Moehringer, një kampion i shkrimit që heton qenien njerëzore

John Joseph Moehringer nuk është thjesht një biograf.

Po ashtu nuk është vetëm një shkrimtar fantazmë.

Nëse biografia e Harry-t, vëllait rezervë, është tashmë një rastësi, kjo është për shkak të vetë Moehringer.

Thashethemet do të kalojnë, edhe telenovela e familjes mbretërore. Por puna që bëri Moehriger brenda kokës së princit do të mbetet.

Moehringer është kampion i biografive sepse ai tregon dhe heton qenien njerëzore, natyrën kontradiktore, marrëdhëniet e ndërlikuara, sferën sentimentale dhe vrazhdësinë që fshihet në familje.

Ky është kapërcimi nga thashethemet në letërsi, sepse kështu bën letërsia. Anna Karenina është mallkuar që në faqen e parë. Vëllezërit Karamazov janë rënia e një familjeje. Zhan Valzhani nuk është një njeri i mjerë, por një karakter i madh, sepse ai ka brenda vetes të mirën dhe të keqen, dritat dhe hijet, poshtërsinë dhe madhështinë e çdo njeriu.

Dhe Princi Harry i përket këtij grupi personazhesh komplekse. Në këtë rast, marrëdhënia me të atin.

Edhe shkrimtari dhe gazetari amerikan, i cili fitoi Pulitzer në vitin 2000 për reportazhin e tij “Crossing Over”, mbi tensionet që u ngritën në një komunitet të vogël të veçuar në Alabama pas hapjes së një trageti, kishte probleme me figurën e babait.

Në biografinë e tij mund të lexohen emra prestigjioz: Universiteti Yale, më pas gazetar në “New York Times”, më pas ai punoi në Kolorado dhe në “Los Angeles Times”.

Por zemra e gjithçkaje është ndoshta te një djalë i braktisur nga babai i tij, një DJ rock’n’roll në vitet e para të radios.

Në biografinë e tij “The Tender Bar”, Moehringer flet për fëmijërinë e tij në Long Island, ku u rrit me një nënë beqare dhe u mbështet në figurën e babait të xhaxhait të tij Charlie dhe një grupi banakierësh nga bari lokal.

“Ulesha në trotuar me një radio dhe përpiqesha të gjeja zërin e babait tim duke rrotulluar çelësin me ngadalësi torturuese”, ka treguar ai.

Nga ky libër, i cili tregon historinë e jetës së tij, në vitin 2021 është realizuar një film, i prodhuar nga George Clooney dhe në të cilin Ben Affleck është xhaxhai Charlie.

Këtu është pika e kryqëzimit. Vuajtja dhe mungesa. Për të shkruar “Open Moehringer” ishte zhvendosur në Las Vegas dhe kishte kaluar 250 orë me kampionen e tenisit.

Ai ka treguar se për t’u futur në kokën e ndërlikuar dhe vetëshkatërruese të Andre-së kishte lexuar libra psikanalizë nga Sigmund Freud dhe Carl Jung.

Tani që Harry është shtrirë gjithashtu në divanin e Moehringer, realiteti dhe trillimi, psikanaliza dhe jeta e princit janë në një linjë.

Plus asaj që familja mbretërore britanike është një vepër fiction në vetvete, e cila bazohet në vetë-përfaqësimin.

Monarkia është një vënie në skenë dhe një rrëfim dhe kjo shpjegon gjithashtu pse shumë shkrimtarë, nga Alan Bennett te Peter Morgan, ishin të magjepsur prej saj dhe shkruanin për të.

Urrejtja për njerkën, rrahjet me vëllain, vdekja e nënës, Meghan si një grua shtrigë viktimë e urrejtjes racore, janë në vetvete një material letrar shumë i fuqishëm.

Teksti i Moehringer citon gjithashtu një ese të vitit 2013 nga Hilary Mantel mbi familjen mbretërore, ku autori i ciklit të Henry VIII dhe grave të tij, vuri në dyshim natyrën e monarkisë bashkëkohore dhe në veçanti figurën e Kate Middleton, e mbrojtur nën një këllëf kristali si një kukull dhe e trajtuar si magjepsëse, por e mbajtur në një kopsht zoologjik.

Madje në esenë e Mantel shkruhet për Harry-n se ai nuk e di se çfarë është, një person apo një princ.

Dhe falë Moehringer, princi bëhet person dhe ripërvetëson narrativën e tij.

Marrë nga “La Stampa”, përshtatur për “Albanian Post”.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.