Një analizë e shkruar nga Matthew Kaminski, kryeredaktori i prestigjiozes Politico, përshtatur për Albanian Post
Imazhet e fundit të Alexei Navalnyt e tregojnë atë pas hekurave.
Ai është pak i dobët. Flokët e tij janë më të shkurtër e pa shkëlqimin e dikurshëm.
Megjithatë sytë e tij janë të njëjtë si kurrë: ato xixëllojnë. Në videon e xhiruar të enjten, ai bën shaka me një gjyqtar dhe një polic.
“Po më mbarojnë paratë”, thotë ai, “një gjykatës i paguar mirë duhet të më japë hua”.
Rrëmbyesit e tij qeshin.
Për një të burgosur të mbërthyer në një kamp mbi Rrethin Arktik, ai duket mirë – një burrë i fortë në të cilin ju shihni fijet më të zbehta të optimizmit për të ardhmen e tij dhe të Rusisë.
Një imazh tjetër që shfaqet në kujtesë tregon Navalnyn dhe Boris Nemtsov.
Këta të dy ishin udhëheqësit më të shquar të një lëvizjeje protestuese të frymëzuar në pranverën e vitit 2012, që imagjinonte një të ardhme të ndryshme për Rusinë.
Boris po i pëshpërit me turp në vesh Navalnyt, duke e bërë atë të qeshë.
Të dy janë të pashëm, të gjatë, të fuqishëm. Lloji i burrave që të bëjnë të kthesh kokën pas.
Nemtsov u qëllua në shkurt të vitit 2015, në këmbët e Kremlinit, një vit pas sulmit fillestar ushtarak të Vladimir Putin në Ukrainë.
Ai ishte një i ri 55-vjeçar.
Navalny vdiq – jo, le të jemi të sinqertë këtu, u vra – të premten, një javë para dyvjetorit të pushtimit në shkallë të gjerë të Putinit në Ukrainë.
Ai ishte vetëm 47-vjeç.
Ata thonë se autoritarët që mbijetojnë kanë një talent për të identifikuar dhe eliminuar kërcënimet më të mëdha për veten e tyre.
Për të parafrazuar Tucker Carlson-in e Kremlinit, Putini është një njeri shumë i talentuar.
Ai e zgjodhi mirë prenë e tij. Në kohën e tij, Nemtsov shihej si një alternativë e besueshme – një guvernator reformues nga Nizhny Novgorod i cili erdhi në Moskë nën udhëheqësin e mëparshëm rus, Boris Yeltsin.
Njolla e kaosit të viteve 1990 i mbeti; ai shoqërohej me dhimbjen e ndryshimeve që duheshin bërë dhe të tjera që u shmangën nga Yeltsin dhe që e penguan atë në fillim të viteve 2000.
Por Boris kishte talente të ndryshme – një ndjenjë për njerëzit dhe një politikë që zhvillohet me debate të drejtpërdrejta me popullin – që i mungojnë Putinit.
Në vitin 2012, Navalny u shfaq si fytyra më tërheqëse e opozitës ruse.
Ai ishte marrë me politikën nacionaliste. Më pas ai kuptoi se mund të përdorte internetin për kryqëzata të dokumentuara mirë kundër korrupsionit.
Ai shpiku frazën “mashtrues dhe hajdutë” për të përshkruar Putinin dhe shtëpinë e tij.
Regjimi ishte i papëlqyer, po lëkundej.
Nemtsov dhe Navalny kishin në anën e tyre klasat e mesme të Moskës dhe Shën Petersburgut.
Kërcënimi politik prej tyre ishte i drejtpërdrejtë. Sidomos për dekadën e fundit nga Navalny.
Ai dinte të përdorte median, tregoi se si t’i rezistonte regjimit me guxim dhe ishte i gatshëm të bënte sakrifica që një ditë të përpiqej ta çonte Rusinë në një rrugë tjetër.
Megjithatë, këta njerëz e sfiduan Putinin në mënyra të tjera që ai duhet ta ketë ndjerë fort.
Kishin rininë dhe energjinë.
Nemtsov lindi shtatë vjet pas Putinit, por veproi dhe dukej sikur vinte nga një brez tjetër.
Navalny ishte gjenerata e ardhshme.
Ata kishin një sens humori dhe ngjyrë në fytyrat e tyre. Ata ishin optimistë. Ata nuk dukeshin cinikë. Ata gjithashtu kishin flokë të bukur, sipër kornizave imponuese.
A e lëndoi kjo egon prej tullaci të Putinit – aq e ndjeshme saqë, siç tregon edhe shakaja, ai gjeti Dmitry Medvedev njeriun e vetëm që ishte më i shkurtër se ai për të qenë president në 2008-12, kur Putini ishte i kufizuar me mandat?
