Një mbrëmje nëntori të vitit 2023, në stacionin e policisë Ryazan, në jug të Moskës, klithmat rrëqethëse të një të riu mbyten me një pëlhurë.

Një rrymë e fortë elektrike, e krijuar nga një telefon i prodhimit sovjetik, kalon nëpër trupin e tij, muskujt e tij tkurren dhe ai përplas kokën në dysheme për të mbytur dhimbjen.

Mes një breshërie dhe një tjetër, ai merret në pyetje. Nuk është për t’u habitur që policia ruse torturon të burgosurit politikë. Megjithatë, ky rast është i veçantë: spitali ka dokumentuar torturën dhe viktima, me emrin Rouslan Sidiki, ka pasaportë italiane.

Si te “Lokomotiva” e Guccini-t

Kalvari i Rouslan-it vazhdon gjatë gjithë mbrëmjes.

Pas goditjeve, i kanë vënë një çantë me një vrimë të vogël në kokë, e prangosën dhe e varin nga prangat, të cilat i kanë prerë lëkurën e kyçeve.

Gjithashtu, torturuesit kërcënojnë se do t’i “zhvinin organet gjenitale” me pincë dhe do ta përdhunojnë me fshesë.

Dhuna është krejtësisht e panevojshme: Rouslan rrëfeu dy aktet e tij të rezistencës aktive kundër luftës në Ukrainë.

E para: në fund të korrikut 2023 ai armatosi katër dronë të cilët i nisi drejt një aeroporti ushtarak, jo shumë larg shtëpisë së tij.

Nga këto katër, vetëm njëri u nis në fluturim, arriti destinacionin e tij dhe i bëri disa dëme pistës.

Gjesti i dytë ka një rezonancë më të madhe dhe na kujton ne italianëve historinë e treguar në këngën e Francesco Guccini-t “La locomotiva”.

Rouslan sheh gjithashtu një tren që kalon çdo ditë nga dritaret e tij, një “destinacion i largët”.

Në këtë rast nuk është “plot me zotër”, siç thotë kënga, por me armë.

Rouslan qëndroi për javë të tëra në skajet e pyllit dhe, në fillim të nëntorit, vendosi një bombë në shina.

Nëntëmbëdhjetë vagona dalin nga shinat. Asnjë ushtarë apo civil nuk u lëndua. Rouslan arrestohet në fund të nëntorit.

Kush është Rouslan Sidiki

Kush është ky i ri?

Gazeta “la Repubblica” ka rindërtuar historinë e tij bazuar në intervistat ekskluzive në Rusi me një mik të familjes, avokatin e tij, aktivistin e një OJQ-je që ndjek rastin dhe dokumentet që vetë Rouslan shkroi në burg.

I lindur në vitin 1988, ai u rrit në Ryazan me nënën dhe gjyshen, me të cilat ishte shumë i lidhur, ndërsa babai i tij nuk ishte pjesë e jetës së tyre.

Në vitin 1999 nëna u martua me një shtetas italian dhe familja u zhvendos në një apartament në periferi të Siracusa-s.

Rouslan ndoqi shkollën deri në moshën tetëmbëdhjetë vjeç dhe u miqësua me djem të moshës së tij, të cilët kishin emra italianë si Danilo dhe Alessandro.

Më pas gjen punë në Augusta në një kompani që jep makineri me qira, derisa vendos të kthehet për të jetuar në Rusi.

Aktivizmi në grupet anarkiste dhe feministe

“Rouslan është një person i sjellshëm, i besueshëm, u takuam në vitin 2009 për një projekt udhëtimi në Çernobil”, na thotë nga Shën Petersburgu Ivan (i cili kërkon të mbetet anonim: emri është fiktiv), miku i tij më i mirë, i cili në këto ditë ai e ndihmon atë duke i dërguar letra autoriteteve dhe pako me ushqime si dhe libra.

Së bashku ata jetuan për një kohë në një komunë, ku Rouslan ndërtoi një shtëpi. Atje ai bëhet vegjetarian dhe ambientalist.

“Frymëzimi ynë nuk ishte fetar, por anarkist. Kemi qenë në kontakt me Lidhjen e Anarkistëve, me grupe feministe dhe kemi marrë pjesë në demonstrata politike. Ishte mënyra jonë e të qenit në opozitë në Rusi, kur ishte e qartë se shteti po bëhej gjithnjë e më shtypës”, ​​vijon Ivan.

Rouslan është i përkushtuar për kauzën e popujve të shtypur të Kaukazit, por pushtimi i Ukrainës e trondit atë.

“Miqtë tanë po vdesin nga të dyja anët, ata janë vetëm mish për top”, thotë ai.

Falë njohjeve të bëra gjatë udhëtimeve në Çernobil, Rouslan bie në kontakt nëpërmjet Telegram-it me inteligjencën ukrainase dhe propozon të kryejë veprime përçarëse.

“Ai u inkurajua të vepronte, por planet ishin tërësisht të tijat dhe në asnjë mënyrë Rouslan nuk punonte për shërbimet ukrainase”, na thotë avokati i tij, Igor Popovsky.

Në vjeshtën e vitit 2023 gjyshja i vdes dhe Rouslan bën disa gabime që e dekonspirojnë atë.

Torturat e dokumentuara

Ivan Astashin, një aktivist nga Zona Solidarnosti, një OJQ që merret me të burgosurit politikë rusë të akuzuar për akte konkrete kundër regjimit, ndjek këtë rast.

“Rouslan ka shumë të ngjarë të jetë torturuar nga shërbimet ruse, FSB. Nuk është aspak një incident i izoluar, por viktimat në përgjithësi kanë frikë të raportojnë abuzimin dhe nuk ka prova të dokumentuara. Në këtë rast ka ndodhur diçka e jashtëzakonshme”.

Pas torturave që pësoi në komisariat, Rouslan u dërgua në burg, ku mjeku kujdestar dokumentoi dëmtimet (“Plagë të shumta të infektuara dhe të hapura në zonën e kokës dhe të dy kyçet e dorës. Kontuzionet në indet e buta të Regjionit periorbital i majtë Kontuzionet në indet e buta, hematoma difuze nënlëkurore në procesin e riabsorbimit në shpinë”).

Avokati kërkon – zakonisht refuzohet – raportin mjekësor.

Në këtë rast, administrata e burgut bën një “gabim” dhe nxjerr dokumentin.

Për një herë, vetë autoritetet pranojnë plagët.

Është e vështirë të thuhet nëse bëhet fjalë për paaftësi apo një gjest sfide nga brenda sistemit.

“Shpresa e vetme për Rouslan është të ngrejë vëmendjen për rastin e tij. Kjo e mbron nga torturat e mëtejshme dhe ndoshta një ditë mund të futet në listën e robërve të luftës që do të shkëmbehen”, na tregon Igor Popovsky.

Avokati rrezikon shumë sepse ka pranuar të përfaqësojë Rouslan (në të kaluarën autoritetet i kanë vendosur një bombë në çantë).

Guccini këndon: “Nuk e di çfarë fytyre kishte, as si quhej / me çfarë zëri foli, me çfarë zëri më pas këndoi / sa vjeç kishte qenë atëherë / çfarë ngjyre i kishte flokët, por në imagjinatën time unë kam imazhin e tij: heronjtë janë të gjithë të rinj dhe të bukur”.

Rouslan ka një fytyrë, një zë dhe një trup dhe ai meriton të mbrohet kundër një regjimi që torturon qytetarët e tij. Që janë edhe tonat.

Marrë dhe përshtatur nga la Repubblica për Albanian Post