Hipoteza e “obligacionit të Ukrainës” e garantuar nga fitimet ruse – presioni amerikan mbi G7

Në tavolinën e ministrave të financave të G7-ës, në hotelin Grand në Stresa, në brigjet e liqenit Maggiore, është një obligacion për Ukrainën.

Në fakt, një lidhje lufte, të ardhurat e së cilës do t’i lejonin Kievit të financonte rindërtimin e tij dhe mbi të gjitha nevojat ushtarake. Pikërisht rreth këtij mjeti inxhinierik financiar vërtitet versioni më i fundit i propozimit amerikan për të përdorur interesin për asetet e ngrira ruse duke parashikuar ato që do të grumbullohen në vitet e ardhshme.

Sekretarja e Thesarit, Janet Yellen, e solli në Stresa, pasi kishte marrë tashmë mbështetje të gjerë nga Kanadaja dhe Mbretëria e Bashkuar, duke e shoqëruar me një mesazh të qartë për aleatët evropianë.

“Ne duhet të jemi më ambicioz, të mos bësh asgjë nuk është një opsion i pranueshëm”.

Por të panjohurat, teknike, ligjore dhe politike, mbeten të mëdha. Dhe nëse mbi të gjitha është Gjermania ajo që i vendos në tavolinë, ato ndahen edhe nga Parisi dhe Roma, të cilat megjithatë, duke qenë se duhet të menaxhojnë presidencën e G7, përpiqen të gdhendin një rol ndërmjetësues.

Ministri gjerman i Financave Lindner tha dje se këtu në Stres nuk mund të gjendet një ekip, madje as ai “në parimin e përgjithshëm” që kërkon Yellen.

Dhe kështu në këtë pikë, në fakt më e rëndësishmja e samitit, komunikata përfundimtare duhet të mbetet e paqartë. Në fakt, parimi mund të duket linear: lëshoni një obligacion që u premton investitorëve se do ta shlyejnë atë me të ardhurat e ardhshme nga aktivet e ngrira, duke transferuar menjëherë paratë e marra në Kiev, potencialisht deri në 50 miliardë lekë.

Por përputhja e gjithë kësaj me të drejtën ndërkombëtare dhe të panjohurat për ecurinë e luftës nuk është aspak lineare. Udhëkryqi i parë: kush do të ishte pjesë e këtij operacioni? Opsioni numër një i vlerësuar nga Shtetet e Bashkuara është përfshirja e Big Seven, ndoshta duke përdorur një mjet financiar të krijuar posaçërisht.

Alternativa është krijimi i një koalicioni të vullnetit që bashkon Shtetet e Bashkuara, Kanadanë, Japoninë, Mbretërinë e Bashkuar dhe vendet e Bashkimit Evropian të gatshëm të pranojnë përf të pranuar sfidën.

Sidoqoftë, e gjithë kjo do të kërkonte një marrëveshje midis 27 qeverive evropiane, duke qenë se pothuajse dy të tretat e mbi 300 miliardë rezervave të bllokuara ruse ndodhen në Evropë.

Një hap i mëtejshëm dhe jo i vogël në krahasim me marrëveshjen e sapo arritur në Bruksel për përdorimin e 3.5 miliardë lekëve të interesit të grumbulluar tashmë nga fondet ruse dhe për të cilën – këmbënguli dje ministri italian i Financave Giancarlo Giorgetti, pas një takimi me Yellen – duhet gjetur një bazë ligjore.

Premtimi i fitimeve si kolateral për një obligacion ose hua do të nënkuptonte angazhimin për të mbajtur aktivet ruse të ngrira për një numër korrespondues vitesh, deri në 20 në rastin e një operacioni 50 miliardë.

E drejta ndërkombëtare kërkon që sanksionet të jenë, sa më shumë që të jetë e mundur, një masë e përkohshme, dhe kjo është arsyeja pse bankat qendrore janë të shqetësuara për dëmin e reputacionit që kjo do t’i sillte euros, me rrezikun e largimit të investitorëve dhe fondeve sovrane. Pastaj ekziston mundësia, sado e largët të duket sot, që të ketë paqe mes Ukrainës dhe Rusisë, dhe rrjedhimisht shkrirjen e fondeve.

Në atë moment, vetë Rusia duhet të rimbursojë vullnetarisht shumën e mbetur, si pagesë për dëmet e luftës. Por kush mund të vë bast për një rezultat të tillë? Dhe përsëri: a do t’i mbijetonte i gjithë mekanizmi kthimit të Donald Trump në Shtëpinë e Bardhë?

E lidhur me çështjen e kohëzgjatjes së operacionit është ajo e shumës, ku të dyja sasitë janë të lidhura drejtpërdrejt. Siç u përmend, hipoteza fillestare amerikane, 50 miliardë, do të lidhte asetet për rreth njëzet vjet. Evropianët mendojnë për një shifër më të ulët, një interval midis 20 dhe 50 miliardë. Dje Yellen tha se detajet nuk janë të përcaktuara, duke lënë të kuptohet se nga pikëpamja amerikane ka një hapësirë ​​për negociata.

Sistemi është i ri, ende për t’u ndërtuar dhe çdo detaj mund të prishë negociatat në çdo moment. Këtë sugjeron edhe një burim evropian kur flet për “konvergjencë graduale”, ku konvergjenca, pra fakti që ndodh dhe gradualiteti, pra distancat që mbeten, kanë të njëjtën peshë.

Objektivi maksimal i mundshëm për këtë samit të Stresa-s është pra që të vendosen pyetjet në tryezë, të eksplorohen hipotezat, të zbuten skajet. Vendimi përfundimtar i takon krerëve gjatë samitit të qershorit në Pulia.

Megjithatë, edhe atje loja nuk do të mbaronte, pavarësisht urgjencës së Ukrainës, të cilën ministri i saj i Financave do t’ua përsërisë nesër këtu kolegëve të tij të G7 dhe asaj të administratës Biden, duke pasur parasysh edhe zgjedhjet e ardhshme.

Në fakt, burime italiane dhe evropiane sqarojnë se skenari më optimist është nënshkrimi i një marrëveshjeje të përgjithshme politike në Borgo Egnazia, duke u besuar më pas sherpasëve, në muajt në vijim, finalizimi i mekanizmit dhe madhësisë së borxhit të përbashkët.

Marrë nga La Repubblica, përshtatur për Albanian Post

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.