Maskuliniteti i dukshëm i Nemtsovit dhe Navalny-t ishte tipar kaq i rëndësishëm për Putinin dhe admiruesit e tij jashtë vendit.
Askush përveç qenit të tij, thotë fjala, nuk e di se çfarë mendon vërtet Putini.
Por ju mund të imagjinoni se këta njerëz duhet të kenë nxitur më shumë se pasiguritë makiaveliste te Putini.
Asnjë foto e Vladit me gjoks të zhveshur mbi kalë nuk i afrohet magnetizmit të imazhit të Navalnyt dhe Borisit.
Po aq i theksuar është kontrasti i brezave.
Putini dhe njerëzit e tij janë të vjetër dhe shikoni, ata përshtaten pikërisht në një fotografi grupore të Byrosë Politike Sovjetike rreth vitit 1982.
Mund të vëreni të njëjtën dinamikë në lojë me Volodymyr Zelenskyn, presidentin 46-vjeçar të Ukrainës.
Ai dhe njerëzit e tij, pothuajse të gjithë në të dyzetat ose më të rinj, u rritën pas rënies së BRSS.
Ata shikojnë përpara.
Nemtsovin e pashë për herë të fundit në qershor të vitit 2013 në Washington.
I ulur në një panel pranë meje, ai vazhdonte të më pëshpëriste në vesh. Një shaka të shpejtë. Një herë një kompliment.
Ai ishte i ngrohtë dhe lozonjar.
Njerëzit e tij ishin dhe mbeten jashtëzakonisht besnikë ndaj tij. Përfshirë shkrimtarin dhe aktivistin Vladimir Kara-Murza, i cili u ka mbijetuar dy tentativave për helmim dhe aktualisht ndodhet në një koloni penale ruse, një tjetër prej të burgosurve politikë të Putinit.
U njoha më mirë me Navalnyn në mars të vitit 2012.
Protestuesit ishin në rrugë.
Zgjedhjet e ardhshme presidenciale ishin një mashtrim. Ai premtoi kundërshtim.
“Kremlini duhet të kuptojë se këta dhjetëra mijëra njerëz nuk do të largohen kurrë nga rrugët”, më tha ai.
“Ne kurrë nuk do ta konsiderojmë Putinin si një president me legjitimitet”.
Më shumë se fjalët, Navalny la një përshtypje fizike. Ai kishte prani dhe një lloj intensiteti të relaksuar.
Më pas, 35 vjeç, zakonisht vishte xhinse dhe një këmishë të hapur.
Natën e zgjedhjeve, shkova në një ngjarje të organizuar nga opozita dhe mbaj mend që qëndrova me Navalnyn dhe Garry Kasparov, mjeshtër i madh i shahut dhe lider i opozitës.
Besimi i Navalnyt nga disa ditë më parë ishte zbehur.
Ai dhe Kasparov e panë se zgjedhjet e organizuara ishin një fitore për Putinin; regjimi do të kundërsulmonte me forcë.
Ata kishin të drejtë.
Kasparov u largua përgjithmonë nga Rusia vitin e ardhshëm. Navalny u akuzua për akuza false për përvetësim në korrik, e para nga shumë që e mbajtën atë brenda dhe jashtë burgut gjatë 12 viteve të ardhshme – me përjashtim të periudhës së gjatë në spital pas një tentative helmimi thuajse fatale me mirësjellje të shërbimeve sekrete ruse.
Në një vend tjetër, Borya dhe Alyosha – emrat me të cilat ata njiheshin për shumë – mund të kishin pasur fundin e tyre të lumtur.
Ata ishin princat e guximshëm dhe Putini një zhabë.
Por kjo histori ndodh në tokën e carëve. Këtu Cari vret sipas dëshirës.
Njerëzit e tij janë të mpirë ndaj kësaj – disa vendosën me guxim lule të premten mbrëma në një memorial të improvizuar në Moskë, por ne e dimë gjithashtu se si do të përfundojë kjo.
Alyosha do të jetë një kujtim, siç është Borya.
Si do të përfundojë për Putinin?
Udhëheqësi i fundit me të cilin ai ngjan më shumë, Stalini, vdiq i zemëruar, me fytyrë të hirit dhe i sëmurë, por në shtratin e tij.
U deshën më shumë se tridhjetë vjet që çdo fije optimizmi të shfaqej në Rusi, në vitet 1980 me glasnostin, hapjen e Gorbachev dhe eksperimentin me demokracinë në vitet 1990, për t’u shuar me ngjitjen e Putinit në vitin 2000.
Ky nuk është një mendim i lumtur. Nuk ka asgjë për Rusinë këto ditë.
Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.
/Albanianpost.com
