Në të gjithë harkun e historisë amerikane – dhe gjatë 52 viteve që Joseph R. Biden Jr. ka qenë një lojtar në skenën kombëtare – presidentët thjesht nuk largohen nga posti ose heqin dorë vullnetarisht nga gara për rizgjedhje.
Në raste të rralla që ndodh në mënyrë të pavullnetshme, nuk janë armiqtë e opozitës që i detyrojnë ata ta bëjnë atë.
Në mënyrë të pashmangshme, është puna e aleatëve të gjorë brenda partisë së një presidenti.
Kjo është pikërisht ajo që ndodhi me Biden këtë verë. Njëzet e katër ditë pas një paraqitjeje tronditëse të dobët në një debat që ai vetë e kishte iniciuar, Biden u përpoq me intervista, fjalime dhe apele personale për ligjvënësit në përpjekjen për të rikthyer partinë e tij skeptike.
Ishte e qartë se ai ishte gati të vazhdonte të përpiqej.
Në izolimin e COVID në shtëpinë e tij të pushimeve në Delaware, ai arriti në përfundimin se ishte tepër vonë vetëm pasi drejtuesit e tjerë të partisë e bënë të qartë në mënyrë të pagabueshme se kishin arritur tashmë dhe në mënyrë të pakthyeshme të njëjtin përfundim.
Nuk është e nevojshme të jesh 81 vjeç, siç është Biden, për të kuptuar dimensionet historike të asaj që ndodhi të dielën. Por askush nën moshë, le të themi 55 vjeç, nuk do të kishte as kujtimet më të zbehta të fëmijërisë të precedentit më të fundit.
Biden ishte një senator i ri 31-vjeçar, i zgjedhur më pak se dy vjet më parë, në ditën e nxehtë të gushtit një gjysmë shekulli më parë, kur Richard M. Nixon i mbajti një fjalim televiziv kombit.
Që presidenti i 46-të në fakt e njihte presidentin e 37-të ndërsa ai ishte ende në detyrë – dhe do të kishte votuar në gjyqin e tij të shkarkimit nëse presidenti do të përpiqej të kapej në pushtet – është një kujtesë e harkut të gjatë të karrierës publike të Biden.
Isha dhjetë vjeç në kampin veror në Kolorado, kur këshilltarët ndezën televizorët bardh e zi në sallën e ngrënies dhe na nxitën t’i kushtonim vëmendje historisë në zhvillim.
“Unë nuk kam qenë kurrë dorëheqës”, tha Nixon, më 8 gusht 1974, duke njoftuar se do të largohej nga detyra në mesditë të nesërmen.
“Të largohem nga posti para përfundimit të mandatit tim është e neveritshme për çdo instinkt në trupin tim”.
Nixon, megjithatë, ofroi një lloj detaj klinik rreth rrethanave të tij që mungonte në letrën e Biden drejtuar kombit të lëshuar në letër personale, jo presidenciale dhe të postuar në X.
Nixon, nën rrethim gjatë skandalit Watergate, pranoi se “në të kaluarën disa dite…më është bërë e qartë se nuk kam më një bazë politike aq të fortë në Kongres për të justifikuar luftën për të mbetur në detyrë”.
Në rastin e Nixon, realizimi erdhi kur senatori Barry Goldwater, i nominuari i partisë në vitin 1964, udhëhoqi një delegacion të udhëheqësve republikanë të Dhomës dhe Senatit për t’u përballur me Nixon në Zyrën Ovale.
“Z. President, kjo nuk është e këndshme, por ju dëshironi të dini situatën dhe nuk është mirë”, tha Goldwater.
Nëse ka një moment ekuivalent të dramës së lartë në rastin e Biden – ndoshta një telefonatë fatale nga Barack Obama ose Bill Clinton – ne nuk e dimë ende.
Presioni i dukshëm ndaj tij erdhi pas një sërë thirrjesh publike nga demokratë më pak të shquar, dhe një lumë lajmesh me burime që e bëjnë të qartë se njerëzit më me ndikim në parti – ish-kryetarja e Dhomës së Përfaqësuesve, Nancy Pelosi, udhëheqësi i shumicës në Senat, Charles Schumer dhe Udhëheqësi i pakicës në Dhomën e Përfaqësuesve, Hakeem Jeffries – besonte se një Biden i mpakur kishte shumë pak shanse për të mposhtur Trump këtë vjeshtë.
Ngjashëm si me Nixon, vendimi i Biden dukej i pashmangshëm – dhe megjithatë lajmi kur erdhi ishte mahnitës.
Letra e shkurtër, në të cilën Biden pranoi se ai kishte pritur të ishte kandidat, por ndryshoi mendje, ngjalli habi.
