Atë natë të 9 shtatorit 1960, 18-vjeçarja Barbra Streisand bëri rrugën përmes Greenwich Village në një klub të vogël të quajtur Bon Soir për shfaqjen e parë solo me pagesë të karrierës së saj.
“Më kujtohet që shkova në klub me një palë këpucë të viteve 1920 që i kam ende sot e kësaj dite. Rrugës, më kujtohet se mendoja që ky mund të jetë fillimi i një ndryshimi të madh në jetën time”.
Ky është një nënvlerësim i madh.
Ndikimi i shfaqjeve të Streisand-it në Bon Soir vuri në lëvizje atë që do të bëhej një nga karrierat më të suksesshme, të qëndrueshme dhe të pamundura në historinë e muzikës pop.
Në të njëjtën kornizë kohore që artistë si Beatles dhe Bob Dylan revolucionarizuan botën me tinguj befasues, Streisand u bë rivali i tyre me albume që i bënë këngët e vjetra të dukeshin si një revolucion i tyre.
Me dy vjet në Bon Soir, Columbia Records kishte mjaftueshëm besim te këngëtarja për të pranuar një kusht të guximshëm në kontratën e saj që të ruante kontrollin e plotë artistik.
Drejtuesit e Columbia-s i sugjeruan asaj ta bënte albumin debutues një regjistrim live nga klubi që e nxori në treg.
Duke marrë parasysh fuqinë e shfaqjeve që ata regjistruan, ajo priste të emocionohej nga kasetat.
Por kur i dëgjoi, u zhgënjye. “Nuk më pëlqeu cilësia. Ajo dhomë nuk ishte menduar të ishte një studio regjistrimi”.
Columbia e la në sirtar albumin, duke lëshuar një regjistrim në studio si debutimin e saj. Rezultati u shpërblye shumë, duke rezultuar në një hit në Top 10, me shitje që i dha asaj edhe dy Grammy, duke përfshirë çmimin e albumit të vitit.
Megjithatë, fansat e përkushtuar kanë kërkuar për dekada të tëra për të dëgjuar regjistrimin legjendar të ruajtur në sirtar nga Bon Soir.
Do të kalonin më shumë se tre dekada përpara se risitë në përzierjen e tingullit të përparonin deri në pikën ku Joachim van der Saag mund të arrinte ekuilibrin e duhur.
“Pasi dëgjova përzierjet e Joachim-it, u kënaqa shumë, shumë”, ka thënë Streisand.
Albumi Barbra Streisand në Bon Soir do të dalë më në fund në nëntor. 60 vjet pasi u regjistruan shfaqjet origjinale.
Teksa përzierjet e reja lejojnë që katër instrumentet që mbështetën Streisand-in në ato net të gjejnë më në fund vendin e tyre të merituar, vokali i saj ka mbetur i paprekur.
Bashkëproducenti i albumit, Jay Landers, ka treguar se gjithë çka dëgjohet është “pikërisht ajo që ajo këndoi”.
Kur je i famshëm, njerëzit ndonjëherë e marrin si të mirëqenë talentin thelbësor që të bëri të famshëm në fillim.
Me gjithë famën e saj stratosferike, Streisand ishte çdo gjë tjetër veçse një divë në biseda.
Ajo ka folur me bujari dhe me kadencat e rastësishme që tradhtojnë rrënjët e saj në Bruklin.
Kujtimi i Streisand-it për ditët e saj të hershme në Brooklyn, si dhe frymëzimet e saj muzikore, janë mprehur në vitet e fundit që ajo i ka kaluar duke shkruar kujtimet e saj.
“Më pëlqente të këndoja në korridorin tim në Brooklyn, sepse kishte një tavan të lartë, kështu që kur këndoja bëhej jehonë”, ka kujtuar ajo.
E vogël, ajo nuk kishte asnjë interes të bëhej këngëtare, përkundrazi u fokusua për t’u bërë aktore.
Pasi lexoi Ditarin e Anne Frank në moshën 14-vjeçare, Streisand filloi të ndiqte klasat profesionale të aktrimit. “Të luaja personazhe ishte jeta ime, ambicia ime, ëndrra ime”, ka treguar ajo.
