Nënkryetari i Hezbollahut thotë se konfrontimi me Izraelin tani është “betejë e pafundme e llogaridhënies”

Zëvendës Sekretari i Përgjithshëm i Hezbollahut, Naim Qassem, ka thënë se grupi militant libanez kishte hyrë në një fazë të re të konfliktit të tij me Izraelin, të cilin ai e përshkroi si një “betejë të pafundme të llogaridhënies”.

“Kërcënimet nuk do të na ndalojnë… Ne jemi të gatshëm të përballemi me të gjitha mundësitë ushtarake,” shtoi ai.

Komentet u bënë më herët sot gjatë një funerali për një komandant të lartë të vrarë në një sulm izraelit në periferitë jugore të Bejrutit të premten.

Vrasja e komandantit të lartë të Hezbollahut, Ibrahim Aqil, në Bejrut, së bashku me komandantët e lartë të Forcës Radwan, i dha një goditje të tretë të rëndë organizatës në tre ditë.

Është e qartë se Izraeli po rrit presionin e tij ndaj Hezbollahut me qëllimin për të shkëputur lidhjen midis asaj që po ndodh në arenën libaneze dhe luftës së vazhdueshme kundër Hamasit në Gaza.

Izraeli po përpiqet të detyrojë Sekretarin e Përgjithshëm të Hezbollahut, Hassan Nasrallah, që të tërheqë forcat e tij në veri, ndërkohë që kërcënon se do të vazhdojë të shkatërrojë forcën e tij ushtarake.

Nasrallah është shtyrë në një qoshe në një mënyrë që mund të çojë në një luftë e gjithanshme.

Shumë nga liderët e Izraelit nuk janë domosdoshmërish kundër një skenari të tillë pas një viti zhgënjyes pa zgjidhje në veri.

Ajo që organizata terroriste përjetoi gjatë javës së fundit ishte e barabartë me befasinë dhe dështimin që përjetoi Izraeli më 7 tetor me sulmin e Hamasit.

Hezbollahu u zbulua si plotësisht i depërtueshëm për inteligjencën izraelite dhe i ekspozuar ndaj sulmeve sistematike, në kontrast me imazhin e grupit për veten e tij.

Megjithatë, vrasja e civilëve nuk është e krahasueshme.

Hamasi tentoi qëllimisht të vriste një numër të madh civilësh.

Por Izraeli, duke supozuar se është përgjegjës, u kujdes për të shënjestruar luftëtarët e Hezbollahut, kjo është arsyeja pse, duke pasur parasysh shtrirjen e sulmeve, numri i civilëve të vrarë ishte shumë i ulët.

Një ditë pas radiove që shpërthyen, pati një sulm tjetër.

Dy ditë më vonë erdhi vrasja e Aqilit dhe 15 prej njerëzve të tij, komandantët kryesorë në Forcën Radwan, duke përfshirë pesë komandantë distrikti.

Këto sulme ishin një goditje e thellë në të gjitha nivelet.

Hezbollahut duhej të ndryshonte çdo ditë metodat e komunikimit pasi doli se këto sisteme ishin të prekur nga shërbimet e inteligjencës izraelite.

Aqil mblodhi komandantët e lartë të Radwanit në një vend të konsideruar të sigurt – një strehë e vendosur nën një pallat shumëkatësh në lagjen Dahiyeh të Bejrutit.

E megjithatë, ai gjeti vdekjen e tij atje, 24 vjet pasi shpëtoi nga një atentat i mëparshëm nga Izraeli.

Vrasja e tij e lë Nasrallahun pothuajse të vetëm mes komandantëve veteranë ushtarakë të Hezbollahut.

Imad Mughniyeh u vra, siç thuhet nga Izraeli, në Damask në vitin 2008; pasardhësi i tij Mustafa Badreddine u vra në vitin 2016 pas një vendimi nga Nasrallah dhe Irani bazuar në një mosmarrëveshje të brendshme midis drejtuesve të organizatës.

Komandanti i fundit i lartë i Hezbollahut, Shukr, Aqil dhe tre nga katër komandantët e njësive të mëdha operacionale të organizatës u vranë në sulmet izraelite gjatë luftës aktuale.

Nga grupi i lartë i komandantëve të Hezbollahut, vetëm Ali Karaki, kreu i frontit jugor të Hezbollahut, dhe Talal Hamiyah, i cili është përgjegjës për sulmet terroriste jashtë Libanit, janë ende gjallë.

Disa nga komandantët veteranë kanë qenë me Nasrallah për 40 vjet, duke përbërë një grup të vogël që u formua pas themelimit të Hezbollahut.

