Fytyrat e 46 fëmijëve të rrëmbyer nga forcat e armatosura ruse nga një jetimore në Kherson, Ukrainë, janë identifikuar dhe janë kopertina emocionuese e edicionit të shtypur të New York Times.

Një histori që meriton të tregohet sepse ka siguri për një gjë, përfshirë ato ligjore: kushdo që ndan fëmijët nga prindërit, i dëbon dhe u merr gjuhën dhe kulturën e tyre, kryen gjenocid, siç përcaktohet në nenin II, seksioni E, në Konventën e vitit 1948.

Nuk është çështje mendimi, gjithmonë mund të debatohet nëse diçka është gjenocid apo jo, por ka kritere të përcaktuara ligjërisht.

Sidomos nëse demonstrohet edhe qëllimi i aktit, dhe Rusifikimi që qëndron në themel të tij.

Dhe rrëmbimi i qëllimshëm i fëmijëve është sigurisht një nga këto kritere, i pranuar botërisht.

Këta të vegjël jetonin në një shtëpi kujdesi kur trupat ruse pushtuan Ukrainën. Të rrëmbyer nga strehimoret shtetërore në rajonet e pushtuara nga Rusia të Ukrainës në pranverën e vitit 2022, katër fëmijë të moshës nga tetë deri në 15 vjeç u transferuan në Krimenë e pushtuar apo edhe në Orenburgun e largët, pranë kufirit me Kazakistanin.

Fëmijët e jetimores Kherson kishin një histori veçanërisht të trishtë dhe të trazuar.

Dy javë para se të vinin rusët, drejtoresha e atëhershme dhe kujdestarja ligjore e fëmijëve, Olena Korniyenko, kishte përgatitur çanta emergjente për fëmijët dhe kishte pajisur shtëpinë me kuti me ushqime, ujë dhe pelena.

I kishte vendosur, në marrëveshje me shefin e policisë, në bunkerin e nëndheshëm, 300 metra larg.

Kur ai bunker u bë objektivi i rusëve, ata u zhvendosën në një strehë tjetër: u transportuan atje nën zjarrin rus nga stafi, i cili tërhoqi zvarrë fëmijët dhe dyshekët e tyre me vete në këmbë dhe me një karrocë në një bodrum betoni, duke marrë me vete ushqime, ilaçe dhe tuba ushqimi për fëmijët më të sëmurë.

Kjo teksa kishte të shtëna që po ndodhnin përreth.

Derisa nuk pati më të shtëna: aty ishin vetëm rusët.

Operacioni u zhvillua disa herë, i koordinuar në nivelin më të lartë, nga një deputet i partisë së Putinit, Rusia e Bashkuar, i quajtur Igor Kastyukevich.

Anna Kuznetsova, nënkryetare e Parlamentit rus, u largua nga Moska për të dorëzuar produktet e fëmijëve në emër të partisë.

Ajo bëri propagandë edhe në rrjetet sociale, me idenë për të mos braktisim atë që pretendohej se ishte e tyre.

Për Putinin dhe Rusinë e Bashkuar, siç deklaroi hapur Kastyukevich, këta fëmijë “i përkasin Rusisë”.

Drejtoresha e jetimores që i rezistoi rusëve, Olena, është zëvendësuar nga një bashkëpunëtore ukrainase, e cila e cilëson Zelenskyn si “kloun”.

Dhe kjo e mjerë kryesoi lëvizjen e detyruar të fëmijëve fillimisht në kryeqytetin e Krimesë, Simferopol, pastaj në dy objekte për fëmijë, përfshirë Yolochka, stafi i të cilit më parë ishte hetuar për neglizhencë.

Në fund…kush e di se ku.

Sipas qeverisë britanike, Maria Lvova-Belova është “kryesori” pas këtij programi të errët rrëmbimi.

Lvova-Belova akuzohet nga Ukraina se ka organizuar kapjen e një numri të paspecifikuar fëmijësh të marrë nga rajonet e Luhansk dhe Donetsk dhe se ka organizuar një politikë të re për të lehtësuar birësimet e tyre të detyruara në Rusi.

Fotot e saj me Putinin ngjallin pa ndonjë imagjinatë të veçantë nazifikimin e arsimit dhe politikat ndaj fëmijëve në Gjermaninë e viteve 1930.

Ndërkohë, në Telegram kanë dalë dokumente – të postuara nga zyrtarë rusë – me të cilat, me kalimin e kohës, fëmijët janë rusifikuar dhe bërë rusë, gati për birësim.

Tani, 19 muaj pas rrëmbimit, pikërisht ato dokumente vërtetojnë qëllimin kriminal, edhe sipas Konventës për të Drejtat e të Miturve.

Por ndërkohë fëmijët janë rritur në atë mënyrë që në disa raste nuk njihen. Edhe më e vështirë për të gjetur. Sipas Kievit janë të paktën 19 mijë e 500 fëmijë që janë zhdukur diku në Rusi.

Ka edhe një gjë tjetër tragjike në këtë histori tragjike: shtatë fëmijë nga Shtëpia e Fëmijëve Kherson u kthyen në Ukrainë me ndihmën e Kievit dhe ndërmjetësve të palëve të treta, duke përfshirë Katarin dhe Roman Abramovich.

Megjithatë, mes këtyre fëmijëve kishte edhe dy nga më të sëmurët, Anastasiya dhe Mykola Volodin, nëna e të cilëve shkoi në Moskë në shkurt për t’i kërkuar.

Anastasiya ndërroi jetë në një spital ukrainas disa javë pasi mbushi gjashtë vjeç. Një mjek ia atribuoi vdekjen një sulmi epileptik.

Trupi i saj nuk mund të përballonte më këtë seri ngjarjesh të turpshme.

Marrë nga “La Stampa”, përshtatur për “Albanian Post”.