Duket shumë e vështirë të parashikohet një skenar ku Hezbollahu nuk i përgjigjet me forcë sulmit që synoi selinë e tij në periferitë jugore.

Një orë më parë, nga podiumi i Kombeve të Bashkuara, ai festoi sukseset e tij të fundit, me arrogancë dhe vendosmëri të pambuluar.

Ishte e qartë se Benjamin Netanyahu nuk kishte ndërmend të pranonte propozimin franko-amerikan të armëpushimit, të cilin ai as që u mundua ta përmendte.

A e dinte kryeministri izraelit në atë kohë se forcat e tij ajrore do të kryenin disa dhjetëra minuta më vonë një sulm, të paprecedentë që nga viti 2006, në periferitë jugore të Bejrutit, duke synuar sekretarin e përgjithshëm të Hezbollahut, Hassan Nasrallah, dhe duke zhytur një vend të tërë në një të panjohur të tmerrshme?

Asgjë nuk do të jetë më njësoj.

Duke bombarduar periferitë jugore me këtë intensitet, duke i kthyer në hi gjashtë ndërtesa, të cilat mund të shkaktojnë qindra të vdekur, Izraeli ka zgjedhur luftën e gjithanshme me Hezbollahun.

Duke vënë në shënjestër sekretarin e tij të përgjithshëm, fati i të cilit ende nuk dihet, ai tregon se nuk ka më asnjë kufi në dëshirën e tij për të shtypur formacionin pro-iranian.

Ky i fundit ishte në një logjikë të përmbajtur pavarësisht shuplakave të shumta të marra gjatë kësaj jave të fundit.

Megjithatë, ky qëndrim duket i pamundur të mbahet, veçanërisht nëse Hassan Nasrallah ka vdekur pas kësaj serie goditjesh.

Izraeli mund të jetë duke llogaritur se një goditje e tillë e rëndë do të bëjë që Hezbollahu dhe sponsori i tij iranian të ndalojnë këtë luftë, pavarësisht se çfarë ndodh në Gaza, dhe të pranojnë një marrëveshje armëpushimi që do të ishte kryesisht e pafavorshme për ta.

Me pak fjalë: goditni shumë fort për ta bërë armikun të kapitullojë.

Në të njëjtën logjikë, Izraeli kreu sulme në periferitë jugore gjatë gjithë natës, duke provokuar një ndjenjë terrori dhe paniku në të gjithë kryeqytetin dhe duke i dhënë ndjenjën se nuk donte t’i jepte as më të voglin afat kohor kundërshtarit.

Hezbollahu dhe Irani nuk janë përballur kurrë me këtë lloj situate dhe reagimi i tyre ndoshta mund të na befasojë.

Për më tepër, ne nuk dimë pothuajse asgjë për aftësitë operacionale të partisë pas një jave shkatërruese ku Izraeli tregoi se sa shumë ishte përgatitur për këtë luftë për gati dy dekada.

A i ka partia shiite mjetet për t’u përfshirë në luftë të gjithanshme? Kush i jep urdhrat nëse i është prerë koka dhe gjithë komanda?

Dhe Irani, i cili i frikësohet më shumë se çdo gjëje një konfrontimi të drejtpërdrejtë me Shtetet e Bashkuara, a do ta marrë këtë rrezik tani për të shmangur humbjen e kartës së tij më të çmuar në Lindjen e Mesme?

Për momentin ka ende shumë të panjohura. Por duket shumë e vështirë të parashikohet një skenar ku Hezbollahu nuk i përgjigjet me forcë këtij sulmi.

Përndryshe, i gjithë boshti iranian do të ishte lakuriq: nuk do të mbetej asgjë nga aftësia e tij parandaluese dhe rrjedhimisht nga besueshmëria e tij në rajon.

Megjithatë, një përgjigje e fortë nga Hezbollahu, me përdorimin e qindra apo edhe mijëra raketave me precizion të lartë, do të çonte në një përgjigje edhe më të fortë nga Izraeli, i cili më pas do t’i trajtonte periferitë jugore si një Gazë të dytë.

Hezbollahu nuk ka qenë kurrë kaq i vënë në qoshe: është i detyruar ose përpara poshtërimit ose me ikje kokash kundër një kundërshtari shumë më të fortë se ai.

Ndërsa periferitë jugore u granatuan nga ushtria izraelite mbrëmë, partia qëndroi e heshtur.

Ndikim shumë i madh

Fakti që partia shiite nuk dha asnjë tregues për gjendjen shëndetësore të Hassan Nasrallah disa orë pas sulmit është një shenjë shqetësuese.

Nëse do të jetë eliminuar vërtet, do të ishte një goditje që nuk ka të barasvlershme në rajon në dekadat e fundit.

Do të ishte një ngjarje edhe më e rëndësishme se vdekja e gjeneralit iranian Kassem Soleimani ose ish-udhëheqësit të Al-Kaedës, Osama bin Laden.

Zhdukja e Hassan Nasrallah do të kishte pasoja shumë serioze jo vetëm në Liban, por edhe në të gjithë rajonin.

Edhe nëse sekretari i përgjithshëm i partisë do të zëvendësohet, dhe edhe nëse, në fund të fundit, Ali Khamenei është vendimmarrësi i madh, askush nuk e ka karizmën dhe shtrirjen e liderit të Hezbollahut brenda “boshtit të rezistencës” të vetëshpallur.

Ky i fundit konsiderohet si një zot i gjallë nga mbështetësit e tij që do të kërkojnë hakmarrje nëse do të jetë vrarë vërtet.

Periudha që po fillon është jashtëzakonisht shqetësuese.

Nuk jemi më në buzë të humnerës. Jemi zhytur në të, pa e ditur ende thellësinë e saj dhe, rrjedhimisht, fuqinë e goditjes në momentin e rënies.