Berlusconi dhe triumfet në futboll: Milani i 29 trofeve dhe udhëtimi në Monza

Ndjenja e Silvios për AC Milan-in qëndron në foton e famshme që e tregon atë duke pozuar para trofeve të fituara në 31 vite të papërsëritshme, po aq krenare sa Cornelia kur tregoi bizhuteritë e saj.

Ato nuk janë të gjithë aty, në atë foto, do të kishte qenë e pamundur t’i lejonte të hynin: llogari në dorë, ata bëjnë 2 Kupa Ndërkontinentale, 1 Botëror për Klube, 5 Liga të Kampionëve, 5 Superkupa Evropiane, 8 Kampionate, 1 Kupë Italie dhe 7 Superkupa italiane.

Njëzet e nëntë trofe në 31 vjet është një udhëtim i gjatë.

Dhe e fundit, e ngritur më 23 dhjetor 2016 në Doha, më melankolike: sepse ajo Superkupë duhet/mund të ishte triumfi i parë i menaxhmentit kinez dhe në vend të kësaj, për shkak (ose merita) të një mbylljeje të luhatshme, është bërë pasarela e fundit e Milan-it italian, në të vërtetë milanez. Më mirë: nga Berlusconi.

Kush do ta kishte menduar, kur më 18 korrik 1986 skuadra, e shoqëruar nga Kalorësia e Valkyries e Richard Wagner, zbarkoi mes korit të tifozëve në lëndinën e Arena Civica në Milano?

“Apocalypse Now” tingëllonte shumë, por u kuptua menjëherë se Milani do të përmbyste klishetë e futbollit italian.

Skuadra e helikopterëve në fakt nuk bëri gjëra të mëdha, ata fituan vetëm një vend në Kupën UEFA përmes një play-off epik kundër Sampdoria në një pasdite të nxehtë maji (goli i Massaro në kohën shtesë), por Milani i të Pamposhturve tashmë po lindte, sepse vitin e ardhshëm erdhi Scudetto, dhe një pas tij Kupa e Kampionëve.

Disa vite për të transformuar Milanin me ndihmën e Adriano Galliani-t nga një ekip që ishte në Serinë B në 1983 në një makineri lufte të hareshme, me bishtalecët e Ruud Gullit dhe ëmbëlsinë e Marco Van Basten që bëjnë diferencën.

Silvio Berlusconi, ish-trajneri i Edilnord, ka pasur gjithmonë një pasion për lojën e bukur dhe për t’u dashuruar me futbollistët: ndonjëherë duke bërë gabime (shih Borghi), shpesh duke e gabuar, nga Van Basten te Savicevic dhe Shevchenko.

Ai u dha këshilla që nuk mund t’u refuzoheshin trajnerëve që vinin me radhë në pankinën e kuqezinjve, nga Sacchi te Montella, por pasi kishte hedhur diçka rreth një miliardë euro në lodrën e tij, madje kishte disa të drejta.

Sukseset e tij politike i ndërtoi edhe mbi fitoret e Milan-it, por tifozët nuk u interesuan shumë, e rëndësishme ishte të mbështesnin “skuadrën më të suksesshme në botë”.

Dhe në fund të fundit, edhe ai ka menduar gjithmonë kështu: “Të gjitha gjërat me të cilat merrem janë profane, por Milani është i shenjtë”.

Ai u bind për këtë më 20 shkurt 1986, kur mori përsipër klubin e Milanit në prag të falimentimit. E kujtoi edhe ditën kur klubi iu shit kinezëve.

Në shtator 2018, gjatë një drekë në Arcore, Galliani i afrohet: “Kolombos po shesin Monzën”.

Është skuadra e preferuar e drejtorit ekzekutiv, si dhe klubi ku ai filloi karrierën e tij.

Berlusconi e shikon dhe buzëqesh: “Adriano, shko dhe kryeje”.

Mjaftojnë 2.9 milionë euro për mbylljen dhe të dy e rikthejnë skuadrën nga Serie C në Serie A në harkun kohor të katër viteve, kur në 106 vitet e mëparshme askush nuk kishte pasur sukses.

Një udhëtim që kalon nëpër ngjarje të paparashikuara dhe rënie të papritura.

Një ngjitje dredha-dredha e shndërruar në një zbritje falë investimeve të mëdha solide (mbi 70 milionë mes rritjes së kapitalit, pagesave dhe tregjeve faranoike) por që nuk e fshin të shkuarën: “Milani është ekipi i zemrës sime, kur humbasin unë shkatërrohem – ai zbulon në shkurt, pak ditë pas ndeshjes mes Monzas dhe djemve të Piolit, i pari si kundërshtar i kuqezinjve: Shpresoj që të përfundojë në barazim”.

Ai do të vazhdojë të bëjë tifozllëk për ta nga atje lart.

Marrë dhe përshtatur nga Corriere della Sera për Albanian Post

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.