Edhe ndihmësve të afërt, si këshilltarja për një kohë të gjatë Anita Dunn, iu dha një njoftim i pakët paraprak për lajmin – i cili përmbysi papritur atë që ndihmësit e fushatës së Biden kishin këmbëngulur se ishin planet e tij edhe disa minuta më parë.
Ai premtoi t’i drejtohej kombit, por nuk tha saktësisht se kur.
Ndryshe nga rasti i Nixon, Biden po largohet jo i turpëruar, por me shumicën e njerëzve në partinë e tij – tani që ai ka bërë zgjedhjen e tij.
Ky është gjithashtu një ndryshim nga shembulli tjetër i dukshëm që jeton në librat e historisë për shumicën e amerikanëve, por të cilin Biden e jetoi si një 25-vjeçar i porsamartuar gati të diplomohej në shkollën juridike: Vendimi i Lyndon B. Johnson më 31 mars 1968 se ai do të të mos jetë më kandidat për rizgjedhje atë vit.
Ky ishte një vendim që me të vërtetë i kapi në befasi edhe vëzhguesit e afërt.
Reagimi ndaj Luftës së Vietnamit po rritej dhe Johnson u përball me dy kandidatë kundër luftës në partinë e tij, Eugene McCarthy dhe Robert F. Kennedy – ky i fundit do të vritej në natën e zgjedhjeve paraprake në Kaliforni vetëm më shumë se dy muaj më vonë.
Ashtu si Biden, Johnson e dinte se mbështetja e tij po shkatërrohej. Ashtu si skeptikët e ditëve të mëvonshme të Biden në Partinë Demokratike, Johnson arriti në përfundimin se edhe nëse ai e mbante nominimin, kandidimi si një drejtues jopopullor në krye të një partie të demoralizuar mund të ishte një kauzë e humbur.
Johnson i mbajti lajmet e tij deri në fund të një fjalimi që trajtonte kryesisht zhvillimet më të fundit në Vietnam.
Më pas ai foli: “Me bijtë e Amerikës në fushat e largëta, me të ardhmen e Amerikës në sfidë pikërisht këtu në shtëpi, me shpresat tona dhe shpresat e botës për paqen në ekuilibër çdo ditë, nuk besoj se duhet t’i kushtoj një orë ose një ditë nga koha ime për çdo kauzë partiake personale ose për ndonjë detyrë tjetër përveç detyrave të mrekullueshme të kësaj zyre – presidencës së vendit tuaj”.
“Prandaj, unë nuk do të kërkoj dhe nuk do ta pranoj emërimin e partisë sime për një mandat tjetër si President juaj”.
Shenjat sugjerojnë se Biden dhe familja e tij kanë pakënaqësi të konsiderueshme ndaj liderëve partiakë për shkak të shtrëngimit të dorës së tij – ose, në rastin e Obamas, për mosarritjen në mbrojtjen e tij të fuqishme dhe të qëndrueshme – por vendimi i tij në një farë mënyre përfaqëson një rreth të plotë në të menduarit e tij.
Edhe pse ai kurrë nuk u angazhua për të kandiduar vetëm për një mandat të vetëm, shumë nga këshilltarët e tij dikur supozuan se do të ishte kështu.
Në vitin 2020 Biden tha: “Shiko, unë e shoh veten si një urë, jo si ndonjë gjë tjetër”.
Por jo shumë presidentë e çlirojnë veten lehtësisht nga pushteti dhe prerogativat e zyrës.
I fundit që e bëri – duke ndjekur një zotim për të shërbyer vetëm një mandat – ishte James K. Polk, i cili u zgjodh në vitin 1844 dhe nuk kërkoi rizgjedhje në vitin 1848.
Asnjë nga fjalët që Biden tha të dielën nuk duket të ketë jehonë për shekuj. Me sa duket fjalimi i tij publik, kur të ndodhë më vonë këtë javë, do të aspirojë për këtë.
Tani për tani, demokratët që e nxitën dhe madje e nxorën Biden nga gara do të lihen të shpresojnë që ai të shmangë bashkimin me një president tjetër – të 23-tin, Benjamin Harrison – në një kategori të veçantë të historisë së Shtëpisë së Bardhë.
Harrison pati sukses dhe parapriu të njëjtin person, Grover Cleveland.
Nëse Biden e kryen mandatin e tij të plotë dhe Trump mposht kandidatin demokrat në nëntor, ai do t’i bashkohet Harrison në këtë dallim.
Marrë nga “Politico”, përshtatur për “Albanian Post”.
Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.
/Albanianpost.com
