Në kërkim të një lidhjeje më të thellë me botën, Angela Maxwell, u nis në një ecje të gjatë… vetëm.
Plot gjashtë vjet. Që në vitin 2013 kur ajo vendosi të shëtisë e vetme ngado nëpër botë.
Një udhëtim që shumë pak njerëz mund ta provojnë. I përmasave që as vetë Maxwell nuk e kishte planifikuar.
Udhëtimi i saj nuk kishte të bënte me kriza personale. Përkundrazi, kur mori vendimin të shëtiste në distanca të gjata ishte në fillim të të tridhjetave, drejtonte një biznes të suksesshëm dhe ishte në një lidhje.
“Mendova se isha e lumtur, por në retrospektivë, kuptova se po kërkoja më shumë… për një lidhje më të thellë me natyrën dhe njerëzit, duke jetuar më pak dhe duke u lidhur me botën përreth meje”, ka treguar ajo.
Dhe kështu, mendoi se mënyra më e mirë për ta gjetur këtë ishte duke vendosur njërën këmbë përpara tjetrës.
Ritmi i ngadaltë i ecjes do ta zhyste atë plotësisht në natyrë, të takonte njerëz që përndryshe do t’i parakalonte vetëm me makinë dhe të njihte kulturat e tjera në një mënyrë unike.
Teksa përgatitej, Maxwell gjeti një botë të tërë femrash eksploruese për ta trimëruar.
Ajo ra në dashuri me shkrimin dhe stilin e ngadaltë të udhëtimit të Robyn Davidson që përshkoi Australinë me deve.
Ajo mësoi për këmbësoren në distanca të gjata, Ffyona Campbell dhe lexoi për Rosie Swale-Pope, e cila udhëtoi me autostop nga Evropa në Nepal, lundroi nëpër botë, kaloi Kilin me kalë dhe në moshën 59-vjeçare, filloi të vraponte nëpër botë.
“I lexova librat e tyre me shpresën për të gjetur inkurajim dhe e bëra, duke mësuar rreth sfidave dhe betejave, si dhe triumfeve të tyre. Historia e secilës grua ishte shumë e ndryshme dhe më dha besimin për të provuar ecjen time”, ka treguar Maxwell.
Pasi mori vendimin për të shkuar, ajo shiti të gjitha gjërat e saj dhe organizoi pajisjet e nevojshme.
Paketoi një karrocë me 50 kilogram pajisje kampingu, ushqim, një filtër uji të nivelit ushtarak dhe veshje për katër sezone.
Dhe u largua nga vendlindja e saj Bend, Oregon, më 2 maj 2014 dhe u drejtua në një aventurë kaq madhështore sa ndoshta ishte më mirë që ajo të mos e dinte saktësisht se çfarë e priste përgjatë pistës.
“Është ndoshta një kombinim ambicieje, pak kokëfortësie dhe pak pasioni, jo për shëtitje si sport, por për zbulim të vetvetes dhe aventurë”, ka thënë ajo për pasionin e saj të ecjes nëpër botë.
Asnjë ditë nuk i ngjasonte tjetrës për të.
Në fillim, ajo u nis me një plan, por shpejt kuptoi se devijimet e bëjnë aventurën.
Kjo ishte arsyeja pse, pavarësisht nga ndjekja e një drejtimi të përgjithshëm, gjithmonë do t’i besonte ndjenjës së saj të brendshme se ku të kthehej majtas ose djathtas.
Maxwell do të përballej me të nxehtin dhe acarin, do të sulmohej dhe përdhunohej nga një nomad që hyri në çadrën e saj në Mongoli, do të dëgjonte të shtëna armësh gjatë kampingut në Turqi dhe do të mësonte të flini me një sy dhe një vesh të hapur.
Megjithatë, pa ditur çfarë, Maxwell kishte parashikuar vështirësi të të gjitha llojeve.
“Nuk ecja sepse isha e patrembur, por sepse isha e tmerruar. Kisha më shumë frikë të mos ndiqja zemrën time se sa të humbja gjithçka që kisha dhe doja”, ka thënë ajo.
Përballja me traumën e sulmit seksual doli të ishte një moment përcaktues, në të cilin Maxwell vendosi përfundimisht të vazhdonte të ecte.