Në të njëjtën kohë, miqtë filluan të njohin madhësinë, thellësinë dhe bukurinë e zërit të saj të këndimit.
Çelësi për këtë ishte Barry Dennen, apartamenti i tij në fshatin ku do të përplasej, në mënyrë që të mos i duhej të shkonte në shtëpi në Brooklyn pas orëve të aktrimit.
Madje është raportuar shpesh se ata ishin në një marrëdhënie romantike.
“Kjo nuk është e vërtetë. E donim njëri-tjetrin si njerëz, por nuk ishim të dashuruar. Isha mirënjohëse që ai kishte këtë koleksion të madh disqesh me shumë albume të aktorëve në Broadway dhe këngëtarë më të vjetër. Ishte dhuratë”.
Nga koleksioni i tij, ajo nxori shumë nga materiali që do të përfshinte listat e saj të hershme të grupeve.
Kënga që përcaktoi më së miri misionin e saj në të kënduar ishte “A Sleepin’ Bee”, me muzikë nga Harold Arlen dhe tekst nga Truman Capote për muzikalin House of Flowers të vitit 1954.
“Teksti i asaj kënge më dha tre aktet e një shfaqjeje që e kisha dëshiruar si aktore. Dhe Harold-i ishte një nga ata shkrimtarë që mund të shkruante për këto melodi madhështore. Kjo më dha atë që kisha nevojë”, ka treguar ajo.
Streisand, jo vetëm që ka shkuar kundër tendencave në muzikë, por gjithashtu ka sfiduar nocionet konvencionale të bukurisë femërore në një epokë kur pak e bënin.
Ishte miku i saj, ilustruesi dhe grimieri Bob Schulenberg, vizatimet e të cilit e bënë atë të vetëdijshme për bukurinë e portretit të saj. Gjë të cilën as nuk e dinte fare.
Por ai nuk ishte i vetmi që vuri re joshjen e saj.
Kur legjenda e modës Diana Vreeland e vendosi Streisand-in në kopertinën e Vogue, ajo zgjodhi një foto që fokusohej te hunda e këngëtares.
Një moment vendimtar për imazhin e shumë grave.
Streisand ishte po aq e guximshme në qasjen e saj ndaj zhanrit.
Për specialen e saj televizive të vitit 1973, performoi me muzikantë nga Afrika, Turqia dhe Spanja, duke ndihmuar në “muzikën botërore” vite përpara se ta bënte Paul Simon.
Asokohe, popullariteti i rock-ut dhe pop-it të ri ishte bërë shumë i fuqishëm për t’u injoruar, kështu që shefi i label-it të saj, Clive Davis, e nxiti të fillonte regjistrimin e këngëve të shkruara nga artistë si Lennon, McCartney dhe Paul Simon.
Por për vetë atë, tranzicioni ishte “shumë i vështirë”.
Gjithçka rreth shkrimit të këngëve kishte ndryshuar nga epoka me të cilën ajo ishte mësuar. Përpjekja e parë e Streisand për të trajtuar gjëra të tilla në albumin e vitit 1969 “What About Today?” ishte fatkeqe.
Përpjekja e saj e dytë, “Stoney End”, doli shumë më mirë, duke përfituar nga hapja dramatike e titullit të këngës së shkruar nga këngëtarja Laura Nyro.
Rezultoi në një nga hitet më të mëdha të saj. Edhe pse ajo e ka quajtur hitin “një surprizë të mrekullueshme”, lufta e saj me pop-in e ri vazhdoi.
Megjithatë, ajo përfundoi duke grumbulluar edhe më shumë hite në epokën e saj moderne sesa në epokën e mëparshme, më të egër, duke arritur kulmin e karrierës me albumin “Guilty” të viteve 1980, prodhuar nga Barry Gibb.
Në të gjithë rrugëtimin e saj që daton që nga regjistrimi i Bon Soir, zëri i saj flet për procesit e formimit të saj.
“Shumë nga ajo që bëj është diçka që dëgjoj brenda meje. Nuk mund të shpjegoj si dhe pse. Më del nga koka ose fyti im dhe më pas, befas, është thjesht… atje”.
Marrë nga “The Guardian”, përshtatur për “Albanian Post”.
Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.
/Albanianpost.com
