Në “ritmin” e Sylvinho-s, si ndryshoi formacioni kuqezi

Gjashtë muaj pas disfatës në Varshavë, Sylvio Mendes Campos Júnior (Sylvinho) kthehet të përballet me Poloninë, ekipin e vetëm që e ka mposhtur në fazën eliminatore të Euro2024.

Kësaj radhe, kombëtarja shqiptare gjendet në pozita komode në grupin E me 7 pikë pas 2 fitoresh dhe një barazim me Republikën Çeke.

Por, transformimi i ekipit kuqezi ka rezultuar i suksesshëm për trajnerin brazilian pas asaj paraqitjeje dinjitoze por jo rezultative në Poloni.

Asokohe, Sylvinho rreshtonte një skuadër 4-3-1-2 në pozicione mbrojtëse dhe në detyra sulmuese ekipi kuqezi përkthehej në një 4-1-4-1 me Gjasulën statik para mbrojtjes për të lidhur dy fazat e lojës.

Me mungesa të rëndësishme në mbrojtje, trajneri brazilian vendosi debutuesin Mihaj dhe Kumbullën si dhe këmbeu krahët mes Hysajt dhe Balliut.

Në portë, Strakosha do të luante ndeshjen e parë dhe të vetme mes shtyllave të kombëtares kuqezi.

Mesfusha do të përshtatej me Ramadanin dhe Gjasulën si dy numra 6 para mbrojtjes, ku i pari kishte detyra më ofensive me kalimin e minutave.

Risia Asllani si mesfushor i avancuar pas 2 sulmuesve rezultoi pjesërisht “gjetje” pasi ky i fundit u gjend disa herë në pozicione të rrezikshme për portën e kundërshtarëve.

Ai që do të mbetej disi në hije nga ky rreshtim ishte pikërisht Asani që u kthye me kalimin e ndeshjeve në titullar të palëvizshëm në krahun e djathtë.

Ndeshja e parë në Shqipëri kundër Moldavisë ishte e mbushur nga ankthi dhe kërshëria për një trajner, ndaj të cilit ishin ngritur pritshmëri për shkak të artificave moderne të futbollit që ishin parë në ndeshjen me Poloninë.

Sylvinho i besoi formacionit të tij më të aplikuar edhe me klubet e mëparshme 4-3-3 i pastër me dy anësorë si Uzuni dhe Asani.

Çelësi i suksesit rezultoi pozicionimi i Ramadanit në qendër të mesfushës, i cili i jepte frymëmarrje ekipit ndërmjet dy fazave të lojës.

Së bashku me Hysajn, Cikalleshin dhe Asanin, ata do të ktheheshin në të besuarit e palëvizshëm të trajnerit brazilian në skemën kuqezi.

Gjetje po ashtu ishte dhe paraqitja e Mitajt, një ndër futbollistët më polivalent në fushë.

Golat u shënuan në vijimin e rreshtimit lart të ekipit, në një pressing asfiksues, i cili u konkludua me cilësitë teknike të Asanit dhe Bajramit.

Skema ishte e suksesshme dhe ekipi shfaqi një formë fizike të shkëlqyer me pozicionimet e reja në fushë.

Ndoshta, ndeshja më e mirë taktikisht për Shqipërinë u regjistrua në Ishujt Faroe dhe jo për shkak të modestisë së kundërshtarit.

Vendosja e Seferit në krahun e djathtë për të përshkuar topat e gjatë dhe futjen në dy-të-tretat e fushës me vertikalizime ishte “prekja e ëmbël” për Bajramin që kaloi muajin e mjaltit në pozicionin e ri pas sulmuesit.

Skema e re 4-2-3-1 po jepte frytet shumë herët në ndeshje dhe shpërndarja e lojës nga të dy krahët ku Asani vertikalizonte po ashtu jo pak herë Cikalleshin kishin rritur tej mase rrezikshmërinë e ekipit në fazën e sulmit.

Ndonëse golat e fitores (Asllani dhe Muçi) erdhën po ashtu nga cilësitë teknike të lojtarëve dhe lojës së shpejtë në hapësirat e mbyllura të lojtarëve ishullorë, rrjedhshmëria “Joga Bonito” e Shqipërisë së re të Sylvinho-s po mahniste shikuesit dhe tifozët kuqezi.

Ky formacion u sprovua edhe në fushën e vështirë të Pragës duke rrëmbyer një barazim të vyer ndaj Republikës Çeke.

Tre gola të pësuar (dy në lojë aktive – një nga goditjet standarde) në katër ndeshje janë tregues edhe i një mbrojtjeje të fortë, e cila suksesin e gjen pikërisht te rreshtimi i mesfushës me Ramadanin.

Me dy fazat e lojës (mbrojtje – mesfushë) shumë pak të prekura nga trajneri brazilian, Sylvinho pritet të rezervojë ndoshta ndonjë surprizë në sulm ndaj ekipit polak.

Frymëzimi i Sylvinho-s

Në një rrëfim për “Coaches Voice” (Zëri i trajnerëve), Sylvinho tregoi prapaskenat kur u takua me trajnerin legjendar te Arsenal-it, Arsene Wenger në Brazil dhe më pas erdhi firma me “Topçinjtë”.

Ai luajti me skuadrën londineze nga viti 1999 deri në 2001 dhe trajneri francez është si një burim frymëzimi aktualisht për të, në postin e ri që mban në pankinë.

Kur Arsene Wenger mbërriti si menaxher i Arsenalit në vitin 1996, ai gjeti një ekip pothuajse gati.

Edhe pse Bruce Rioch, Stewart Houston dhe Pat Rice kishin mbajtur të gjithë sundimin te topçinjtë në 12 muajt para ardhjes së Wenger-it, katërshja e famshme mbrojtëse mbeti në formacion.

Termi “katërshja mbrapa” përdoret lirshëm. Ajo që zbuloi Arsene Wenger ishte më shumë si një “gjashtëshe prapa”.

Si dhe kuarteti i Lee Dixon, Tony Adams, Steve Bould dhe Nigel Winterburn, ishte edhe qendërgjysma rezervë Martin Keown dhe portieri David Seaman.

Graham e kishte kthyer këtë koleksion lojtarësh në një njësi të padepërtueshme.

Kuptimi i tyre ishte aq gjithëpërfshirës sa Wenger nuk kishte nevojë të ndryshonte asgjë.

Në vend të kësaj, ai u përqëndrua në shtimin e aftësisë sulmuese në një bazë të qëndrueshme.

Bruce Rioch e kishte filluar atë proces duke blerë Dennis Bergkamp dhe David Platt.

Në dy vitet e tij të para si menaxher i Arsenalit, Wenger shtoi Marc Overmars dhe Nicolas Anelka për të rritur fuqinë sulmuese të Arsenalit.

Arsenali kishte katër mbrojtës të fortë dhe një sulm të frytshëm. Për të përshpejtuar tranzicionin mes të dyve, Arsene Wenger rekrutoi Patrick Vieira dhe Emmanuel Petit.

Këta dy mesfushorë u bënë mishërimi i stilit “box-to-box”, duke mbrojtur njëkohësisht katërshen e pasme dhe duke i nxitur sulmuesit me pasime provuese.

Skuadrat kundërshtare në Premier League nuk kishin as mashtrimin për të prishur mbrojtjen e organizuar mirë të Arsenalit dhe as atletizmin për të përballuar shpejtësinë e tyre në sulm.

Topçinjtë u shpërblyen me titullin e parë të Wengerit në Premier League në 1997-98.

Panorama e Shqipëri – Poloni

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.