Teksa ishte ende e frikësuar, historitë e grave të tjera për këmbënguljen dhe forcën e ndihmuan të vazhdonte.
“Isha e vendosur që të mos lejoja që incidenti të më detyronte të hiqja dorë nga ëndrra ime dhe të shkoja në shtëpi. Kisha lënë pas gjithë botën time, nuk kisha asgjë për t’u kthyer pas”, ka treguar ajo.
Kjo sepse Maxwell po ecte për të zbuluar se sa e fortë mund të ishte me mendje dhe trup… edhe përballë dhunës.
Gjatë rrugës, ritmi i saj i ngadaltë e lejoi atë të tërhiqej nga kultura të tjera.
Endej nëpër fshatra të vegjël bregdetar përgjatë Detit Tirren të Italisë, duke thithur atmosferën e gjallë dhe duke pranuar ftesa për të folur, ulur dhe për të pirë verë.
Në Vietnam, e rraskapitur pasi arriti në majën e Hai Van Pass, u përshëndet nga një grua e moshuar që e ftoi të pushonte në kasollen e saj të vogël prej druri në majë për natën.
Një miqësi lulëzoi në kufirin midis Mongolisë dhe Rusisë dhe çoi në një ribashkim vite më vonë në Zvicër. Madje, u bë kumbare e vajzës së një gruaje që takoi në Itali.
Paçka nëse takimet ndërkulturore zgjatën shtatë minuta apo shtatë ditë, Maxwell kishte gjithmonë diçka në mendje.
Të qenit një dëgjues i mirë për të mësuar.
“Ecja më ka mësuar se çdo gjë dhe të gjithë kanë një histori për të ndarë, ne vetëm duhet të jemi të gatshëm të dëgjojmë”, ka thënë ajo.
Gjithashtu mësoi rëndësinë e kontributit. Ajo preu dru në Zelandën e Re dhe u shpërndau ushqim njerëzve të pastrehë në Itali. Në Sardenjë, ajo ndihmoi një fermer italian të rinovonte shtëpinë e tij.
Megjithatë, tregimet e Maxwell janë kontributi i saj më i madh.
Ajo ka folur në tubime joformale, shkolla dhe universitete, madje edhe në skenën TEDx në Edinburg, duke ndarë përvojat e saj për të frymëzuar të tjerët.
U shndërrua në një zë për fuqizimin e femrave, veçanërisht pasi vendosi të vazhdojë të ecë pavarësisht sulmit në Mongoli. “Heqja dorë nuk ishte kurrë një opsion”, ka theksuar ajo.
Gjatë gjithë pelegrinazhit të saj, Maxwell mblodhi donacione për OJQ si World Pulse dhe Her Future Coalition që fokusohen në mbështetjen e vajzave dhe grave të reja.
Në total, mblodhi rreth 30 mijë dollarë.
Përqafimi i kuriozitetit është një mënyrë e fuqishme për të “përjetuar më thellë botën dhe banorët e saj”, sipas saj.
Për gjashtë vjet e gjysmë, Maxwell zgjodhi një mënyrë jetese me kuriozitet, pasiguri dhe cenueshmëri ekstreme. Dhe ajo e bëri këtë në kërkim të diçkaje që nuk mund ta gjente kurrë: lumturinë personale dhe një lidhje më të thellë me botën përreth saj.
Më 16 dhjetor 2020, pelegrinazhi përfundoi pikërisht aty ku nisi, në shtëpinë e shoqes së saj më të mirë Elyse në Bend.
Ashtu siç i ishte përgjigjur thirrjes për të filluar udhëtimin, e dinte se ishte koha e duhur për t’i dhënë fund.
Dinte gjithashtu se kjo aventurë ishte bërë një mënyrë jetese, të cilës ajo mund t’i kthehej në çdo kohë.
E tanimë, ajo është duke punuar për një libër, duke planifikuar udhëtime të ardhshme dhe duke krijuar mënyra që gratë të gjejnë, shprehin dhe mishërojnë guximin në jetën e tyre të përditshme.
Marrë nga “BBC”, përshtatur për “Albanian Post”.
/Albanianpost.com