Shumica prej tyre shërbyen për shumë vite.

Përveç problemeve të tjera, sekretari i përgjithshëm tani duhet të vendosë nëse do të nisë një luftë me komandantë të papërvojë.

Sulmet krijuan presion të madh mbi udhëheqjen e Hezbollahut, duke shkaktuar gabime në operacionet e tij të vazhdueshme.

Izraeli po e shfrytëzon këtë kaos për të dhënë më shumë goditje.

Përveç ngjarjeve të profilit të lartë – për shembull, shtypi britanik i kushtoi dy ditë sulmeve ndaj pajisjeve të komunikimit – ka një përpjekje të vazhdueshme për të goditur raketat dhe depot e raketave.

E megjithatë, duket e pamundur që Nasrallah të mund ta shtyjë përgjigjen e tij për një kohë të pacaktuar ose të mjaftohet me operacione të kufizuara.

Pro një vijë e kuqe që nuk është kaluar ende është zjarri që synon vrasjen masive të civilëve.

Nasrallah e di se rëndësia e kësaj do të ishte një luftë gjithëpërfshirëse.

Nëse ai zgjedh atë opsion, ai me vetëdije do ta sjellë atë rezultat.

Netanyahu dhe bashkëpunëtorët e tij po bëjnë një fushatë toksike kundër komandantëve të lartë, e cila po merr mbështetje edhe nga familjet e pengjeve dhe ushtarëve të vdekur, të cilët kërkojnë dorëheqjen e komandantëve.

Në këto rrethana, ajo që nevojitet është kryesisht një përpjekje e përtërirë amerikane që synon mbylljen e një marrëveshjeje, si në veri ashtu edhe në jug, pasi fuqia negociuese e Hezbollahut është zvogëluar për shkak të dështimeve të tij në terren.

Administrata Biden ka mirëpritur vrasjen e Aqilit, një terrorist që ishte përgjegjës për vrasjen e qindra amerikanëve dhe izraelitëve, të cilët kishin një shpërblim prej 7 milionë dollarësh për kokën e tij.

Por Washingtoni, i cili ka shfaqur aftësi shumë të dobëta negociuese gjatë gjithë luftës, është i zemëruar me atë që nga këndvështrimi i tij duket të jetë një përpjekje izraelite për të përshkallëzuar konfrontimin me Hezbollahun.

Një dështim i mëtejshëm i Amerikës do të përbëjë një goditje vdekjeprurëse për një marrëveshje pengjesh, duke pasur parasysh mospërfilljen e Netanyahut dhe liderit të Hamasit, Yahya Sinwar.

Fjalimet dhe bisedat e fundit të Netanyahut me oficerët e lartë të IDF-së tregojnë se ai nuk është i interesuar për të arritur një marrëveshje, të cilën partnerët e tij në të djathtën ekstreme e kundërshtojnë.

Fati i tij personal ka përparësi ndaj fatit të pengjeve.

Ai ka vendosur të vërë bast gjithçka, ose pothuajse plotësisht gjithçka, dhe në vend që të fokusohet në një marrëveshje me Hamasin, ai ka zgjedhur të ndërmarrë një lëvizje ambicioze që do të dëmtojë Hezbollahun dhe ndoshta do të ndikojë në mënyrë indirekte Hamasin.

Në maj 1982, tre javë para se të shpërthente lufta e parë në Liban, gazetari Yoel Marcus shkroi një artikull për Haaretz me titullin “Loja e pokerit të gjakut”.

Marcus paralajmëroi, bazuar në përgatitjet e IDF-së për një luftë me Organizatën për Çlirimin e Palestinës, se qeveria Begin-Sharon ishte gati të “humbte ndjenjat e saj politike”.

Ai shkroi se në mungesë të një kërcënimi ekzistencial, nuk kishte asnjë justifikim për fillimin e një lufte në Liban.

Rrethanat janë të ndryshme këtë herë: Izraeli është përfshirë thellë pas sulmit terrorist të Hamasit.

Edhe pse i ka dhënë Hamasit një goditje kritike në Gaza, ai nuk ia ka dalë ta mposht plotësisht atë.

Ai ka vështirësi për të gjetur një zgjidhje diplomatike për situatën për shkak të refuzimit kokëfortë të kryeministrit për të bërë ndonjë marrëveshje që përfshin përfshirjen e Autoritetit Palestinez.

Në veri, përndjekja e Hezbollahut për gati një vit, e cila filloi pa asnjë provokim izraelit, ka bërë që mbi 60 mijë banorë në Galile të largohen nga shtëpitë e tyre, pa asnjë zgjidhje në horizont.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.