Ali Khamenei, përgjithësisht e ka zët për t’u përfshirë në luftëra, është e vështirë të besohet se ai do të lejojë që një incident i tillë të kalojë pa hakmarrje në planin afatgjatë.

Sa i përket frontit jugor, mund të supozojmë me kujdes se thashethemet për vdekjen e liderit të Hamasit, Jahja Sinwar ishin shumë të ekzagjeruara, ose të paktën të parakohshme.

Paradoksalisht, kjo mund të ketë një avantazh. Sinwar aktualisht duket të jetë personi i vetëm në Hamas i aftë për të nënshkruar një marrëveshje për kthimin e pengjeve.

Prej kohësh ai ka vonuar përgjigjen ndaj propozimeve të ndërmjetësuesve, por nuk është i vetmi që pengon një marrëveshje.

Kryeministri Benjamin Netanyahu, i cili parashikoi “ditë të shkëlqyera” për Izraelin të shtunën, duket se ka humbur plotësisht interesin për negociatat me Hamasin.

Ai ende flet për sjelljen e pengjeve në shtëpi, por në praktikë, ai është tërësisht i fokusuar në frontet me Hezbollahun dhe Iranin, të cilat po nxehen.

Ai tashmë po merr lëvdata nga baza e tij politike për vargun e sukseseve në Liban, të cilat me të vërtetë i kërkonin të merrte rreziqe dhe vendime në kushte pasigurie.

Për aq sa mund të përcaktohet tani, ai i ka vënë synimet e tij në sulme shtesë në çdo front. Një armëpushim nuk duket të jetë prioriteti i tij kryesor, pavarësisht thirrjeve të familjeve të pengjeve.