Më në fund ka nisur “epoka” Alcaraz

“Është një finale e Wimbledon-it, nuk kam pse t’i druhem”.

Kështu u përgjigj Carlos Alcaraz, kur pasi mposhti lehtësisht Medvedev-in në gjysmëfinale, u pyet për frikën e tij për ndeshjen kundër Novak Djokovic-it, kundërshtarit të fundit mes tij dhe një titull historik të Wimbledon-it.

Ishte një pyetje e arsyeshme, ishte një çështje për të mposhtur lojtarin më të suksesshëm ndonjëherë në Grand Slams, një kampion i mbështjellë në një atmosferë të pamposhtur aq sa të fitonte ndeshje duke i trembur kundërshtarët e tij edhe para fillimit të tyre.

Ai nuk humbte në tapetin e gjelbërt të Londrës prej dhjetë vitesh dhe kishte fituar 34 ndeshjet e fundit radhazi në Wimbledon, duke qenë katër herë kampioni në fuqi.

Dhe në fakt Alcaraz nuk u frikësua, vetëm pak në fillim për 32 minuta, kur u paguan detyrimet perëndive të tempullit, por e dinte shumë mirë se vetëm guximi nuk do të mjaftonte për të fituar, sepse për të mposhtur Djokovic-in nuk mjaftonte të luante tenisin më të mirë.

Duhej guxim, bindje, forcë, kokëfortësi. Keni nevojë për arrogancë për të menduar se mund të jeni si perënditë, duhet të jeni një kampion, jo një gjenerik “një nga më të mirët në botë”.

Carlos Alcaraz, kështu ka qenë gjithmonë. Gjithçka që i nevojitej ishte certifikata e fundit.

Spanjolli ka një vetëbesim të jashtëzakonshëm dhe është ky faktor që rezulton vendimtar në ndeshjet historike si kjo finale, kur strategjia, taktika apo teknika nuk kanë më rëndësi, por vetëm vendosmëria.

Ai vetë na bëri të ditur pas Australian Open 2022, kur spanjolli shpjegoi se ishte gati të fitonte një Grand Slam: “Nuk e di nëse do të jetë tashmë Roland Garros, por ndihem gati për fitoren e madhe”.

Në Roland Garros ishte ndër më të preferuarit, sepse në Madrid kishte rreshtuar fillimisht Nadal-in, pastaj Djokovic-in dhe në fund shkatërroi Zverevin.

Ishte ky i fundit, që ndaloi ecurinë e tij në çerekfinale në Grand Slam-in e Parisit.

Në Wimbledon vitin e kaluar, Alcaraz mbërriti duke luajtur vetëm një ndeshje profesionale në bar dhe u befasua nga Sinner.

Në New York ai mbajti premtimin e përmendur në Melburn: ai ngriti trofeun, Grand Slam-in e parë të karrierës së tij dhe u bë numri një më i ri në historinë e tenisit, të paktën që kur njerëzit e përpiluan atë.

Djokovic nuk ishte në New York, ai nuk ishte lejuar të hynte në Shtetet e Bashkuara sepse nuk kishte një certifikatë vaksinimi.

Tashmë shumë i sigurt për veten e tij, kjo fitore vetëm sa mund t’i forconte vetëvlerësimin Alcaraz, aq sa në çdo intervistë para turneut ai deklaronte se ndihej gati për fitore.

Gjithmonë. Ndonëse tensioni e bëri një truk me të një muaj më parë në Paris, kur ngërçet erdhën për të ndërprerë një ndeshje që ai kishte filluar të dominonte, edhe në prag të Wimbledon Alcaraz përsëriti se kishte një ëndërr për të realizuar dhe se këtë vit mund të ishte koha për ta kthyer atë në realitet.

Kështu, ndërkohë që shumë lojtarë të tjerë në praninë e Djokovic-it, Federer-it dhe Nadal-it humbën para se të hynin në fushë, të frikësuar nga trofetë dhe të paaftë për të përballuar situatat e presionit me të cilat nuk ishin mësuar për shkak të mungesës së përvojës, duke u mjaftuar shpesh duke lënë një përshtypje të mirë, Alcaraz mbërriti në pikën ujëmbledhëse të ndeshjes me paturpësi, besim të verbër në aftësitë e veta dhe guxim për të besuar edhe nëse loja nuk do të kishte shkuar shumë mirë.

Nëse Alcaraz i ka të gjitha këto, është sepse ai nuk është “një nga më të mirët”, ai nuk është si Tsitsipas, Zverev, Ruud, Medvedev, Thiem: ai është i paracaktuar, një kampion.

Në finalen e Wimbledonit të vitit 2023, jo vetëm që po vendosej një edicion i një turneu, por po merrte formë një ngjarje epokale në historinë e tenisit.

Sepse të fitosh një Grand Slam duke mposhtur Ruud në finale nuk është njësoj si të ngresh një trofe pasi mposht Djokovicin.

Më pas në Wimbledon: nëse ka një vend ku historia e tenisit shkruhet më shumë se kudo tjetër, ai vend është atje, një hedhje guri nga ai fshat në jugperëndim të Londrës, mes shtëpive elegante.

Ishte në Wimbledon në vitin 2001 që Roger Federer mundi Pete Sampras në pesë sete për t’i dhënë fund serisë së fitoreve prej 31 ndeshjesh të amerikanit në bar.

Dhe pikërisht në Wimbledon, Rafa Nadal mbylli në hijen e mbrëmjes atë që ndoshta mbetet finalja më e bukur e Grand Slam-it në historinë e tenisit, duke ndërprerë edhe ai një seri prej 40 fitoresh radhazi nga Federer.

Dhe ishte gjithashtu në Wimbledon që Djokovic fitoi ndeshjet më të pabesueshme, duke vendosur përgjithmonë një rezultat në mendjet e tifozëve zviceranë: 8-7, 40-15.

Pas humbjes, mes komplimenteve të zakonshme, Gjokoviç tha se nuk ishte përballur kurrë me një “tenist si Carlos”.

“Ai ka marrë disa gjëra nga unë, Federer dhe Nadal, ai është një lojtar i kompletuar”.

Gjuajtjet spektakolare të Federer-it, aftësia për të shkëlqyer gjithashtu duke luajtur mbrojtje si Djokovic dhe ajo mënyrë spanjolle e interpretimit të ndeshjes si një betejë që duket e trashëguar nga Rafael Nadal: Carlos Alcaraz duket si një lojtar që kurrë nuk është parë më parë, as në periudha të tjera të tenisit.

Hera e fundit që një emër tjetër përveç atyre të Roger Federer, Rafael Nadal, Novak Djokovic dhe Andy Murray ishte gdhendur në kupën me ananas, ishte viti 2002.

Dhe Carlitos Alcaraz nuk kishte lindur ende. Pasi e pamë të fitojë këtë edicion të Wimbledon, tashmë po pyesim veten nëse ka kundërshtarë të destinuar për të penguar dominimin e tij, i cili duket se tashmë ka filluar.

Marrë dhe përshtatur nga Revista “Undici” për Albanian Post

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.